Dmitrij Głuchowski

Dmitrij Głuchowski

Dmitrij Głuchowski (ur. 1979) – rosyjski korespondent wojenny, dziennikarz, radiowiec, prezenter telewizyjny oraz pisarz.

Metro 2033

(ros. Метро 2033, tłum. Paweł Podmiotko)

• – A jakże! Referendum. Lud powie tak – znaczy tak. Powie nie – znaczy, że lud się pomylił. Niech się namyśli jeszcze raz – szydził Andriej.
  • Źródło: rozdział 1, Koniec świata

• A wojna pochłaniała zasoby. Wojna zabierała najlepszych ludzi. Wojna była wyniszczająca.
  • Źródło: rozdział 1, Koniec świata
  • Zobacz też: wojna

• Często bywa, że myśl, która we śnie wydawała się genialna, po przebudzeniu okazuje się bezmyślnym połączeniem słów...
  • Źródło: rozdział 10, No pasaran!
  • Zobacz też: myśl, sen

• Jak w tej starej baśni, wymagano od niego, żeby poszedł tam, nie wiadomo gdzie, przyniósł to, nie wiadomo co, i za to obiecano mu cudowne wybawienie, nie mówiąc nawet jakie ono będzie.
  • Źródło: rozdział 13, Wielka biblioteka

• Jeśli uważasz, że twoje miejsce jest na dnie, to bierz jak najwięcej powietrza i skacz.
  • Źródło: rozdział 2, Myśliwy
  • Zobacz też: powietrze

• O ile łatwiej jest umierać tym, którzy w coś wierzą! Tym, którzy są przekonani, że śmierć to nie koniec wszystkiego. W oczach których świat dzieli się wyraźnie na białe i czarne, którzy wiedzą dokładnie, co trzeba robić i dlaczego, którzy niosą pochodnię idei, wiary, a w ich świecie wszystko wygląda prosto i zrozumiale. Tym, którzy nie mają żadnych wątpliwości, żadnych wyrzutów sumienia. Takim ludziom umiera się lekko. Umierają z uśmiechem.
  • Źródło: rozdział 9, Du stirbst
  • Zobacz też: śmierć

• Straszna jest nie sama śmierć. Straszne jest jej oczekiwanie
  • Źródło: rozdział 9, Du stirbst

• Znasz przypowieść o żabie w śmietanie? Jak dwie żaby wpadły do dzbanka ze śmietaną? Jedna, myśląc racjonalnie, szybko zrozumiała, że opór jest bezcelowy i że losu nie da się oszukać. A może jest jakieś życie pozagrobowe, więc po co się niepotrzebnie wysilać i na próżno pocieszać płonnymi nadziejami? Złożyła łapki i poszła na dno. A druga była na pewno durna, albo niewierząca. I zaczęła się szamotać. Wydawałoby się, po co się szarpać, jeśli wszystko przesądzone? Szamotała się i szamotała... Aż ubiła śmietanę na masło. I wylazła z dzbanka. Uczcijmy pamięć jej towarzyszki, przedwcześnie poległej w imię postępu filozofii i racjonalnego myślenia.
  • Źródło: rozdział 2, Myśliwy
  • Zobacz też: żaba

FUTU.RE

• Piękno kocha cień, bo w cieniu rodzi się pokusa.
  • Źródło: Rozdział 1, Horyzonty