Przejdź do zawartości

Popiół i diament

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów

Popiół i diament – polski dramat filmowy z 1958 roku w reżyserii Andrzeja Wajdy, zrealizowany na podstawie powieści Jerzego Andrzejewskiego pod tym samym tytułem; jednym z głównych bohaterów jest Maciej Chełmicki.

Dialogi

[edytuj]
Maciek Chełmicki: A jednak to były czasy, Andrzej…
Andrzej: Myślisz?
Maciek Chełmicki: Oj, jak się żyło i w jakiej kompanii! Było kiedy tylu fajnych chłopców i dziewcząt, co?
Andrzej: Co z tego? Wszyscy prawie zginęli.
Maciek Chełmicki: To inna sprawa, ale życie było fajne.
Andrzej: Myśmy byli inni.
Maciek Chełmicki: Młodsi.
Andrzej: Nie tylko. Wiedzieliśmy, czego chcemy.
Maciek Chełmicki: Powiedzmy…
Andrzej: Wiedzieliśmy, czego od nas chcą.
Maciek Chełmicki: Odkryłeś! To jasne. A czegóż oni mogli innego chcieć? Żebyśmy ginęli. I teraz chcą to samo! W porządku, stać nas na to.
Andrzej: Nie zgrywaj się. Ginąć to żadna sztuka.
Maciek Chełmicki: Zależy jak.
Andrzej: Tylko to potrafimy.
Maciek Chełmicki: Mało?
Andrzej: Beznadziejnie mało.

Wrona, major UB: Co robiłeś w czasie powstania?
Maciek, syn Szczuki: Strzelałem. Do Niemców
Wrona, major UB: Teraz do Polaków.
Maciek, syn Szczuki: A pan do wróbli.

Andrzej: Czy Szczukę trzeba rzeczywiście zabić?
Waga: Panie poruczniku, jest pan zbyt doświadczonym żołnierzem, aby nie zdawać sobie sprawy z tego, że jako pański przełożony mam prawo przejść do porządku dziennego nad podobnym pytaniem.

Krystyna: Dlaczego zawsze nosisz takie ciemne okulary.
Maciek Chełmicki: Pamiątka nieodwzajemnionej miłości do ojczyzny.

Szczuka: Niemieckie. Znaleźliście ich?
Franek Pawlicki: Nie, ale ich znajdziemy. Tu są też angielskie. Kiedy się dostaje z bliska, nie ma żadnej różnicy.
  • Opis: oglądając naboje do rewolweru.

Krystyna: Popatrz jaki stary nagrobek. O, i napis! „Coraz to z ciebie jako z drzazgi smolnej, wokoło lecą szmaty zapalone. Gorejąc nie wiesz czy stawasz się wolny, czy to co twoje ma być zatracone. Czy popiół tylko zostanie i zamęt, czy idzie w przepaść… w przepaść… z burzą”. Coś strasznie niewyraźnie. Nic nie widać.
Maciek Chełmicki: Norwid. „Czy na dnie popiołu zostanie gwiaździsty diament, wiekuistego zwycięstwa zaranie”.
Krystyna: To ładne. „Czy zostanie na dnie popiołu gwiaździsty diament…”. A czym my jesteśmy?
Maciek Chełmicki: Ty? Na pewno diamentem.

Andrzej: Słuchaj, ja za to odpowiadam przed Florianem.
Maciek Chełmicki: W porządku. Ja odpowiadam przed tobą. Zawsze ktoś przed kimś musi odpowiadać.

O Popiele i diamencie

[edytuj]
  • W ciągu stu lat nakręcono tyle wielkich filmów! Chociaż już nieraz oglądałem Popiół i diament Wajdy, to nie mogę się na niego napatrzyć. Nieomylną oznaką wybitnego filmu jest to, że zaraz po wyjściu z kina wywołuję ochotę, aby samemu zacząć kręcić.
    • Autor: Francis Ford Coppola
    • Źródło: wywiad przeprowadzony przez François Armaneta i François Forestiera w „Le Nouvel Observateur”, 18 stycznia 2010.