Klasycyzm

Klasycyzm (z łac. classicus – doskonały, pierwszorzędny, wzorowy, wyuczony) – styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków.

• Klasycyzm to ani szkoła, ani prąd literacki, lecz przede wszystkim stosunek poety do świata i do siebie. Przyjąć świat w całej jego zawiłości, z całą jego fantastyczną gmatwaniną, z całą jego nierozumną i krwawą historią, nie próbować przed nim ucieczki, nie tworzyć obrazu świata we własnej wyobraźni, lecz własną wyobraźnią go przenikać – oto, jak sądzę, pierwsza i najważniejsza zasada klasycyzmu.
  • Autor: Paweł Hertz, Ład i nieład (1964)

• Klasycyzm to nieustanna walka o swoje miejsce w kulturze, a więc w czasie teraźniejszym, to nieustanna świadomość, że czas przeszły jest czasem teraźniejszym, świadomość, że nie ma idiomu poetyckiego poza czasem, to wreszcie nieustanne projektowanie siebie i innych w przyszłość.
  • Autor: Jarosław Marek Rymkiewicz, Czym jest klasycyzm. Manifesty poetyckie (1967)

• Klasycyzm to obrona języka przodków.
  • Autor: Ryszard Przybylski, To jest klasycyzm (1978)

• Klasycyzm (...) zmusza do samodzielności, każe wybrać wspólnotę, stwarza reguły nie tyle pisania, ile myślenia. Koncepcja klasyczna zakłada niejako, że poezja nie jest autonomiczna, że za jej pośrednictwem nie można świata kreować, można go tylko rozumieć, przenikać, porządkować, utrwalać. Klasycyzm zatem przywraca poezji jej rolę poznawczą, z której twórcy tak lekkomyślnie zrezygnowali w ubiegłym stuleciu, a która była tak doniosła dla niej i dla całej historii człowieka.
  • Autor: Paweł Hertz, Ład i nieład (1964)