Wszyscy jesteśmy podejrzani

Wszyscy jesteśmy podejrzani – powieść kryminalna Joanny Chmielewskiej. Cytaty za wyd. Alfa, Warszawa 1988.

Wypowiedzi postaci

Joanna

Niemożliwe (…). Tego się nie da wyjaśnić normalnemu człowiekowi.
- Źródło: s. 54

(…) odbulwersuj się i słuchaj.
- Źródło: s. 160

W narracji

Alkohol kolosalnie podnosił moje walory umysłowe.
- Źródło: s. 210
- Zobacz też: alkohol

Anka (…) nieobecność tłumaczyła poprawianiem garderoby w damskim WC-cie. Sądząc z ilości czasu, jaki na to zużyła, musiałaby się kilkakrotnie przebierać w balowe suknie i gorsety.
- Źródło: s. 73, 74

Badanie na temat, kto ostatni używał dziurkacza, mogłoby w naszej pracowni potrwać do sądnego dnia. W normalnych warunkach, nie wiadomo dlaczego, nikt się nie chciał nigdy przyznać, a jeszcze teraz, po zbrodni?…
- Źródło: s. 77

Na balkonie stał ludowy wazon monstrualnych rozmiarów, który służył nam niejako za teren niezwykłego doświadczenia chemicznego. Od kilku miesięcy wrzucaliśmy tam różne rzeczy z zaciekawieniem oczekując, co z tego wyniknie, i starannie przykrywając dzieło sztuki (…). Wewnątrz było wszystko. Woda po kwiatkach, mleko, ogryzki (…), niedopałki (…), resztki (…) artykułów spożywczych (…), fusy (…), kawałki pilśni, nieco kiszonej kapusty i wiele innych rzeczy. (…) Oprócz tego każdy kilkakrotnie napluł.
- Źródło: s. 120
- Zobacz też: chemia, wazon

Nie mogąc dyskutować z Alicją zaczęłam myśleć w milczeniu. Przebieg tego myślenia powinnam była z góry przewidzieć (…)!
Z kąta za stołem Witolda (…) wyszedł diabeł.
- Źródło: s. 142

Sądząc z jego wyrazu twarzy pomidor mu bardzo nie smakował. Zjadł połowę, drugą obejrzał z wyraźnym obrzydzeniem, zawahał się, wreszcie wyrzucił ją do kosza na śmieci i zajrzawszy za nią, starannie posolił.
- Źródło: s. 154
- Zobacz też: pomidor

Włodek oparł tył głowy o ścianę, zamknął oczy i przybrał taki wyraz twarzy, jakby to jego zamordowano.
- Źródło: s. 42

Wspólnie stworzyli o wszystkich niemal członkach personelu mity i legendy, mrożące krew w żyłach. Alicja dowiedziała się wówczas ze zdumieniem, że współżyje ze swoim ówczesnym instalatorem sanitarnym, który miał 44 lat, metr sześćdziesiąt wzrostu, trądzik młodzieńczy na twarzy i mówił dyszkantem, i który rzekomo spaskudził jej instalacje budynku przez zemstę, ponieważ nie spełniała jego wyuzdanych żądań seksualnych. Jadwiga ucieszyła się niesłychanie na wieść o gorącym uczuciu, jakim płonął ku niej Witek. Uczucie owo objawiał podobno w sposób nadzwyczaj praktyczny, mianowicie jeździł do niej gdzieś na dalekie peryferie, rąbał jej drzewo, palił w piecu i kupował buty. (…) Zbyszka zainteresowały ogromnie jego własne romanse z Danką, Wiesią, Niunią, Anką i ze mną, nawiązywane nie wiadomo, czy razem, czy kolejno. O pozostałych również krążyły różne wieści natury głównie erotycznej, które usiłował sprecyzować Kazio, dopytując się z zaciekawieniem, z którą z nas już sypiał, a z którą jeszcze nie.
- Źródło: s. 127

Janusz

Raz mieliśmy w opisie technicznym (…) takie zdanie: „Pies stojący w kącie pokoju, kopcił tak tak strasznie, że trzeba mu było otwór zalepić gliną”.
- Źródło: s. 216
- Zobacz też: błąd

Sprawdzaliśmy szyje, czy ktoś nie ma śladów duszenia (…). Wyobraź sobie, wszyscy mają czyste! Jakaś mania mycia, czy co?
- Źródło: s. 87
- Zobacz też: szyja

Inne postacie

Myślę, że jak znajdziemy powód zabójstwa, to znajdziemy i sprawcę.
- Postać: kapitan
- Źródło: s. 63

Pęcherzyk mi się zrobił, panie inżynierze – powiedziała tkliwym basem…
- Postać: Jadwiga
- Źródło: s. 212

Szczęśliwy człowiek, o którego kobieta tak walczy…
- Postać: prokurator
- Źródło: s. 198

Tu jest skażona atmosfera – oznajmił proroczym tonem, czyniąc zamaszysty gest patykiem umaczanym w tuszu. – Nikt się nie uchowa. Ostatni normalny zwariował!
- Postać: Leszek
- Opis: o Witoldzie.
- Źródło: s. 155

Dialogi postaci

A B C Ć D E F G H I J K L Ł M N O Ó P Q R S Ś T U V W X Y Z Ź Ż

A

– A przedtem był odwrócony tyłem?
– Nawet, można powiedzieć, wypięty…(…)
– Okazywał ci lekceważenie?
- Źródło: s. 237

– A żeby miał taką figurę jak charakter?…
– Toby go pokazywali w klatce za pieniądze jako curiosum nie z tej ziemi.
- Źródło: s. 116

– Ale kartki zginęły (…). Ciekawe, co się z nimi stało.
– Zeszły same z tablicy ogłoszeń i ze zmartwienia utopiły się w wychodku – powiedziała z gniewem Alicja.
- Źródło: s. 87

Alicja proponowała sprowadzenie osła z ubłoconym brzuchem celem zastosowania (…) arabskiego sposobu.
– Po co? – zaprotestował Kazio. – Nie wystarczy ci osłów na miejscu?
– Wystarczy, ale żaden nie da sobie ubłocić brzucha…
- Źródło: s. 79
- Zobacz też: osioł

B

Bydlę!!! – wrzasnęłam (…). – Paszoł won stąd!!…
Złapałam pudełko z cyrklami (…) i (…) rzuciłam nim w diabła…
– Zwariowałaś?! – spytał (…) Janusz (…). – Gdzie zerownik?! – ryknął (…). – Ten diabeł zabrał?!
– Nic nie zabrał, to porządny diabeł. (…)
Skąd się pani wziął ten diabeł, dopiero wpół do jedenastej (…).
- Źródło: s. 146, 147

– Będziemy się starać. Zacznijmy od początku. Dlaczego Tadeusz wyszedł przed śmiercią z pokoju i poszedł do sali konferencyjnej?
– Bo po śmierci już by mu się to nie udało…
- Źródło: s. 152, 153

C

– Chustkę do nosa? – zdziwiłam się. – Boże drogi, ja nie mam chustki do nosa.
– Jak to pani nie ma? Żadnej?
– Żadnej. Przeważnie zapominam o tej cholernej chustce i nie noszę. Dzisiaj też nie mam. Jakby panom bardzo zależało, to mogę przywieźć z domu.
– Nie, dziękujemy. Czy pani jest zupełnie pewna, że pani nie ma?
– Słowo panu daję. Nic na to nie poradzę.
– A co pani robi, jak pani ma katar? – spytał z dezaprobatą prokurator. – Albo jak pani płacze?
– Nie pamiętam, kiedy miałam ostatni raz katar, pewnie z dziesięć lat temu. A płakać nie płaczę. Kobiety zazwyczaj płaczą przez ukochanego mężczyznę, a ja nie mam ukochanego mężczyzny.
- Źródło: s. 129

– Ciekawe, jaka teraz będzie piosenka tygodnia – powiedział Wiesio (…). – Bo ten Łazuka na schodach to już mi nosem wyszedł.
– Polka galopka – oświadczyłam stanowczo.
- Źródło: s. 153
- Zobacz też: Bohdan Łazuka, piosenka

– Co pani chce ratować? Nie widzi pani, że sztywny?!
– Sam pan jest sztywny!
- Źródło: s. 33, 34

– Co przyszło?…
– Dwóch z gumy (…).
– Z jakiej gumy?!…
– Wszystko jedno! (…)
– A jeszcze przyjdzie piwo (…).
- Źródło: s. 55

– Co to? (…)
– Zwłoki, jak pani widzi (…).
– Jak to?! Obydwaj?!…
Nie, jeden. Drugi mu leży do towarzystwa.
- Źródło: s. 35

D

– Daj mu trochę wody i niech głęboko oddycha.
– Po co ma głęboko oddychać? To pomaga?
– Nie, ale zajmie się tym i wściekłość mu przejdzie.
- Źródło: s. 93, 94

– Dlaczego on tak żre? (…)
– Atawizm (…). Miał przodków ludożerców. Zobaczył nieboszczyka i od razu mu się jeść zachciało.
- Źródło: s. 39
- Zobacz też: atawizm, jedzenie, kanibalizm

J

– Ja się w ogóle niepewnie czuję w towarzystwie kobiet.
– Jako pies w towarzystwie sadła – uzupełniłam (…) wzorem pana Zagłoby (…).
- Źródło: s.141
- Zobacz też: kobieta, Jan Zagłoba

– Jak to jest możliwe, żeby przeszło godzinę leżał w waszym biurze trup i żeby nikt go nie zauważył?
– Cicho leżał, to się nie rzucał w oczy.
- Źródło: s. 60

– Jeżeli to ma ulżyć pańskiemu sumieniu, to również chętnie rzucę na pana podejrzenie. Chce pan?
– Nie, dziękuję pani, już lepiej nie. Wolę sumienie…
– Z tej wypowiedzi można wnosić, że jesteś gorsza od wyrzutów sumienia.
- Źródło: s. 79
- Zobacz też: sumienie

M

– Mnie coś chodzi po głowie…
– Insekty?… – zaniepokoił się Leszek.
- Źródło: s. 66
- Zobacz też: insekty

– Mordercą powinien być najmniej podejrzany. Zaraz ci powiem: nasza herbaciarka!
– O Boże, dlaczego?
– Odmówił picia herbaty w musztardówce…
- Źródło: s. 28

– Może byśmy gdzieś usiadły? (…)
– (…) Jutro usiądziesz.
– (…) byłam w wychodku jeszcze przed śmiercią…
– Teraz jesteś już po śmierci?…
- Źródło: s. 102
- Zobacz też: śmierć

N

– Niedobrze mi – powiedziała nagle z niesmakiem Monika.
– Komu dobrze? – odparł w filozoficznym zamyśleniu Kazio, oparty o stół obok niej.
- Źródło: s. 43

P

– Pani też jest pijana?
– Nie – odparłam z żalem. – (…) Obawiam się, że jestem prawie zupełnie trzeźwa.
- Źródło: s. 270

– Przyszła chwila… – ciągnął Włodek z uporem (…). – która jest dla nas… dla nas…
– Dla nieboszczyka tym bardziej – powiedział Andrzej (…).
- Źródło: s. 96

R

– Rany Boskie!!! – Witold zerwał się (…). – Jezus, Mario!!! (…) Rany Boskie!!! (…)
– Jak myślicie? – zainteresował się Janusz. – Czy on teraz leci ulicą z tym rulonem i krzyczy „rany boskie”? (…)
– Nie ma dnia, żeby się coś głupiego nie przytrafiło.
– A owszem, a wczoraj padł rekord.
- Źródło: s. 177

– (…) razem kupowaliśmy ten pasztet…
– Gdzie on mieszkał? – przerwał mu Wiesio.
– … w tubach – dodał rozpędzony Janusz.
– W tubach mieszkał?!
– Nie, w tubach kupował…(…)
– (…) przestańcie prowadzić tę idiotyczną rozmowę z opóźnionym zapłonem.
- Źródło: s. 90
- Zobacz też: pasztet

S

Stefan i Włodek kłócili się z Januszem.
– Gdzie mi tu się pchasz z tym kominem, gdzie – warczał Janusz. – Co ty myślisz, że ja dla twojej przyjemności umywalkę za oknem zawieszę?
– Jak Boga kocham, urodził się wczoraj! – dziwił się z furią Stefan. – Toś nie wiedział, że kotłownia ma komin? Nosem będą ten dym wypuszczać?
– A wypuszczaj nawet uszami! Ja tu jestem poniżej normy z metrażem! Jednego centymetra ci nie dam! Wyjdź na klatkę schodową!
– Wykluczone! – zaprotestował (…) Włodek. – Ja tu mam tablicę rozdzielczą, muszę mieć miejsce na parterze. Górą sobie możesz iść.
– Zwariowali – jęczał Stefan. – Jak Boga kocham, zwariowali! Schodki mam zrobić w kominie? I co, może ci jeszcze pętelkę zawiązać?
– (…) A jak mi swoją parszywą wentylację wepchnąłeś w rozdzielnię, to dobrze było?
– (…) Jego się czepiaj! (…) Wnętrze sobie robił, cholera! Przecież on w ogóle nie patrzy, co się w budynku dzieje! Wszystko mu jedno, lampa wisi czy zlewozmywak! Szafę na przewodzie wentylacyjnym postawił!!!… (…)
– Ja muszę mieć gniazdko (…).
– To idź se uwij.
- Źródło: s. 214, 215

T

– To na czym właściwie panowie stoją?
– Panowie leżą…
- Źródło: s. 180

– To świnia! – krzyknęła głęboko rozżalona. – Ostatnia świnia!…
– Co za urodzaj na nierogaciznę? (…) Istny chlew, a nie biuro…
- Źródło: s. 99

– Tu był diabeł – mruknęłam ponuro. – Omawiałam z nim śledztwo.
– Rany boskie, znów ma halucynacje – powiedział Leszek ze zgrozą. – Wymorduje całą pracownię!
– Jaki diabeł? – zainteresował się Wiesio.
– Zwyczajny, jak diabeł. Z rogami, z ogonem…
(…)
– No dobrze, ale dlaczego rzucasz w diabła moimi cyrklami? – spytał Janusz z głębokim niesmakiem, wchodząc pod stół Witolda i zbierając rozsypane szczątki. – Gdzie zerownik?! – ryknął nagle okropnie. – Ten diabeł zabrał?!
– Nic nie zabrał, to porządny diabeł. Masz zerownik, tu leży…
- Źródło: s. 141

U

– Uszczęśliwiłam ich – powiedziała z dużą satysfakcją. – Grzebią w wychodku.
– (…) Dlaczego?! Zwariowali?!… Nie, ale skoro zadają głupie pytania, to słyszą głupie odpowiedzi. (…) Poza zapchaniem się damskiego WC-tu nie zauważyłam nic szczególnego.
- Źródło: s. 200

– (…) uważam jedzenie za czynność intymną. Zawsze wolę zjeść tak jakoś chyłkiem, żeby mnie nikt nie widział. (…)
– Co on powiedział? (…) On jada tyłkiem???
- Źródło: s. 114, 115

W

– W moim pokoju był Janusz, tkwił murem przy stole. Leszek i Wiesio też byli, ale ponieważ wychodzili, nie dam głowy, czy któryś z nich nie zdążył zadzwonić. A co u Ciebie?
– Dziękuję, wszyscy zdrowi.
- Źródło: s. 159

– Włodek go udusił kiszką pasztetową!…
– Co? Jakim sposobem? Chyba flakiem po kiszce (…). Całej kiszki się dookoła szyi nie okręci!
– Nie, nie na szyi. Wpychał mu ją do gęby…
– Ach, to nie kiszkę! Jajko na twardo albo biały ser, to najlepiej zatyka.
- Źródło: s. 28
- Zobacz też: jajko, ser

– Wywołał go do sali konferencyjnej? I tam go załatwił?
– Właśnie! Kto?
– Łysy z kontroli – oświadczył Janusz stanowczo.
– Zwariowałeś? Dlaczego?
– Wyszło mu, że Tadeusz zarobił dwanaście patyków, a sam zarabia dwa. I przez zazdrość go udusił, taki charakter.
- Źródło: s. 26
- Zobacz też: pieniądze

Z

– Zdaje się, że dla niej najgorszym ciosem jest zużytkowanie sali konferencyjnej niezgodnie z przeznaczeniem. Zbrodnia jest indywidualna…
– Gdyby była masowa, toby się z tym łatwiej pogodziła?
– Piętnastu nieboszczyków? Zbiorowa śmierć uczestników konferencji?
– Jasne, miejsce po temu stosowne…
- Źródło: s. 74

Inne cytaty

– Co za świnia oblała mnie tą śmierdzącą cieczą? – spytał z goryczą i wyrzutem Włodek, wycierając chustką do nosa resztki wody po kwiatkach. (…) Twarz miał nadal w pięknym bladozielonym kolorze.
- Źródło: s. 41

Ktoś nastawił radio, które nadawało akurat muzykę taneczną. Równocześnie Włodek zaczął grać na organkach z początku rzewnie, a potem (…) skocznie. Litry płynęły dalej, mieszane z kawą. Leszek ruszył do tańca z okrzykiem:
– Raz się żyje! Panowie bracia, tańczymy na wulkanie! (…)
(…) szalał w dzikich skokach po całym pomieszczeniu, odbijając się o stoły i szafy, co miało oznaczać, że tańczy charlestona.
– Zabierzcie to! (…) Zabierzcie te meble! Nie ma dla mnie przeszkód! Jestem orzeł!
(…) Monika z Wiesiem tańczyli twista, Wiesio umiał, Monika nie. Leszek nagle zmienił zdanie i oświadczył, że jest umierającym łabędziem, (…) dziwne wygibasy również zmieniły nieco charakter. We wdzięcznych przegięciach wypadł na korytarz aż do pomieszczenia Matyldy, gdzie skonał, przewieszony przez krzesło, wydając z siebie (…) skrzeczenie, które miało obrazować łabędzi śpiew.
Włodek siedział na szafie z rysunkami i nie zważając na konkurencję Polskiego Radia grał przeraźliwe na organkach oberka. Alicja, doskonale zaprawiona, żądała, żeby zagrał polkę, bo ona musi tańczyć. (…) zaprotestował, między jednym dźwiękiem a drugim wyjaśniając nam, że w organkach brakuje mu A-moll (…).
– Graj polkę, bo ci rozbiję głowę – zagroziłam, biorąc do ręki szklankę z fusami od kawy. Włodek nadal grał oberka, udając, że nie słyszy, więc (…) chlusnęłam na niego resztką kawy z fusami. Następnie poprawiłam wodą z wazonika od kwiatów.
– Magiera – powiedział Włodek z urazą, zgarnął nieco z siebie fusy i nadal grał oberka. Alicja przyjrzała mu się z dużym zainteresowaniem.
– Ona leje, to i ja! – (…) Wzięła ze stołu wielki wazon z kwiatami i chlusnęła na Włodka cała zawartością. Muzyk obraził się, zlazł z szafy i wyrzucił organki za okno.
Stefan stał przy drugiej szafie (…) i mamrocząc jakieś przekleństwa wydłubywał z salcesonu ozorki, resztę ze wstrętem wyrzucając za siebie. Anka z Andrzejem i Monika z Wiesiem twardo tańczyli twistem wszystko, cokolwiek rozbrzmiewało przez radio. Alicja zrezygnowała z polki, wyciągnęła Kacpra na korytarz i oboje runęli w kierunku drzwi wejściowych, rycząc strasznym głosem mazura. Ryszard, siedzący dotąd melancholijnie przy stoliku, ocknął się nagle jak na dźwięk pobudki, wypchnął mnie z pokoju i poszliśmy za ich przykładem.
Wpadliśmy do pokoju Matyldy w momencie, kiedy pierwsza para zawracała już od drzwi. Równocześnie umierający łabędź, to znaczy Leszek, zerwał się z krzesła, na którym oddawał ducha, i trafił w sam środek szaleńczego mazura. Oszołomiony chciał się cofnąć, dostał dubla od Ryszarda, wpadł na Alicję i Kacpra i całe towarzystwo wylądowało na biurku Matyldy. Małe, lekkie biureczko, mające cienkie, wdzięczne nóżki i szufladki tylko po jednej stronie, nie wytrzymało tego ciosu, trzasnęło, zgrzytnęło i runęło.
- Źródło: s. 266–268

Otworzył szuflady (…). Zawartość pierwszej od góry była zupełnie nieoczekiwana. Po całym dnie rozmazane było stare, zjełczałe masło, po którym poniewierały się resztki zeschniętej na kość kiełbasy, kawałki nadgryzionych bułek i skórek od chleba, papierki po topionym serze (…).
– Zapasy (…). Na czarną godzinę.
- Źródło: s. 119
- Zobacz też: szuflada

Zobacz też