Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie

Aktorzy tego teatru prowadzą nie w stronę skanalizowania naszych uczuć i wyobrażeń o człowieku współczesnym, ale do takiego ich rozwarstwienia, rozbicia, skomplikowania, że okazuje się niepojęty i niepochwytny. Tak samo jak teatralna rzeczywistość, którą aktor dzieli z widzem (znowu – na różnych zasadach), prowokując do rozpoznawania wspólnoty ludzkiego doświadczenia w dzisiejszym świecie.
- Autor: Joanna Walaszek, Wracając do Starego Teatru w: 20-lecie. Teatr polski po 1989 roku, red. Dorota Jarząbek, Marcin Kościelniak, Grzegorz Niziołek, wyd. Ha! art/UJ/PWST, Kraków 2010, s. 326.

Często pamięć, do której odwoływać się będą reżyserzy, będzie pamięcią samego Starego Teatru, z jego klasycznymi inscenizacjami, scenografiami, rolami.
- Autor: Anna R. Burzyńska, Tradycja i profanacja, „Dialog” nr 12, grudzień 2012

Nie udawał się na tej scenie Beckett. Różewicz prawie nie był wystawiany. Rzadko udawały się przedstawienia sztuk, których bohaterowie są ludźmi znikąd. Ten zespół wyspecjalizował się w ukazywaniu ludzi, którzy zapomnieli, skąd są.
- Autor: Małgorzata Dziewulska, Miasto i jego sumienie w Artyści i pielgrzymi, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 1995, s. 94.

Prawie i sprawiedliwie! Nie chciałem emocjonalnego bluzgu, choć sposób, w jaki wicepremier Gliński rozpieprzył Stary Teatr, budził bezradną wściekłość.
- Autor: Jan Klata
- Źródło: Klata: Pozwolono na gnicie i totalną rozpierduchę, paradę nieudacznych kandydatów władzy, newsweek.pl, 13 sierpnia 2018.
- Zobacz też: Piotr Gliński, Prawo i Sprawiedliwość