Dworzec Centralny im. Stanisława Moniuszki

Architektoniczny wystrój dworca będzie piękny i elegancki. Okładziny ścian i posadzki zostaną wykonane z białego i czarnego marmuru oraz z piaskowca, granitu i sjenitu, podwieszane wykładziny sufitów – z blachy aluminiowej, a ściany głównej hali dworcowej – w całości ze szkła i aluminium. 1 grudnia 1975 roku będzie dniem zakończenia budowy dworca „Warszawa Centralna” i jego najbliższego otoczenia. W tym dniu stolica otrzyma swoje największe i najpiękniejsze kolejowe „okno na świat”.
- Autor: Witold Szolginia, architekt
- Źródło: „Płomyk” 9/1975
- Opis: o budowie dworca.

Bogato oświetlone perony – tutaj bije serce dworca w rytmie odmierzanym przyjazdami i odjazdami pociągów dalekobieżnych.
- Źródło: „Stolica” nr 1 (1465) 4 stycznia 1976.
- Opis: perony Dworca Centralnego zostały zwieńczone efektownym aluminiowym sufitem podwieszanym w postaci srebrnych żyletek z podświetleniem, ale żyletki nad torami usunięto z hali peronowej przy okazji remontu budynku w XXI wieku i pozostawiono tam tylko pusty betonowy sufit, co zbanalizowało staranny wystrój tego miejsca.

Dworzec Warszawa Centralna deklasuje krewnych z Zachodu.
- Autor: Werner Huber, AR/PS: Architektura Arseniusza Romanowicza i Piotra Szymaniaka, Warszawa 2012.
- Opis: ocena architektury Dworca Centralnego na tle architektury światowej XX wieku dokonana przez szwajcarskiego architekta.

Gdy przyjeżdżałam na początku do Warszawy i mogłam kręcić się po tych pasażach jak gówno w przeręblu, nie potrafiąc znaleźć właściwego wyjścia, dosłownie kwadransami. Odwiedzam wszystkie swoje tamte nieszczęścia i żałości, przedstawiam im te obecne.
- Autorka: Dorota Masłowska, Jak przejąć kontrolę nad światem, nie wychodząc z domu?, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2017, s. 219.

Kluczem do zrozumienia Centralnego jest jego podziemność, pomroczność, labiryncja. Te części niezliftingowane, zostawione w bezradnym obwisie. Czyhają jakby na nie dość uważnych podróżnych, którzy zboczywszy tu z bezpiecznych, oficjalnych, uzdatnionych tras, zostają wciągnięci w zaułki, impasy, bezdroża, przechodzą na drugą stronę dworcowego lustra. W polski pozaczas, dziwny, metaforyczny, podświadomy.
- Autorka: Dorota Masłowska, Jak przejąć kontrolę nad światem, nie wychodząc z domu?, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2017, s. 219.
- Zobacz też: labirynt

Podziemia Centralnego wydają się stanowić kiszki miasta w wielkiej obstrukcji, niemogące (albo i niechcące) ani wydalić, ani strawić wieloletnich złogów badziewia. Może to zresztą akt jakiejś naszej jako społeczeństwa podświadomej gospodarności, „to się wszystko jeszcze nada”. Kiedy przyjdzie, jak to tutaj ma w zwyczaju, wojna, jeszcze wszyscy będą zabijać się o te klapki, oglądać serial „Dom” na DVD i zabawiać się wyślizganymi dildo, aż będzie huczało.
- Autorka: Dorota Masłowska, Jak przejąć kontrolę nad światem, nie wychodząc z domu?, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2017, s. 219.
- Zobacz też: Dom (serial telewizyjny)

W latach 70. „Warszawa Centralna” była uznawana za najnowocześniejszy dworzec kolejowy w Europie.
- Autor: Werner Huber, Warszawa Centralna – Die Ikone ist geschützt, Hochparterre, Zürich, 9 sierpnia 2019.

Warszawa: Odrodzenie architektonicznej perły.
- Autor: Werner Huber, Hochparterre, Zürich, 20 lutego 2012.
- Opis: reakcja szwajcarskiej prasy na remont Dworca Centralnego.

Znakomita przestrzeń publiczna: hala główna dworca Warszawa Centralna w swoim pierwotnym kształcie.
- Autor: Werner Huber, Die Stadt und ihr Herz, Hochparterre, Zürich, 28/2015.
- Opis: na temat oryginalnej, białej, czystej i pustej jak agora hali głównej dworca bez kontrowersyjnych zmian czyli bez ciemnoszarej farby na suficie, bez przyciemnianych szyb, bez kiosków i bez antresoli.