Antoni Lange

Antoni Lange

Antoni Lange (ur. 1861 lub 1863, zm. 1929) – polski poeta, dramatopisarz i powieściopisarz okresu Młodej Polski.

Cytaty z utworów poetyckich

• Ale nasze bluźnierstwo – to tylko modlitwa
  Rozpaczliwa i groźna jak ostatnia bitwa.
  Nasz śmiech – to najboleśniej krwawych łez posoka,
  Jakie płynęły kiedy z człowieczego oka.
  A życie tak kochamy, jak wiosenne szumy
  I jak usta dziewicze – i jak wieszczów dumy,
  A modlim się do grobu – nicestwa – i dżumy.
  • Źródło: Vox posthuma, w: Poezye cz. 1, Kraków 1895, s. 112.
  • Zobacz też: dżuma, grób, religia, bluźnierstwo, modlitwa

• Bo ja byłem chaosem, tak jak jest chaosem
  Ten wiek, który mię rodził; który pieśń swą śpiewa –
  W jasną myśl niespojonym, zgrzytającym głosem,
  Od którego drżą góry i padają drzewa!
  • Źródło: Vox posthuma, w: Poezye cz. 1, Kraków 1895, s. 114.
  • Zobacz też: chaos, XIX wiek

• Bo tak się mrokiem oraz słońca złotem linia żywota wiecznie równoważy.
  • Źródło: Rozmyślania i inne wiersze, Warszawa 1979, PIW.
  • Zobacz też: życie

• Być czy nie być? nie znają tych zwątpień tytany.
  Być – i walczyć – i cierpieć – i kochać swe rany!
  • Źródło: Idźcie więc, mary grobów, skądeście wybiegły!…, w: Poezye cz. 2, Kraków 1898, s. 13.
  • Zobacz też: cierpienie, walka

• Czyż raz jeden tworzyłem, aby zwalić w złomy
  Ołtarze, republiki, kolumny Vendòmy,
  I pomniki z marmuru, i rapsodów karty?
  • Źródło: Gdzie mój kres? Kiedyż z dróg mych usunę te miazmy…, w: Poezye cz. 2, Kraków 1898, s. 16.
  • Zobacz też: poeta

• Dusze ludzkie – samotnice wieczne,
  Samotnice – jak planety błędne:
  Każda błąka się przez drogi mleczne,
  Każda toczy koło swe bezwzględne.
  • Źródło: Samotność w: Poezye cz. 1, Kraków 1895.
  • Zobacz też: dusza

• Ileż myśli, – uczuć – zórz
  Zgasił we mnie wicher burz!
  • Źródło: Nad stawem, w: Poezye cz. 2, Kraków 1898, s. 56.

• Ja miałem rozkaz dany mi z wysoka
  Szukać cię w każdej postaci niewieściej…
  • Źródło: Vita nova, w: Poezye cz. 2, Kraków 1898, s. 215.
  • Zobacz też: miłość

• Kiedy mnie znudzą jałowi mieszczanie,
  Ducha pogrążam w twej fata-morganie!
  Tyś mi natchnieniem, i pieśnią i sławą,
  W tobie mam cudów i niebios poznanie,
  Arabskich pustyń córo, czarna kawo!
  • Źródło: Kawa, w: Poezye cz. 2, Kraków 1898, s. 24.
  • Zobacz też: kawa

• Kto nie zbłądził w lesie, ten nie poznał lasu –
  Las to otchłań bezdenna, kędy istot tłumy,
  Żyją, tak zasłuchane w głuche sosen szumy,
  Jak duchy zapatrzone w ślepe oko czasu.
  • Źródło: W lesie, w: Poezye cz. 2, Kraków 1898, s. 75.
  • Zobacz też: przyroda

• Kto wie z jakich płomieni i z jakich popiołów powstaje to, co ciżba zowie lodowatem…
  • Zobacz też: świat

• O! nie wierzcie, nie wierzcie pozorom!
  Bo jeżelim się modlił do zimnej mogiły
  To nie przeto, że serca zastygły mi bicia,
  Nie przeto, że omdlały mego ducha siły,
  Lecz, żem życie zbyt kochał, aby pragnąć życia!
  • Źródło: Vox posthuma, w: Poezye cz. 1, Kraków 1895, s. 112–113.

• Może znajdę na ziemi jaką duszę bratnią,
  Co przeczyta i pojmie tę mą pieśń ostatnią,
  I, chociaż rozpacz moja czoło jej zasępi –
  Żałować może będzie, lecz mię nie potępi!
  • Źródło: Vox posthuma, w: Poezye cz. 1, Kraków 1895, s. 113.

• Obok naszego życia płynie inne życie, jak gdyby drugie życie, życie mniej codzienne.
  • Źródło: W. Borowy, Studia i szkice literackie, tom 1, op. cit., s. 405.
  • Zobacz też: codzienność

• Śmierć jest to podróż nad wszystkie podróże.
  • Źródło: W. Borowy, Studia i szkice literackie, tom 1, op. cit., s. 393.
  • Zobacz też: śmierć

• W piersi naszej Chrystusy żyją i Nerony,
  W piersi naszej bogowie żyją i bydlęta:
  I duch nasz przebaczeniem cały przepełniony,
  Nieraz się nienawiścią – jak burza – rozpęta.
  • Źródło: Vox posthuma, w: Poezye cz. 1, Kraków 1895, s. 112.
  • Zobacz też: człowiek

• Wszystko, co bóstwu należy się z prawa,
  Łask wywołanie i uśmiech dobroci –
  Wszystko ci dałem, bogini łaskawa;
  Jak drogi klejnot niech to skroń twą złoci.
  • Źródło: Vita nova, w: Poezye cz. 2, Kraków 1898, s. 218.

Cytaty z utworów prozatorskich

Miranda (powieść)

• Bo nasze życie to wieczna odpowiedzialność i zatraciliśmy swobodę błądzenia.
  • Zobacz też: odpowiedzialność

• Jedną z form pamięci jest prawda, złudzenie jedną z form niepamięci.
  • Zobacz też: pamięć, prawda

• Jestem wrogiem rzeczywistości i cokolwiek w niej widzę, chciałbym w innych, lepszych formach zobaczyć.
  • Zobacz też: rzeczywistość

• Mogą na innych gdzieś planetach przebywać istoty tyle od nas doskonalsze, że w stosunku do nas są jak bogowie. Takimi istotami zdali mi się ci ludzie, którzy mnie otaczali.

• Natura mści się za wydzieranie jej tajemnic. Od gniewu Artemidy giną Akteony.
  • Zobacz też: Artemida, nauka, tajemnica

• Nauka współczesna dotarła do najdalszego pierwiastka, który nazwała protonem.
  • Zobacz też: nauka

• Nie ma na świecie rzeczy niebezpieczniejszej niż realizacja jakiejś idei.
  • Zobacz też: idea, niebezpieczeństwo

• Twórczość to umiejętne połączenie pamięci z niepamięcią.
  • Zobacz też: twórczość

• W momencie, gdy nasz duch tego żąda, zapomniane się zjawia i staje się mocą pamiętną. Otóż ten moment naszej woli to moment geniuszu twórczego.

• W przyrodzie nie ma rzeczy nadprzyrodzonych.
  • Zobacz też: przyroda

• Wszelkie cierpienie ukrywa w sobie tajemnicę jakiejś przyszłej nagrody.

• Żaden Bóg na świecie nie może cofnąć czynów, które się stały i zmienić ich w niebyłe. Jest to granica wszechmocy bożej.

• Życie ludzkie płynie na dwojgu skrzydłach: jednym z nich jest pamięć, a drugim zapomnienie.
  • Zobacz też: zapomnienie

Tom W czwartym wymiarze

• Ciągle marzyło mi się, aby rozwinąć żywot mój w edycji poprawnej, doskonalszej niż poprzednia.

• Rousseau wzywał: powróćmy do natury! Nie przeczuwał, jakie huragany zawiera w sobie to wezwanie.
  • Zobacz też: zło, rewolucja

• Sen – to moje realne życie: śpiąc, mam świadomość snu; żyjąc, nie mam świadomości życia.
  • Zobacz też: sen, świadomość

• Śmiało rzec można, że w rewolucji [bożek] Pan się odrodził.

• To sen – tu ani śmierć, ani życie nie jest rzeczywiście rzeczywistym.

Cytaty z eseistyki

• Modernizm chce dzieła, które by się stało uniwersalnym, w którym zawarto by przeszłość, przyszłość i teraźniejszość, które by było architekturą, malarstwem, muzyką i poezją, epopeją, liryką i dramatem (…) w którym by się zlały sacra profanis, które by było naraz religią i kosmogonią, filozofią i psychologią, (…) mistyką i poezją, analizą i syntezą, które by było nie tylko kopią natury, ale i naturą samą, które by tak się z nią zlało, żeby znikły granice sztuki i natury.
  • Źródło: K. Wyka, Modernizm polski, op. cit., s. 242.
  • Zobacz też: sztuka

• Nauka, nie mogąc wytłumaczyć nieznanego, pozostawia w sercu naszego pokolenia czczość i próżnię.

• Racja mych dziejów pozostaje przede mną ukryta.
  • Zobacz też: historia

• Wyobraźnia to (…) siła plastyczna ducha ludzkiego, (…) połączenie rozumu z uczuciem.
  • Źródło: Jan Pacławski, „Prace Komisji Historycznoliterackiej”, wydania 39–42, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1978, s. 64.
  • Zobacz też: wyobraźnia

Inne

• Aby już uzupełnić tę reklamę Mirandy zaznaczę z wielką przyjemnością, że co do niektórych pomysłów spotkałem się z fantazjami Wellsa, w jego najnowszym dziele na temat utopii pt. Ludzie jak bogowie.
  • Opis: przedmowa do II wydania książki W czwartym wymiarze z 1925.