Eleonora i Park

Eleonora i Park – amerykańska powieść napisana przez Rainbow Rowell. Tłumaczenie – Magdalena Zielińska.

• Chcę, żeby wszyscy cię poznali. Jesteś moją ulubioną osobą wszech czasów.
  • Źródło: rozdział 14

• Chciała się w nim zatracić. Chciała się wokół niego owinąć jak opaska uciskowa. Gdyby mu pokazała, jak bardzo go potrzebuje, pewnie uciekłby daleko.
  • Źródło: rozdział 26

• Eleonora miała rację – nigdy nie wyglądała ładnie. Wyglądała jak dzieło sztuki, a sztuka nie może być po prostu ładna; sztuka ma wywoływać emocje.
  • Źródło: rozdział 28
  • Zobacz też: sztuka

• Jezu. Czy można zgwałcić komuś rękę?
  • Źródło: rozdział 15

• – Możesz sobie być Hanem Solo. (…) A ja będę Boba Fettem, przemierzę całe niebo za tobą.
  • Postać: Park
  • Źródło: rozdział 42

• Myślisz, że wystarczy kogoś mocno tulić, żeby być blisko niego. Myślisz, że możesz kogoś przytulić tak mocno, że odciśnie się w tobie i będziesz go czuć, nawet gdy już się od ciebie odsunie.
  • Źródło: rozdział 54

• Nie mógłby kupić Eleonorze pióra. Albo zakładki. Nie żywił wobec niej uczuć zakładkowych.
  • Źródło: rozdział 34

• – On się z nich ewidentnie naśmiewa.
  – Kto?
  – Szekspir.
  – Proszę, rozwiń tę myśl.
  (…)
  – Romeo i Julia to dwójka bogatych dzieciaków, które zawsze dostawały wszystko, czego zapragnęły. A teraz wydaje się im, że pragną siebie nawzajem.
  – Kochają się… – powiedział nauczyciel, łapiąc się za serce.
  – Nawet się nie znają – odparła.
  – To była miłość od pierwszego wejrzenia.
  – To było raczej „Boziu, ale on słodki” od pierwszego wejrzenia. Gdyby Szekspir naprawdę chciał, by pan uwierzył w ich miłość, nie napisałby niemal od razu w pierwszej scenie, że Romeo ma obsesję na punkcie Rozaliny… Szekspir nabija się z miłości.
  • Źródło: rozdział 10
  • Zobacz też: Romeo i Julia, Szekspir

• – Powiedz coś, żebym nie czuł się jak idiota.
  – Nie czuj się jak idiota, Park.
  – Dzięki.
  • Źródło: rozdział 19

• Poza tym nie do końca trzymali się za ręce; Park dotykał jej dłoni, jakby były czymś niezwykle rzadkim i cennym, jakby jej palce były w jakiś sposób połączone z resztą ciała. No dobra, przecież były. Trudno to wyjaśnić. Sprawiał, że czuła się jak coś więcej niż suma swoich części.
  • Źródło: rozdział 16

• Trzymanie dłoni Eleonory było jak trzymanie motyla. Albo bijącego serca. Jak trzymanie czegoś doskonałego i pełnego życia.
  • Źródło: rozdział 15
  • Zobacz też: motyl, serce

• – (…) Twoja mama jest Dunką?
  – Tak.
  – A tata?
  – Dupkiem.
  • Źródło: rozdział 34

• – Twoje imię się jakoś zdrabnia? – zapytał.
  (…)
  – Tak, Eleonora.
  – A nie Nora albo Elo, albo Lena, albo Lenny, albo Elle…?
  – Usiłujesz mi wymyślić zdrobnienie?
  – Nie, uwielbiam twoje imię. Nie chcę się pozbawiać ani jednej jego sylaby.
  • Źródło: rozdział 19
  • Zobacz też: imię

• Uczucie, gdy po raz pierwszy chwycił jej dłoń, było tak cudowne, że przeważyło wszystkie złe rzeczy. Było mocniejsze niż jakikolwiek ból, którego doświadczyła.
  • Źródło: rozdział 52

• Włożył długopis do kieszeni, a potem wziął jej dłoń i przyłożył sobie na chwilę do serca.
  To była najprzyjemniejsza rzecz, jaką Eleonora mogła sobie wyobrazić. Od razu zapragnęła rodzić mu dzieci i oddać obie nerki.
  • Źródło: rozdział 18