Przejdź do zawartości

Pustelnik

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Pustelnik

Pustelnik, eremita – osoba, która z pobudek religijnych decyduje się na życie w izolacji.

  • Bieży w dół do strumyka,
    Gdzie stary rośnie buk,
    Do chatki pustelnika,
    Stuk, stuk, stuk, stuk.

    „Kto tam?” – spadła zapora,
    Wychodzi starzec, świeci;
    Pani na kształt upiora
    Z krzykiem do chatki leci.
  • Tylko wyjątkowym jednostkom i to w późniejszym wieku odpowiada życie małży lub ślimaka skalnego, bez wstrząśnień, dreszczów, burz, odmian, wielkich radości, walk, trudów uwieńczonych, przeszkód usuniętych, a nawet cierpień, które mijają. Nawet ci, którzy się zamknęli w klasztorze, jeszcze potrzebują większych wzruszeń, choćby to był jakiś żal doskonały w sobotę, jakaś pokuta trudniejsza, jakiś sen, jakieś widzenie, spełniona przepowiednia, jakieś święto uroczyste z wystawieniem, jakieś Boże Groby i rekolekcje co pewien czas. Nawet u tych, którzy w V wieku na pustynię uciekali przed światem, ciałem i czartem, występowały niesłychane wstrząśnienia wewnętrzne co jakiś czas w postaci pokus i widzeń, diabłów i zjaw, o których czytamy w ich żywotach.
  • W samotności amplituda oscylacji własnej oceny samego siebie jest większa. Pustelnicy czuli się raz bliscy świętości, to znów dna grzechu.

Zobacz też:

Źródło: „https://pl.wikiquote.org/w/index.php?title=Pustelnik&oldid=575488”