Ulisses (powieść)

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Pierwsze wydanie Ulissesa (1922)

Ulisses – powieść Jamesa Joyce’a wydana w 1922 roku. Polski przekład: Maciej Słomczyński.

Uwaga: W dalszej części znajdują się słowa powszechnie uznawane za wulgarne!
  • Bóg jest daleko.
  • Był pierwszym i ostatnim mężczyzną, który poczuł, że spodziewa się dziecka.
  • Co boskim jest we mnie, uniesie w dal mnie.
  • Domem Irlandczyka jest jego trumna.
    • Postać: Leopold Bloom
    • Zobacz też: trumna
  • Dotknij mnie. Łagodne oczy. Łagodna, łagodna, łagodna dłoń. Samotny tu jestem. O, dotknij mnie zaraz, teraz. Jakie jest to słowo znane wszystkim ludziom? Jestem cichy, samotny tu. Dotknij mnie, dotknij.
  • Ja jestem najbardziej cudacznym chłopakiem
    Mam matkę Żydówkę, a ojciec jest ptakiem.
    Z tym cieślą Józefem, żyć w zgodzie nie mogę,
    Więc zdrowie Kalwarii i uczniów i – w drogę.

    Jeżeli ktoś w boskość mą wątpi, to sobie
    Nie łyknie za darmo, gdy wina narobię,
    Lecz będzie pił wodę i modlił się o to
    Bym wino oddając, znów zrobił je wodą.

    Żegnajcie, żegnajcie. Zapiszcie me słowa.
    Powiedzcie tym czterem, że żyję od nowa.
    Co boskim jest we mnie, uniesie w dal mnie
    Na górze Oliwnej wiatr wieje… Adièu!
    • Źródło: Ballada o drwiącym Jezusie
  • Jest to wiek utrudzonego kurewstwa, po omacku szukającego swego boga.
  • Każde życie liczy wiele dni, dzień po dniu. Przechadzamy się wewnątrz siebie, spotykając zabójców, duchy, olbrzymów, starców, młodzieńców, żony, wdowy, szwagrobraci. Dramatopisarz, który napisał folio tego świata (…) jest bez wątpienia wszystkim we wszystkim we wszystkich nas (…)
  • Który się począł Sam z Siebie, pośrodku Duch Święty, i Sam zesłał Siebie, Odkupiciel, między Sobą a innymi, umęczon przez Swych nieprzyjaciół, obnażony i ubiczowany, przybity jak nietoperz do wrót stodoły, zagłodzony na drzewie krzyża. Pogrzebion, zmartwychwstał, spustoszył piekło, wstąpił na niebiosa i od dziewiętnastu stuleci siedzi na prawicy Samego Siebie i będzie sądził żywych i umarłych, gdy wszyscy żywi będą już umarli.
  • Miał pan Leopold Bloom upodobanie do wewnętrznych organów bydła i drobiu. Lubił zawiesistą zupę z podróbek, orzechokształtne żołądki ptasie, nadziewane pieczone serca, płaty wątróbki podsmażane w tartej bułce, smażoną ikrę sztokfisza. A najbardziej lubił przypiekane nerki baranie, które napełniały jego podniebienie wyszukanym smakiem delikatnie pachnącego moczu.
  • Molo – rozczarowany most.
    • Postać: Stefan Dedalus
  • Nasze dusze, zranione hańbą naszych występków, tulą się do nas tym mocniej, jak kobieta tuląca się do kochanka, mocniej, mocniej.
  • Pępowiny wszystkich ludzi łączą się w przeszłości.
  • Piaszczyste wydmy są mową, osadzoną tu przez wiatr i przypływ.
  • Przegub w plecionym uchwycie parasolki: Mieszka w Lesson Park, żywiąc się melancholią i byle czym: literatka.
  • Symbol irlandzkiej sztuki – pęknięte lusterko służącej.
    • Postać: Stefan Dedalus
  • Wierzę, o Boże, wspomóż mą niewiarę. Co to znaczy, pomóż mi wierzyć czy nie wierzyć? Kto pomaga wierzyć? Egomen. Kto nie wierzyć? Inny facet.
  • Życie składa się z wielu dni. Ten się zakończy.