Władysław III Laskonogi

Władysław III Laskonogi (1161/1167–1231) – książę wielkopolski i krakowski.

O Władysławie III Laskonogim

Dla ogromnego wzrostu niektórzy zwali (…) Laskonogiego „Wielkim”.
- Autor: Paweł Jasienica, Polska Piastów, Warszawa 1985

Maluje się na w podaniach niejasno (…) na przemiany łagodny, to surowy, nie jest ze sobą zgodnym (…) czuć w nim człowieka niewielkich zdolności, niepewnego w postępowaniu, niespokojnego charakteru. Ale i stron jasnych w nim, szczególniej w stosunku z Leszkiem, zaprzeczyć nie można.
- Autor: Józef Ignacy Kraszewski, Wizerunki książąt i królów Polski

Należał on – wraz z Mieszkiem I Plątonogim – do tych władców, których najważniejszą częścią ciała były nogi. Można by powiedzieć, że wszedł do historii na własnych nogach, gdyby nie to, że w jego czasach książę musiał głównie brać nogi za pas i uciekać. Laskonogi mógł opuścić rządzoną przez siebie Wielkopolskę, a z Krakowa częściej uciekał, niż się tam udawał. Umykał doskonale, gdyż nogi miał długie i tyczkowate. Co by nie zrobił Władysław Laskonogi, to i tak jesteśmy mu winni wdzięczność, ponieważ umarł bezpotomnie, dzięki czemu zmniejszył choć odrobinę liczbę kandydatów do tronu w Polsce. Z czego wynikała jego bezdzietność? Czyżby – że tak nieco ryzykownie zażartujemy – sztywne miał tylko nogi? Otóż nie wydaje się. Można wręcz przyjąć wersję odwrotną, że jego przydomek pochodzi od lasek, którymi się interesował – dosłownie – aż do śmierci. Zginął bowiem podczas próby gwałtu na jakiejś dziewczynie w Środzie Śląskiej. Jest to zresztą jeden z nielicznych polskich – że tak znowu ryzykownie stwierdzimy – wkładów w historię tego miasteczka. (…)
- Autor: Michał Ogórek, Poczet królów polskich, Agencja Wydawnicza Grobla IV, Gdańsk 2007, ISBN 9788392274940, s. 31.

Wolność Kościoła podawał w jarzmo niewoli.
- Źródło: list papieża Innocentego III do Władysława Laskonogiego zamieszczony (w:) J. Bardach, A. Gieysztor, H. Łowmiański, E. Maleczyńska, Historia Polski do 1466 roku