Teatr Polski w Warszawie

Teatr Polski im. Arnolda Szyfmana w Warszawie – teatr otwarty 29 stycznia 1913 z inicjatywy Arnolda Szyfmana jako jego prywatne przedsięwzięcie.

Teatr Polski kierowany przez Szyfmana (1955–1957), a potem Stanisława W. Balickiego (1957–1964), przypominał niekiedy czasy „epoki gwiazd”, kiedy to indywidualność aktorska górowała nad repertuarem i całością przedstawienia, wystawionego bogato, okazale i w pełnym blasku, eksponującym wszelako przede wszystkim osobę protagonisty.
- Autor: Stanisław Marczak-Oborski, Teatr Polski w latach 1918–1965. Teatry dramatyczne, Warszawa 1985

(…) tytuł „aktora Szyfmanowskiego” stanowił synonim najwyższej klasy. Aktorzy ci tworzyli nowoczesny styl gry, mniej cyzelatorski, a bardziej syntetyczny, operowali znakomicie potoczystym dialogiem w sztukach współczesnych i nie lękali się wyrazistości w repertuarze klasycznym, bez trudu przerzucali się od wdzięcznej komediowości do przejmującego dramatyzmu.
- Autor: Stanisław Marczak-Oborski, Teatr Polski w latach 1918–1965. Teatry dramatyczne, Warszawa 1985

(…) Warszawie nieodzownie potrzebny był teatr nie tylko o nowoczesnej budowie i urządzeniach scenicznych, lecz i o nowoczesnych zamierzeniach artystycznych, szczególnie pod względem inscenizacji, reżyserii i sztuki dekoracyjnej, które w owym czasie były w Warszawie zupełnie obce. Poza tym chodziło o teatr, który by systematycznie pielęgnował repertuar klasyczny i interesował nim publiczność. Ogólną dewizą nowo powstającego teatru było: dzieło sztuki w najdoskonalszej artystycznej formie.
- Autor: Arnold Szyfman, Powstanie Teatru Polskiego. Teatr Polski w Warszawie 1913–1923, Warszawa 1923