Nuda

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów

Nuda – stan emocjonalny wywołany bezczynnością, monotonią.

  • Czyż życie nie jest po stokroć zbyt krótkie, byśmy mogli się sobą znudzić?
  • Kto „nie jest ciekaw niczego”, ten nieuchronnie musi się nudzić.
  • Nawet muchy zdychają wirując w słonecznej smudze
    I wszystkim dokoła jest okropnie nudno,
    Gdy ja się nudzę.
  • Nie masz dla człowieka nic równie nieznośnego, jak zażywać pełnego spoczynku, bez namiętności, bez spraw, rozrywek, zatrudnienia. Czuje wówczas swoją nicość, opuszczenie, lichość, zależność, niemoc, próżnię. Bezzwłocznie wyłoni się z głębi jego duszy nuda, melancholja, smutek, troska, żal, rozpacz.
    • Autor: Blaise Pascal
    • Źródło: Myśli, wyd. Księg. św. Wojciecha, Poznań 1921, s. 46, tłum. Tadeusz Boy-Żeleński.
  • Nuda jest najstraszliwszą plagą naszych czasów.
  • Nuda to choroba XX wieku.
  • Nuda (...) to jest coś najgorszego – w kuchni, w życiu, w małżeństwie.
  • O, nudo, nudo, nudo! O, natrętna damo
    Kancelaryjnych stołów i stacji kolei!
    O, bezczynie, znużony męczącym „to samo”!
    O, nudo, nudo, nudo wyblakłych nadziei!
  • Nuda jest gorsza od śmierci.
  • Trwać w nudzie to nie żyć, ale przeszkadzać sobie w umieraniu.
  • Z bliska wszystko jest nudne, ale nic nie jest tak nudne, jak czekanie na to, co z bliska okaże się nudne.
  • Owszem, nuda to znużenie światem, niewygoda życia, zmęczenie tym, że się żyło – nuda jest rzeczywiście cielesnym wrażeniem nieogarniętej pustki świata. Ale przede wszystkim nuda jest znużeniem innymi światami, istniejącymi lub nie, niewygodą tego, że trzeba żyć, nawet jako ktoś inny, nawet jeśli w inny sposób, nawet jeśli na innym świecie, zmęczeniem nie tylko dniem dzisiejszym i wczorajszym, ale również dniem jutrzejszym, wiecznością, jeśli coś takiego istnieje oraz nicością – jeśli to nią jest wieczność.
  • Gdyby cała nuda, jaką nagromadziłem z biegiem lat, przekształciła się w energię, to zdołałbym wprawić w ruch wszechświat, nawet obrócony w kamień.
  • Dopóki przesądy są równie krzepkie jak instynkty, uczestnictwo w ruchliwym ludzkim mrowisku jest poniekąd najwyższym sensem każdej egzystencji. Z chwilą jednak gdy ich brak fundamentu odsłania się przed bystrym okiem i sercem odczarowanym, świat przedzierzga się w Dolinę Nudy. Wówczas jesteś oszołomionym widzem wśród powszechnej gonitwy: miasto zda się domem wariatów, interesy i cele wszystkich i każdego z osobna – symptomami ślepego zaaferowania, udręki zaś i rozdarcia – niedorzecznym banałem. Ponadto pod pustym spojrzeniem Nudy nawet westchnienia stworzeń tracą sens w tym ołzawionym eks-świecie, w tej opuszczonej Dolinie Płaczu.
  • Nuda to pozytywizm duszy poetyckiej, niezadowolenie wśród pozorów równej wartości.