„W kraju w którym pierwsza poprawka do konstytucji uważana jest niemal za świętość, naruszenie jej przez właścicieli portali społecznościowych podzieliło opinie publiczną. Po tym jak Facebook i Twitter zablokowały możliwość wypowiedzi prezydenta Stanów Zjednoczonych, część amerykańskich mediów mówiła o cenzurze, i to na dodatek cenzurze prewencyjnej, media lewicowe z kolei uznały to za słuszną politykę prywatnych firm”[1].
„To, że amerykańska historia ma wiele ciemnych stron nie podlegało i nie podlega w Stanach Zjednoczonych dyskusji, jednak o czerwca ubiegłego roku gdy krajem wstrząsały kolejne protesty po śmierci czarnoskórego Geroge'a Floyda, podejście do samej historii Ameryki zaczęło się zmieniać. Główny nacisk od niemal roku nakładany jest na historię niewolnictwa w kraju wolności . Działacze grupy „Black Lives Matter”, a za nimi wielu polityków, zaczęło poddawać krytyce Jerzego Waszyngtona, Tomasza Jeffersona, a nawet samego Abrahama Lincolna. Ich pomniki były niszczone i obalane, a pani burmistrz Waszyngtonu proponowała nawet zmiany nazw a także burzenie niektórych zabytków nazwanych na cześć anglosaskich ojców założycieli. O ile amerykańska opinia publicza popiera głośne wyznanie win za dwieście lat ucisku czarnoskórych mieszkańców, to jednak większość Amerykanów sprzeciwia się pisaniu historii od nowa a także aktom wandalizmu skierowanym przeciwko historycznym, białym bohaterom kraju. Mają też nadzieję, że balans w tej sytuacji może przynieść historia najnowsza, czyli świadome zwiększanie roli osób o innym niż biały kolorze skóry, a także zwiększanie roli kobiet w amerykańskiej polityce. I chyba najlepszym tego dowodem, jest że drugą najważniejszą osobą Ameryki została ciemnoskóra kobieta – Kamala Harris”[2].
„Europejczykom amerykański patriotyzm może się wydawać sztuczny, plastikowy wręcz kiczowaty ale patrząc na niego z perspektywy widać wyraźnie że ma jedną ogromną zaletę – jest szczery. W kraju tak zróżnicowanym kulturowo, gdzie każdy jest skądś, każdy ma inną historię, gdzie większość mieszkańców mówi nie tylko po angielsku ale też innym, własnym, rodzinnym językiem potrzeba było jakiejś rzeczy która łączy wszystkich i tym własnie są: flaga i hymn narodowy. W szkołach, uczniowie każdego dnia zaczynają lekcje od przysięgi na wierność Stanów Zjednoczonych. Co oznacza, że przez dwanaście lat edukacji przeciętnie jednen uczeń wypowiada tę przysięgę dwa tysiące razy. Do lat czterdziestych wykonywano przy tym salut, który od czasów drugiej wojny światowej zaczał się źle kojarzyć i zasąpiono go ręką położoną na sercu. Taki gest Amerykanie wykonują też śpiewając hymn, a hymn towarzyszy im wszędzie. Rozpoczyna niemal każde spotkanie, każdy mecz, a największym wyróżnieniem dla artystów jest zaśpiewanie hymnu przed Super Bowl czyli finałem rozgywek amerykańskiego futbolu. Wiele kontrowersji zazwyczaj wywołują osoby, które podczas uroczystości ręki na sercu nie kładą. Dla Amerykanów jest to bowiem gest który obraża nie tylko rządzących ale cały kraj i jego bohaterów. A także ludzi którzy przeszli długą drogę by stać się Amerykanami, bo obywatelem zostaje się tutaj nie przez przodków czy urodzenie w tym kraju, ale przez upór, determinację i przyjęcie wartości o których opowiadają słowa gwieździstego sztandaru”[3].
„Najpotężniejsza rakieta świata właśnie wyruszyła w swoją historyczną podróż. Została nazwana najbardziej pechową rakietą w historii NASA, ale pech właśnie się skończył i pół wieku rozpoczęła się historyczna podróż na Księżyc”[4].
