Dąb

Dąb – rodzaj drzew, rzadziej wysokich krzewów zaliczony do rodziny bukowatych. Należy do niego ok. 600 gatunków występujących prawie wyłącznie na półkuli północnej.

Drzewo męskie, On,
myśliciel, wojownik,
gotów być starym i odludkiem,
drzewo Boga i szubienicy, kochany przez kruki,
z liśćmi późnego lata, wyciętymi z zielonej skóry,
nigdy dość zielony by ukryć swe sękate wypukłości,
drzewo z pięściami,
drzewo domagające się swoich scen,
wybiera punkty widzenia krajobrazu (…)
- Autor: Artur Nils Lundkvist, Dąb z tomu wierszy Ślad stóp w wodzie, tłum. Barbara Kobos-Kamińska

Jak dąb rozłożysty, wysoko wyrosły na ojczystej dąbrowie, tem potężnie stoi, że korzenie głęboko zapuścił w łonie ziemi, tak pieśni Adama czerpią soki żywotne z przeszłości, podań, pojęć i wiary narodu i przez to trwały byt mają zapewniony, są czas i burze przeminą wobec nich bezsilne.
- Autor: Władysław Chotkowski
- Źródło: Władysław Chotkowski, Z pogrzebu Mickiewicza na Wawelu 4 lipca 1890 roku, Mowa Władysława Chotkowskiego w kościele, s. 187.
- Zobacz też: Adam Mickiewicz

Mimo gonności pnia, wysokości i gładkości wygląda potężnie, gdyż tyle jest prawie gruby u szczytu, co i u podstawy. Konary kręte, węzłowate, załamują się ostro, niby łokcie, którymi chce odepchnąć sąsiadów. W gajach wyłącznie dębowych rośnie obrzednie, ma kolosalne rozrosłe, żylaste ciało, wspaniałą kędzierzawą koronę, słowem ma minę wielkiego pana, zdobywcy – rycerza starej daty. Kora na nim jak kolczuga, pęka w duże, grube ogniwa.
- Autor: Wacław Sieroszewski, Puszcza Białowieska, Nowele t. II, Biblioteka Polska, Warszawa 1922, cyt. za: Witold Tatarczyk, Puszcza Białowieska w literaturze pięknej, s. 18.

Tu dąb wznosi się ku górze,
A konary jego duże,
Harde, twarde i wiekowe
Z chmurą wdają się w rozmowę.
Na nim gęsty liść szeleści,
Krążą o nim opowieści,
Że kto w jego śpi obrębie,
Ten już wszystko wie o dębie.
- Autor: Jan Brzechwa, Poszła w las nauka