Władysław II Jagiełło

Władysław II Jagiełło (lit. Jogaila Algirdaitis, 1362–1434) – król Polski i wielki książę litewski.

Mieczów ci u nas dostatek, ale i te przyjmuję jako wróżbę zwycięstwa, którą mi sam Bóg przez wasze ręce zsyła. A pole bitwy On także wyznaczy. Do którego sprawiedliwości ninie się odwołuję, skargę na moją krzywdę i waszą nieprawość a pychę zanosząc – amen.
- Opis: gdy przed bitwą grunwaldzką herold krzyżacki przekazał królowi dwa nagie miecze.
- Zobacz też: miecz

O Władysławie II Jagielle

Jagiełło, wyprawiając się przeciwko zakonowi, chciał osiągnąć ograniczone polityczne cele. Nie przygotowywał się do zniszczenia zakonu w Prusach. To zwycięstwo pod Grunwaldem, zaskakujące co do skali, nagle taką perspektywę stworzyło. Aby osiągnąć znacznie więcej w wymiarze politycznym, polska dyplomacja musiałaby się solidnie w Europie napracować, nie mając wcale gwarancji sukcesu. Nie byliśmy supermocarstwem europejskim, które może sobie pozwolić na lekceważenie świata zewnętrznego.
- Autor: Andrzej Chwalba
- Źródło: Andrzej Chwalba, Wojciech Harpula, Zwrotnice dziejów. Alternatywne historie Polski, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2019, s. 100.
- Zobacz też: bitwa pod Grunwaldem, zakon krzyżacki

Król, który miał proste serce, ale jednocześnie był pełen majestatu (cordis simplicis erat, sed magnifici).
- Źródło: Jana Długosza Kanonika Krakowskiego Dziejów Polskich ksiąg dwanaście, przekład K. Mecherzyńskiego.T.4. Księgi XI, XII. Kraków 1869

Mocarz, który zrobił lipiec średniowiecza Jungingenowi – Władysław Jagiełło… przeziębił się, słuchając o modrym poranku słowiczych treli!
- Postać: Nagrobki nie do ogarnięcia
- Autorzy: Patryk Bryliński, Maciej Kaczyński, Facecje, Wydawnictwo Otwarte, Kraków 2015, ISBN 9788375153743, s. 180.

Rzekłbyś, że to nie król, ale człowiek zwyczajny, który dla równego sobie żadnej nie szczędzi pomocy i usługi.
- Autor: Jan Długosz
- Źródło: Juliusz Bardach, Władysław II Jagiełło w: Poczet królów i książąt polskich, wyd. Czytelnik, Warszawa 1991, s. 286.

Twarz króla jest wydłużona o wyniosłym łysym czole przeoranym kilkoma zmarszczkami. Koło skroni pęki włosów, niżej małżowiny uszu dużych, mięsistych i płaskich. Łuki brwi obejmują wielkie oczy z powiekami jakby ledwo przed chwilą zamkniętymi. Nos posiada garb i silnie opada. Silnie wystają kości policzkowe, wyraźne fałdy pod policzkami nadają twarzy grymas nieco ironiczny. Warga górna jest płaska, a za to tym silniej występuje odwinięta gwałtownie warga dolna i ostry podbródek opięty futrzanym kołnierzem płaszcza.
- Autor: K. Estreicher, Grobowiec Władysława Jagiełły, „Rocznik Królewski” t. 33., z.1. Kraków 1953

Wzrostu był mizernego, twarzy ściągłej, chudej, u brody nieco zwężonej. Głowę miał małą, prawie całkiem łysą, oczy czarne i małe, niestatecznego wejrzenia i ciągle biegające. Uszy duże, głos gruby, mowę prędką, kibić kształtną, lecz szczupłą, szyję długą.
- Źródło: Jana Długosza Kanonika Krakowskiego Dziejów Polskich ksiąg dwanaście, przekład K. Mecherzyńskiego.T.4. Księgi XI, XII. Kraków 1869