Jan Śpiewak (poeta)

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Jan Śpiewak

Jan Śpiewak (1908–1967) – polski poeta, eseista i tłumacz.

  • Mój wiersz codziennie podchodzi do Ciebie, onieśmielony.
    Mój wiersz codziennie krąży w odległości wyciągniętej dłoni
    i nie śmie wypowiedzieć siebie i czeka cierpliwie.
    • Źródło: Do żony
    • Zobacz też: wiersz
  • Mówi matka, która mieszka w chmurze:
    Oto owoc, oto gałąź, oto wiatr.
    Oto liść, który w dłoniach moich rośnie,
    Aby cień po tobie nadal trwał
    W rozdzwonionych włosach syna.
    • Źródło: Moja matka, która mieszka w chmurze

O Janie Śpiewaku[edytuj]

  • Za bardzo się bał.(...) Tego, że na drzwiach pojawią się jakieś napisy, że coś się stanie z rodziną. Nawet dwadzieścia lat po wojnie przechowywał w biurku mąkę i cukier na wypadek wojny. Nie był w stanie zdusić strachu z dwóch wojen światowych.(...) Ojciec chodził inaczej ubrany. Miał co prawda starą, workowatą marynarkę z MHD lub z UNRRA, czyli powszechny powojenny uniform inteligenta i robotnika, ale nosił do tego baskijski beret przekrzywiony na bok. Chodził zawsze z rękoma założonymi do tyłu – jakby związanymi – i mówił do siebie, prowadził intensywny dialog ze sobą. Prawdę mówiąc, sprawiał wrażenie półprzytomnego.
  • Poezja Jana Śpiewaka jest świadectwem wyobraźni, która nie tchórzyła przed cierpieniem, wyobraźni, która nie bała się być chaosem, wyrazem bólu, psychicznej szarpaniny. Chodzi o cierpienie obu wojen światowych, głodu, utraty najbliższych. I jednocześnie Śpiewak potrafił być poetą syntetyzującym historyczne doświadczenie i namysł nad nim. W moim rozumieniu wielkim poetą nowożytności można być tylko pod warunkiem połączenia tych dwóch aspektów: wierności powszechnemu i indywidalnemu cierpieniu oraz umiejętności syntetycznego skrótu, sugestywnego przekazu doświadczenia.