Anna Jachnina

Anna Jachnina (1914–1996) – polska reporterka radiowa, autorka tekstu piosenki Siekiera, motyka, żołnierz AK.

28 września. Warszawa padła. Cios jest tak nagły i silny, że chwilowo nie wywołuje nawet reakcji.
- Opis: o końcu obrony Warszawy 28 września 1939.
- Źródło: Zabić wojnę śmiechem. Opowieść o Annie Jachninie – autorce słów piosenki „Siekiera, motyka…”, pomorska.pl, 14 czerwca 2010.

Bestialstwo dochodzi do szczytu. W opętanej orgii huku, świstu i jęku rannych zda się, że słychać pomstowanie tych, którzy zostali zbudzeni ze snu wiecznego.
- Opis: o dramacie, jaki rozgrywał się na cmentarzu w czasie pogrzebu jej córeczki gdy niemieckie samoloty atakowały nekropolię.
- Źródło: Zabić wojnę śmiechem. Opowieść o Annie Jachninie – autorce słów piosenki „Siekiera, motyka…”, pomorska.pl, 14 czerwca 2010.

Była zima, mróz w mieszkaniu i we mnie – w środku. Straszliwy głód. Otrzymałam właśnie polecenie napisania tekstów – wierszyków, piosenek dla naszych ulicznych sojuszników – gazeciarzy, kwiaciarek, muzykantów. Ołówek wypadał ze zgrabiałych rąk, mózg zamarzał. Nie było światła, tylko jakaś lampeczka… To była noc tworzenia w stanie zamrożenia. Chyba właśnie wtedy powstała ta piosenka: „Siekiera motyka piłka szklanka, w nocy nalot, w dzień łapanka”.
- Opis: o powstaniu tekstu piosenki Siekiera motyka piłka szklanka, w nocy nalot, w dzień łapanka.
- Źródło: Zabić wojnę śmiechem. Opowieść o Annie Jachninie – autorce słów piosenki „Siekiera, motyka…”, pomorska.pl, 14 czerwca 2010.

Cały lipiec mówi się o wybuchu wojny, ale mało osób w nią wierzy. Za Otwockiem jeden z pułków warszawskich odbywa manewry.
- Opis: o lipcu 1939 przed wybuchem II wojny światowej w Pamiętniku z oblężenia Warszawy przedrukowanym w Biuletynie Informacyjnym.
- Źródło: Zabić wojnę śmiechem. Opowieść o Annie Jachninie – autorce słów piosenki „Siekiera, motyka…”, pomorska.pl, 14 czerwca 2010.

Część cmentarza przedstawia makabryczny widok, nasuwając swym wyglądem na kliszę wyobraźni piekło Dantego z jego okropnościami. Chwilami przerasta nawet najbujniejszą wyobraźnię. Połamane krzyże, porozrywane grobowce, wyrwy w alejach. Słychać jęk. Podchodzimy szybko. Przed oczami straszny widok. Pracownik cmentarza schował się przed nalotem do betonowego grobowca. Ale i tu dosięgło go przeznaczenie, bomba rozbiła grobowiec. Czaszki, szkielety pomieszane z resztkami pogruchotanych trumien tworzą stos, z którego wystaje część tułowia nieszczęśliwego rannego. Idziemy dalej. Przed nami lej. Z leja wystaje metalowa trumna z całym kościotrupem, który ma czaszkę przykrytą ręką urwaną żywemu człowiekowi. Na sąsiednim drzewie wiszą szczątki do niedawna żywego człowieka. Po korze drzewa płynie krew. Już dłużej wytrzymać nie mogę, wracamy do administracji. Po południu pogrzeb córeczki. Moja pierwsza wielka ofiara, jaką złożyłam wojnie.
- Opis: o wizycie na cmentarzu w dniu pogrzebu swojej córeczki w 1939, po ataku niemieckiego wojska na cmentarz.
- Źródło: Autorka zakazanej piosenki, ciechocinek.pl
- Zobacz też: Dante Alighieri

Mimo cierpienia stara się całą siłą opierać na zdrowej nodze. „Czy panie myślą, że ja pierwszy lepszy cham jestem? Warszawiak jestem, to się na grzeczności dla dam rozumiem”.
- Opis: o rannym chłopcu gdy go prosiła by oparł się na kobietach-sanitariuszkach, aby łatwiej rannemu było iść.
- Źródło: Zabić wojnę śmiechem. Opowieść o Annie Jachninie – autorce słów piosenki „Siekiera, motyka…”, pomorska.pl, 14 czerwca 2010.

Nadzieje zawodzą – dziecko umiera. Coś ciężkiego zwala się na mnie. W głowie pustka. Poruszam się jak automat.
- Opis: o śmierci swojej córeczki Lali 1 września 1939, w Pamiętniku z oblężenia Warszawy przedrukowany w Biuletynie Informacyjnym.
- Źródło: Zabić wojnę śmiechem. Opowieść o Annie Jachninie – autorce słów piosenki „Siekiera, motyka…”, pomorska.pl, 14 czerwca 2010.

Nikt chyba nie zapomni jego głosu. (…) Zachrypnięty z wysiłku wlewał nadzieje w serca, które wątpiły, hartował wierzących, pocieszał pogrążonych w żałobie i żył wolą wytrwania. Miasto Starzyńskiego padło, ale się nie poddało.
- Opis: o Stefanie Starzyńskim prezydencie Warszawy w czasie obrony stolicy w 1939.
- Źródło: Zabić wojnę śmiechem. Opowieść o Annie Jachninie – autorce słów piosenki „Siekiera, motyka…”, pomorska.pl, 14 czerwca 2010.

Rodziły się na ulicy, wystarczyło uważnie słuchać. Jechałam kiedyś tramwajem. Jeden z pasażerów pyta konduktora: „Daleko jeszcze do Niepodległości”? Na co tamten odpowiada: „Jakieś pół roku, panie, byle do wiosny”.
- Opis: o humorze mieszkańców Warszawy i warszawskiej ulicy w czasie okupacji niemieckiej i II wojny światowej.
- Źródło: Zabić wojnę śmiechem. Opowieść o Annie Jachninie – autorce słów piosenki „Siekiera, motyka…”, pomorska.pl, 14 czerwca 2010.

Spotykam na wpół oszalałą kobietę, która powtarza w kółko: – Jestem z Torunia, jechałam z trojgiem dzieci. W czasie bombardowania szosy straciłam wszystkie. Nie odnalazłam zwłok. Gdzie one są? Jak pani myśli, gdzie one mogą być? Może teraz głodne?
- Opis: na zbombardowanym Dworcu Wschodnim w Warszawie w czasie II wojny światowej, przepełnionym uciekinierami z zachodnich terenów Polski.
- Źródło: Zabić wojnę śmiechem. Opowieść o Annie Jachninie – autorce słów piosenki „Siekiera, motyka…”, pomorska.pl, 14 czerwca 2010.

Zwabiło mnie ogłoszenie w prasie informujące, że powstająca wtedy bydgoska rozgłośnia Polskiego Radia poszukuje dziennikarzy. Przyjechałam, zdałam egzamin i tak już zostałam.
- Opis: o pracy w Polskim Radiu Bydgoszcz.
- Źródło: Zabić wojnę śmiechem. Opowieść o Annie Jachninie – autorce słów piosenki „Siekiera, motyka…”, pomorska.pl, 14 czerwca 2010.

Zobacz też: