Piotr Polk

Piotr Polk (ur. 1962) – polski aktor, piosenkarz i artysta kabaretowy (kabaret Pod Egidą).

Kiedyś żyłem nerwowo, czasami ocierałem się o histerię. Brakowało mi dystansu. Nie potrafiłem sobie poradzić ze sprawami prywatnymi. Byłem niedojrzały także zawodowo. Ale nie uważam tego czasu za stracony. Z drugiej strony, miałem wtedy inny rodzaj energii, byłem młodszy, szerzej patrzyłem na życie. Dzisiaj ten horyzont się zawęził, ale za to stał się ostrzejszy.
- Źródło: Wywiad „Gala”

Łatwiej znieść kopniaki za umiejętności niż za życie. Bo ono nie podlega weryfikacji. Tak można oceniać tylko to, co śpiewam. Na płycie nie ma aktorstwa. Jestem tylko ja, muzycy i fantastyczny aranżer Wiesław Pieregorólka.
- Źródło: Wywiad „Gala”

Mam szacunek do wszystkich ról, nawet tych małych. Włożyłem w nie bardzo dużo energii, wiary i zawodowej uczciwości.
- Źródło: Bohdan Gadomski, Facetem jest się od czasu do czasu. Mam duszę dziecka, „Angora” nr 11, 13 marca 2011

Nauczyłem się mówić po polsku, chciałem zniwelować do maksimum akcent, ale nie po to, by się pozbyć śląskości, tylko dlatego, że język jest podstawowym narzędziem pracy aktora. Mogę zagrać Ślązaka, w śląskim filmie, teatrze, ale też mogę mówić piękną poezję w języku polskim.
- Źródło: Ja nie zrezygnowałem ze Śląska i nigdy nie zrezygnuję, „Dziennik Zachodni” nr 40, 18 lutego 11

Przygoda jest stanem, kiedy nie wiadomo, co się zdarzy. A ja nie wiem, co będzie jutro. Uwielbiam ten element niespodzianki.
- Źródło: „Gala”, 14 października 2009

Płyta, którą nagrałem, nie ma nic wspólnego z piosenką aktorską, absolutnie nie chciałem angażować w to Piotra Polka – aktora. Na tej płycie miał być wyłącznie Piotr Polk – to, co myślę na temat świata, uczuć, co myślę o miłości, bólu, o rozstaniu, łzie.
- Źródło: Ja nie zrezygnowałem ze Śląska i nigdy nie zrezygnuję, „Dziennik Zachodni” nr 40, 18 lutego 11

Przyjaźń ma dwie strony: możesz się do kogoś zwrócić o pomoc i przynosi ci to ulgę, a jednocześnie możesz być tym, który jest w stanie pomóc. To też daje ulgę.
- Źródło: „Gala”, 14 października 2009

Teraz częściej używa się kleju do tworzenia melodii z zasłyszanych fragmentów, aniżeli ołówka czy pióra.
- Źródło: Ja nie zrezygnowałem ze Śląska i nigdy nie zrezygnuję, „Dziennik Zachodni” nr 40, 18 lutego 11

To rodzina ma przede wszystkim wpływ, jakim jest się człowiekiem, w jaki sposób podchodzi się do codzienności. W mniejszym zakresie region, tradycja, czy obyczaje. Oczywiście młodej osoby nie da się przygotować raz na zawsze, do zmierzenia się z życiem, które pisze przecież własne, często zaskakujące scenariusze. Ale na pewno daje podstawę, by mieć mocne nogi, by w razie upadku odczuć go jak najmniej dotkliwie i boleśnie.
- Źródło: Artur Krasicki, Bez lenistwa!, „Tele Tydzień”, 8 grudnia 2014, nr 50

Trzeba się godzić z noszeniem nazwiska granej postaci. Przekonałem się o tym po najdłuższym serialu, w jakim grałem – Samo Życie. Ale mam świadomość, że telewizyjna pamięć widzów jest krótka. Tylko od aktora zależy, kiedy powie „stop”. Z Samego Życia odszedłem w momencie, gdy moja rola przestała mnie bawić, gdy zrozumiałem, że nic więcej tam zdarzyć się nie może. Na szczęście robię też wiele innych rzeczy w teatrze i filmie, co daje mi dystans i oddech.
- Źródło: Bohdan Gadomski, Facetem jest się od czasu do czasu. Mam duszę dziecka, „Angora” nr 11, 13 marca 2011

(…) wejść na górę można niezwykle szybko, ale utrzymać się tam jest potwornie trudno.
- Źródło: „Gala”, 14 października 2009

Wszedłem w okres życiowego swingu. Delikatnie snujący się jazz, smooth jazz – to moje klimaty.
- Źródło: „Gala”, 14 października 2009

Zabawna sytuacja zdarzyła się też, kiedy w kostiumach jechaliśmy z Michałem [Pielą] na sesję zdjęciową. Wyglądaliśmy poważnie: dwóch facetów w mundurach w nieoznakowanym wozie. Chcieliśmy sprawdzić, czy to działa i na przykład pogrozić palcem komuś, kto popełnia drogowe wykroczenie. Ale jak na złość wszyscy jechali prawidłowo. Aż tu na światłach zrównaliśmy się z samochodem, którego kierowca – młodziutka dziewczyna – rozmawiała przez komórkę. Stanęliśmy obok i patrzyliśmy na nią wymownym wzrokiem. Kiedy nas zobaczyła, w jednej sekundzie wypuściła komórkę z rąk i złożyła dłonie jak do modlitwy, prosząc o wybaczenie… Bywa również, że w Sandomierzu jakaś starsza osoba zapyta mnie o drogę albo ktoś poprosi o pomoc przy przetoczeniu wózka inwalidzkiego przez krawężnik. To miłe, bo ludzie nie traktują mnie jak aktora, tylko kogoś, kto może przyjść im z pomocą. A to oznacza, że w mundurze mi do twarzy.
- Źródło: „Gala”, 14 października 2009
- Zobacz też: Ojciec Mateusz, Orest Możejko

Zobacz też: