W ukwieconej dolinie, w cieniu gór łańcucha, Które objęła ciszą martwota i groza, W wiejskim domku drewnianym rozpaczą wybucha Instrument włoski w ręku wirtuoza.
Świat nieistnienia skryje nas wodnistą chustą. Zamilknie czas. Potłucze czas owale luster.
Autor: Józef Czechowicz, Modlitwa żałobna (pamięci Karola Szymanowskiego), s. 21
Jakże ty się narodzisz, gdy noc po kałużach brodzi, szumiąc deszczami przez sen?
Autor: Władysław Sebyła, Zmarły. Pamięci Karola Szymanowskiego, s. 23
Oczy zamknąć i słuchać. Nasłuchiwać długo, Czy wiatr nie wieje cichy, czy głos jej nie śpiewa, Czy nie szumią nad domem południowe drzewa, Czy wszystko już minęło? Promienistą strugą.
Tak. To tu; koło tych Murzynów z Konga; pod tą gwiazdą, co tak śmiesznie bzyka. I ten wiatr, co chciałby coś powiedzieć, a się jąka: Mu- mu- mu- muzyka.
Autor: Konstanty Ildefons Gałczyński, Karol Szymanowski (poetycka wersja rozmowa na Rynku krakowskim w pobliżu domu Pod Murzynami w nocy z dnia 1 na 2 kwietnia 1947), z dedykacją: Annie Iwaszkiewiczowej, s. 34
To z górskim wiatrem tutaj zaszemrały smreki, jak naiwne gęśliki pod smyczkiem górala, i już perć się muzyczna z nicości wyzwala melodią drzew wiodącą ku grani dalekiej.
Holny dudnił jak reglowy las. Hej, odwiecny holny śpiyw, godzom sie wiatrowe głosy z ludzkiemi tonami, taki juz porządek rzeczy, taki wyrok boski. Ostatni roz słuchoł tyj nuty Karol Szymanowski...
Autor: Adam Pach, W „Atmie” – przed rokami. Z okazji przekazania willi „Atma” na Muzeum im. Karola Szymanowskiego, s. 57
Którąkolwiek strunę trącisz mglistą srebrną lub promienną ona raną ci odebrzmi żywą wieczną bezimienną
