Janina Krechowicz

Janina Krechowicz (potem Ogorzałka, zwana Kreską; ur. 1968) – postać fikcyjna, bohaterka powieści Małgorzaty Musierowicz.

Wypowiedzi Janiny-nastolatki

Jeżeli chcemy (…), żeby nas traktowano jak ludzi z godnością – to miejmy ją (…), to zachowujmy się godnie. Z poczuciem godności moje nieuctwo i twoje wygłupy jakoś się nie godzą.
- Opis: do Jacka.
- Źródło: Małgorzata Musierowicz, Opium w rosole, wyd. Akapit Press, Poznań 2000, s. 149.
- Zobacz też: człowiek, godność człowieka

Kultura dzisiaj rzecz bezcenna.
- Źródło: Opium w rosole, op. cit., s. 27.
- Zobacz też: kultura

(…) może zbyt często lubimy wszytko zwalać na jakąś, no, siłę wyższą, która nam uniemożliwia to czy owo… podczas gdy wiele rzeczy, a już na pewno to, jacy jesteśmy, zależy głównie od nas samych.
- Źródło: Opium w rosole, op. cit., s. 115.

Najwspanialszym prezentem [od życia] jest miłość (…).
- Źródło: Małgorzata Musierowicz, Noelka

Nie martw się, bo nie jest źle. Po prostu – nie jest dobrze.
- Źródło: Opium w rosole, op. cit., s. 83.

Nikogo nie wolno nienawidzić i nikim nie wolno pogardzać. Dlatego (…), że nienawiść i pogarda są niszczące – niszczą tego człowieka, którym pogardzam, bo nie zostawiają mu już szansy na odmianę. I niszczą też mnie – bo skoro jest we mnie miejsce na nienawiść, to znajdzie się i miejsce na zło.
- Źródło: Opium w rosole, op. cit., s. 149.
- Zobacz też: nienawiść, pogarda

Nikt nie ma prawa do nienawiści.
- Źródło: Opium w rosole, op. cit., s. 149.

Rygle, zamki, łańcuchy – co jest, rewizji się spodziewasz?
- Źródło: Opium w rosole, op. cit., s. 26.

Dziadek mi pomaga ze wszystkich sił. Jest taki szczęśliwy, że może być potrzebny! Już nawet zapomniał, że jest chory. I dzięki temu naprawdę czuje się lepiej!
- Źródło: Małgorzata Musierowicz, Dziecko piątku, wyd. Signum, Kraków 1993, s. 101

Przypomina mi się (…) taka opowiastka o kobiecie, która znalazła czterolistną koniczynkę. Zawołała swego męża i dzieci, i przyjaciół, wszyscy siedzieli razem całą noc, pełni nadziei i nasłuchiwali, kiedy nadejdzie szczęście. Ale nic się nie działo, tylko drzewa szumiały, dziecko się śmiało, świecił księżyc. Rano rozeszli się zawiedzeni, że szczęście nie przyszło.
- Źródło: Dziecko piątku, op. cit., s. 102.

(…) była to rzeczywiście świetna dziewczyna, tylko że Maciek nie przepadał za jej towarzystwem. Raził go w Kresce całkowity brak poetycznej zadumy i tego tchnienia romantyzmu, który cechować winien dziewczynę – zwłaszcza ładną. Kreska była, niestety, przeraźliwie rzeczowa, odpychająco koleżeńska, i w ogóle zachowywała się jak kapral.
- Źródło: Opium w rosole, op. cit., s. 26.

Głupie serce zachowywało się jak zwykle. Powodowane zapewne odruchem warunkowym, zatłukło jak szalone, raptem zwolniło akcję, na zakończenie ścisnęło się boleśnie. Kresce odpłynęła z głowy cała krew, zabrakło jej tchu. Stała cicho i nieruchomo, w bladej twarzy ciemniały jej oczy jak błyszczące kamyki i bielał cienki nosek (…).
- Opis: reakcja Kreski na widok Maćka.
- Źródło: Opium w rosole, op. cit., s. 85.
- Zobacz też: miłość, serce

Kreska była delikatnym, miłym i zbzikowanym stworzeniem o promiennych burych oczach z wielkimi rzęsami i burych włosach obsmyczonych na Izabelę Trojanowską. Była ładna – której to cechy nie zdołała jeszcze całkowicie zniweczyć przez swój sposób ubierania się. Nosiła jakieś dziwaczne płaszcze, jakby ze starej ciotki, długie kamizele własnej roboty, pozszywane z łatek, kolorowe getry z włóczki oraz takież czapki-uszanki, swetry-olbrzymy i parometrowe szale z frędzlami. Posuwała się nawet niekiedy do własnoręcznego wykonywania butów i torebek. Wszystko to wyglądało raczej biednie, ale zabawnie i modnie, a Maćkowi podobało się przede wszystkim dlatego, że wiedział, co się kryje za tym nieustającym festiwalem pomysłowości: Kreska chronicznie nie miała forsy.
- Źródło: Opium w rosole, op. cit., s. 25, 26.

Kreska często się boi (…). Ale oprócz tego, że jest zwyczajnie dzielna, ma jeszcze wiele odwagi.
- Postać: profesor Dmuchawiec
- Źródło: Małgorzata Musierowicz, Brulion Bebe B., wyd. Nasza Księgarnia, Warszawa 1991, s. 167.

Ledwie tylko otworzyła oczy, ledwie się podniosła, ledwie ujrzała różowy, świetlisty prostokąt okna na błękitnawym tle ściany – już poczucie bezmiernego szczęścia chlusnęło w nią jak morska fala!
– Ha!
Zakochana z wzajemnością!
Z WZA-JEM-NO-ŚCIĄ!!!
- Źródło: Opium w rosole, op. cit., s. 207.

Na widok Maćka Kresce mdlało serce i oczy zachodziły łzami wzruszenia. Żeby nic nie pokazać po sobie, w obronnym odruchu stawała się szorstka i rzeczowa, chociaż sama świetnie wiedziała, jak go to drażni i złości.
„To się musiało skończyć jakąś Matyldą” – pomyślała (…) z rozpaczliwą jasnością.
- Źródło: Opium w rosole, op. cit., s. 45.