Przejdź do zawartości

Czekając na Godota

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów

Czekając na Godota (fr. En attendant Godot, ang. Waiting for Godot) – sztuka napisana przez Samuela Becketta, reprezentująca tzw. teatr absurdu. W języku francuskim utwór został napisany pomiędzy październikiem 1948 i styczniem 1949.

Samuel Beckett (1977)

Tłumaczenie Antoniego Libery

[edytuj]
Ta sekcja ma chronologiczny układ cytatów.
  • Oto właśnie cały człowiek, winę nogi zwala na but.
    • Voilà l’homme tout entier, s’en prenant à sa chaussure alors que c’est son pied le coupable. (fr.)
    • There’s man all over for you, blaming on his boots the faults of his feet. (ang.)
    • Postać: Vladimir
    • Źródło: akt I
  • VLADIMIR: Powinieneś był zostać poetą.
    ESTRAGON: Byłem nim. (Wskazując na swoje łachmany.) Nie widać tego?
    Cisza.
    • Źródło: akt I
  • Jeden z łotrów został zbawiony. (Pauza) Przyzwoity procent.
    • Un des larrons fut sauvé. (Un temps.) C’est un pourcentage honnête. (fr.)
    • One of the thieves was saved. (Pause.) It’s a reasonable percentage. (ang.)
    • Postać: Vladimir
    • Zobacz też: zbawienie, Aureliusz Augustyn z Hippony
  • Nic się nie dzieje, nikt nie przychodzi, nikt nie odchodzi, okropność.
    • Rien ne se passe, personne ne vient, personne ne s’en va, c’est terrible. (fr.)
    • Nothing happens, nobody comes, nobody goes, it’s awful! (ang.)
    • Postać: Estragon
    • Źródło: akt I
  • VLADIMIR: Przecież nie możesz chodzić boso.
    ESTRAGON: Jezus chodził.
    VLADIMIR: Jezus! Co to ma wspólnego! Nie zamierzasz się z nim porównywać?
    ESTRAGON: Całe życie się z nim porównuję.
    VLADIMIR: Ale tam, gdzie on żył, było ciepło, sucho!
    ESTRAGON: Tak. I szybko krzyżowali.
    • Źródło: akt I
  • VLADIMIR: To co, idziemy?
    ESTRAGON: Chodźmy.
    Nie ruszają się
    KURTYNA
    • VLADIMIR: Alors, on y va?
      ESTRAGON: Allons-y.
      Ils ne bougent pas.
      RIDEAU       (fr.)
    • Źródło: zakończenie aktu I i II
  • Długa cisza
    VLADIMIR: Powiedz coś!
    ESTRAGON: Próbuję.
    Długa cisza
    VLADIMIR (z udręką): Powiedz cokolwiek!
    ESTRAGON: Co robimy?
    VLADIMIR: Czekamy na Godota?
    ESTRAGON: A, racja.
    • Long silence
      VLADIMIR: Dis quelque chose!
      ESTRAGON: Je cherche.
      Long silence
      VLADIMIR (angoissé): Dis n’importe quoi!
      ESTRAGON: Qu’est-ce qu’on fait maintenant?
      VLADIMIR: On attend Godot.
      ESTRAGON: C’est vrai.       (fr.)
    • Źródło: akt II
  • (…) w tym miejscu i w danym momencie ludzkość cała to my, czy nam się podoba, czy nie.
    • (…) à cet endroit, en ce moment, l’humanité, c’est nous, que ça nous plaise ou non. (fr.)
    • (…) at this place, at this moment of time, all mankind is us, whether we like it or not. (ang.)
    • Postać: Vladimir
    • Źródło: akt II
  • Wszyscy rodzimy się szaleni. Niektórzy już tacy pozostają.
    • Nous naissons tous fous. Quelques-uns le demeurent. (fr.)
    • We are all born mad. Some remain so. (ang.)
    • Postać: Estragon
    • Źródło: akt II

O utworze

[edytuj]
  • Arcydzieło, które będzie wywoływało rozpacz ludzi w ogóle, a dramatopisarzy w szczególności, musicalowy skecz Myśli Pascala, grany przez clownów Fratellini.
    • Autor: Jean Anouilh
    • Źródło: Marek Kędzierski, Samuel Beckett, Wiedza Powszechna, Warszawa 1990.
  • Czekając na Godota jest wielkim arcydziełem: nic dziwnego, że nie widziało się nic lepszego na scenie francuskiej od dwudziestu lat.
  • Gdybym to wiedział, powiedziałbym to w sztuce. / Gdyby Godot był Bogiem, to bym go tak nazwał.
    • Autor: Samuel Beckett
    • Opis: odpowiedzi na pytania kim jest Godot.
    • Źródło: program przedstawienia Czekając na Godota w Teatrze im. Jaracza w Olsztynie, 1986
  • „Godot” nie powstał ani w „oparach egzystencjonalizmu” ani pod wpływem Kafki, jak utrzymują chętnie jego warszawscy recenzenci. Nie cała literatura pesymistyczna wywodzi się od Heideggera i Sartre’a, nie wszystkie sytuacje beznadziejne i absurdalne są pokrewne przygodom Józefa K., bohatera Procesu i Zamku, dwóch powieści gdzie Kafka wypowiedział się najpełniej, a które naznaczyły trwale piśmiennictwo europejskie lat ostatnich. „Kafkizm” był w powietrzu: Maurice Blanchot, zaliczający się do najciekawszych pisarzy francuskich, napisał przed dwudziestu laty jedną z najbardziej „Kafkowskich” powieści, jakie istnieją w literaturze, nie znając Kafki. Przykładów takich znalazłoby się więcej.
  • Mówią tak, jak Charlie Chaplin by mówił (…), gdyby nie miał nic do powiedzenia.
    • Autor: Jacques Audiberti, „Arts”, 15 stycznia 1953
    • Źródło: Dossier de presse En attendant Godot de Samuel Beckett (1952–1961), teksty zebrał André Derval, IMEC, Paryż 2007, s. 62.
    • Opis: o Vladimirze i Estragonie.
  • Wielkie wrażenie wywiera na mnie sztuka Becketta En attendant Godot. Ogromny tragizm, który zmierza ku pesymizmowi. Rzecz jest abstrakcyjna i symboliczna, dzieje się wszędzie i nigdzie, na jakiejś pustej drodze, na której rośnie jedno drzewko. Dwaj włóczędzy, nędzarze, oczekują jakiegoś pana Godot. Gdy przyjdzie, wszystko się odmieni, będzie lepiej. On zbawi nędzarzy…
    • Autor: Jerzy Zawieyski, Kartki z dziennika 1955–1969
    • Opis: wpis z 19 kwietnia 1955.
Źródło: „https://pl.wikiquote.org/w/index.php?title=Czekając_na_Godota&oldid=574309”