Przejdź do zawartości

Sakrament pokuty i pojednania

Dodaj linki
Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
XVIII-wieczny konfesjonał
– kościół Dominikanów w Lublinie

Sakrament pokuty i pojednania – jeden z sakramentów w Kościele katolickim, starokatolickim i prawosławnym.

  • Eklezjalna mniejszość, tak jak bolszewicy, chce zdrowej większości narzucić swe chore standardy. Zagrożone są zwłaszcza dzieci, którym eklezjalizm wtłaczany jest do głów już od przedszkola pod pozorem katechizacji. Szczególnie groźny wydaje się rytuał spowiedzi, w czasie którego nadzorcy eklezjalni wchodzą w bliskie relacje z nieletnimi pod nieobecność rodziców, wypytując ich o szczegóły ich seksualności i nakłaniając do rozmów na ten temat. Ta eklezjalna seksualizacja dzieci czyni z nich ofiary molestowania i gwałtów. Sytuacja jest tym bardziej alarmująca, że na tysiąc zdiagnozowanych przypadków pedofilii aż czterysta jest wśród duchownych, natomiast statystycznie w tej grupie może się znaleźć zaledwie jeden gej.
  • Ksiądz zawsze może zasłonić się tajemnicą spowiedzi. Szczególnie ksiądz w Polsce. Z zasady nietykalny, poza podejrzeniem.
    • Autor: Paweł Borecki
    • Źródło: Biskup nie przeprasza, „Newsweek Polska” nr 9, 2013, s. 30.
    • Zobacz też: ksiądz
  • Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane.
  • Niechaj nikt nie mówi: zgrzeszyłem w skrytości i Bóg sam jeden wie o tym, Jemu się też samemu przyznam. – Inaczej, na próżno byłyby dane klucze Kościołowi.
  • Po otrzymaniu rozgrzeszenia powinniśmy uważać, aby nie powtórzyć błędu dziewięciu trędowatych, którzy nawet się nie odwrócili, aby podziękować.
  • Przy spowiedzi Ojciec Pio okazał się spowiednikiem mającym proste, jasne rozeznanie i do penitenta odnosił się z wielką miłością.
  • Rodzice nie chcą krzywdzić własnych dzieci, a ja im mówię, że posyłając je do spowiedzi w tym wieku, mogą im zaszkodzić. Pobożni rodzice nie przyjmują tego do wiadomości. Zawsze to najprostsze rozwiązanie. „Stłucz pan termometr”, wiadomo, apoftegmaty naszego wieszcza wiecznie żywe. Nie przyjmują argumentów. Typy psychiczne dzieci są bardzo różne, jedne spowiedź przeżywają, a inne dobrze się bawią. Ale te, które przeżywają – przeżywają ciężko, w tym wieku bowiem dzieci nie używają pojęć abstrakcyjnych, nie mogą więc poddać refleksji własnej sytuacji, nabrać dystansu. A wepchnięte zostają w sytuację oskarżenia, zmuszone do samooskarżania, do patrzenia we własne zło. Wmawia się siedmiolatkom jakieś zło, które w nich tkwi, zamiast normalnie je wychowywać. Taka traumatyzacja rzeczywiście uzależnia od spowiedzi, wszechobecność grzechu wymaga ciągłego oczyszczania duszy.
  • Spowiadający się nie wyznaje swych grzechów potajemnie w swoim sercu (…), lecz odpowiednio ordynowanemu kapłanowi, który posiada wymagane pełnomocnictwo i (…) władzę rozgrzeszania. (…) Władza odpuszczania grzechów rozciąga się na wszystkie grzechy.
    • Źródło: The Catholic Encyclopedia, wydanie 1911, t. XI, s. 619–621.
  • Spowiedź indywidualna jest praktykowana od IV stulecia.
    • Źródło: The Catholic Encyclopedia pod red. Roberta C. Brodericka, 1967, t. 11, s. 58.
  • Spowiedź – jakże wielka chwila w życiu człowieka i jakże często niedoceniane źródło życiowej siły.
  • Spowiedź jest momentem, w którym jest najwyraźniej potwierdzona godność pojedynczego wierzącego. Tutaj jest on jedyny i wyłączny; Kościół istnieje w tym momencie tylko dla niego lub dla niej.
  • W Biblii nigdzie nie ma wyraźnej wzmianki o spowiedzi. (…) W kościele wschodnim i w kościele zachodnim instytucja spowiedzi istnieje od XII wieku.
  • Wczesne uwarunkowanie psychiczne to najbardziej efektywna metoda utrzymania stanu posiadania. Działa samo, z automatu, jak piesek Pawłowa. Nic nie trzeba robić, żadnych zabiegów, zachęty czy tzw. ewangelizacji. Sami przyjdą skruszeni. Stąd wczesna spowiedź, by uwarunkować najsilniej, by wmówić ofiarom grzeszność, zło, pokazać zagrożenia, śmiertelne zagrożenia, i siebie przedstawić jako jedyne lekarstwo, ratunek, wyzwolenie.
  • Wielu współczesnych historyków, zarówno katolickich, jak i protestanckich, doszukuje się początków spowiedzi, stanowiącej przyjętą praktykę, w kościołach Irlandii, Walii i Brytanii, gdzie sakramentów, łącznie z sakramentem pokuty, na ogół udzielali opat klasztoru oraz podlegający mu duchowni zakonni. Klasztorny zwyczaj spowiadania się i korzystania z publicznego i prywatnego kierownictwa duchowego najwidoczniej stał się wzorem, na podstawie którego wprowadzono dla laików powtarzalną spowiedź i spowiedź dewocyjną. (…) Niemniej dopiero w XI wieku zaczęto w czasie spowiedzi, przed odprawieniem pokuty, odpuszczać skryte grzechy.
    • Źródło: The Catholic Encyclopedia pod red. Roberta C. Brodericka, 1967, t. 11, s. 75.
  • Z obrzędowych tekstów wynika, że zarówno publiczną, jak i indywidualną spowiedź praktykowano w Babilonie. W gruncie rzeczy indywidualna spowiedź wydaje się starsza i bardziej rozpowszechniona.
    • Autor: Archibald H. Sayce (historyk), The Religions of Ancient Egypt and Babylonia, Edynburg 1902, s. 497.
  • Za wszystkie te grzechy i inne, których nie pamiętam, serdecznie żałuję, przyrzekam poprawę, ciebie zaś, ojcze duchowny, proszę o pokutę i rozgrzeszenie.
    • Opis: tradycyjna formuła używana przy spowiedzi.
    • Źródło: ks. dr M. Dybowski, Liturgika, 1945, s. 56.
Źródło: „https://pl.wikiquote.org/w/index.php?title=Sakrament_pokuty_i_pojednania&oldid=578780”