Aleksander III Romanow
Aleksander III Romanow
Aleksander III Romanow (1845–1894) – cesarz Rosji i król Polski (Kongresówki) od 1881 roku.
- Co!? On napluł na mój portret, a ja mam go karmić przez sześć miesięcy. Panowie, wyście chyba poszaleli. Wypuśćcie go i powiedzcie, że ja też mam go gdzieś. I zakończmy już te sprawę. Wielka rzecz!
- Opis: pewien chłop został skazany za to, że napluł na portret cara na sześć miesięcy więzienia. Sprawa w końcu dotarła do cara. Gdy dowiedział się o tej sprawie wybuchnął śmiechem i w ten sposób wyraził swoją opinie.
- Źródło: Maria Aprelenko, Prominent Russians: Alexander III the Peacemaker, russiapedia.rt.com
- Gdy car Rosji łowi ryby, Europa czeka.
- Głos Boży każe nam stanąć zdecydowanie u steru rządów, z ufnością w opatrzność Bożą, z wiarą w siłę i prawdę władzy absolutnej, którą powołani jesteśmy utwierdzić i dla dobra ludu chronić od wszelkich na nią zakusów.
- Opis: słowa, od których rozpoczął swoje rządy.
- Źródło: Wioletta Zielecka, Dramatyczna epopeja carów w: Romanowowie (tom 3. z serii Dynastie Europy), Biblioteka Gazety Wyborczej, ISBN 9788326800832, 2010, s. 15–17.
- Rosja ma tylko dwóch sojuszników – armię i flotę.
- У России есть только два союзника: армия и флот. (ros.)
- Zobacz też: armia
- Tylko uważajcie i nie flirtujcie zbytnio!
- Opis: do swego syna Mikołaja i Matyldy Krzesińskiej w kwietniu 1890 na przedstawieniu dyplomowym w petersburskiej Cesarskiej Szkole Teatralnej.
- Źródło: Violetta Wiernicka, Baletnica Imperium, „Newsweek Historia”, 9/2014, s. 76.
O Aleksandrze III Romanowie
[edytuj]- Aleksander III pod wielu względami nie był podobny do ojca, człowieka o wyjątkowych talentach towarzyskich, miłego, wesołego, czarującego kobiety, uosobienia elegancji i dystynkcji. Aleksander III, olbrzymiego wzrostu, był niezgrabny w ruchach i miał skłonność raczej ku abnegacji. Wykształcenie jego było zaniedbane, gdyż cesarzem miał być jego starszy brat, wielce popularny Mikołaj, który umarł, nie doczekawszy się korony. Aleksander III wykazał trzy cechy: 1) umiejętność wysuwania zdolnych ludzi, 2) umiejętność wzięcia cugli w rękę w tym sensie, że za czasów jego panowania nie nim rządzili, ale niewątpliwie on sam rządził, sam decydował, sam zmieniał kierunek polityki rosyjskiej czasami w sposób bardzo krańcowy, 3) umiejętność konsekwentnego utrzymywania raz postanowionej linii. Dodaj do tego niewątpliwą prawość charakteru, a stwierdzimy obecność wielu elementów pożądanych u każdego władcy. (…) Mimo bardzo skromnego mniemania, które miał o samym sobie, i mimo antypatii, którą wzbudzał w publicystyce europejskiej jako żywy symbol autokracji, historia przyszłości postawi go w rzędzie władców, którzy zdali swój monarszy egzamin.
- Autor: Stanisław Cat-Mackiewicz, Klucz do Piłsudskiego, Universitas, Kraków 2013, s. 125–127.
- Cechy umysłu i charakteru czyniły z Aleksandra Aleksandrowicza całkowite przeciwieństwo starszego brata (…) nie miał on zewnętrznej ogłady, umiejętności szybkiego zapamiętywania i przyswajania wiedzy, lecz w zamian charakteryzował się światłym i wyraźnym zdrowym rozsądkiem.
- Autor: Sergiusz Tatiszczew
- Źródło: Grzegorz Jasiński, Aleksander III w: Romanowowie (tom 3 z serii Dynastie Europy), op. cit., s. 48.
- W naturze twarz władcy w takim stopniu oszałamiała swoją wyrazistością, że zapominało się o tym wszystkim. Szczególnie zafrapowało mnie spojrzenie jego jasnych (szarych? niebieskich?) oczu. To chłodne, stalowe spojrzenie, w którym było coś groźnego i niepokojącego, wywoływało wrażenie smagnięcia. Spojrzenie cara! Spojrzenie człowieka stojącego ponad wszystkim.
- Autor: Aleksander Benois
- Opis: wspominając spotkanie z rosyjskim imperatorem.
- Źródło: Grzegorz Jasiński, Aleksander III w: Romanowowie (tom 3 z serii Dynastie Europy), op. cit., s. 51.