Ray Bradbury

Ray Bradbury

Raymond Douglas Bradbury (1920–2012) – amerykański pisarz fantastyki.

451 stopni Fahrenheita

 Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle 451 stopni Fahrenheita.

• 451° Fahrenheita – to temperatura, w której papier zaczyna się tlić i płonie...
  • Opis: motto książki.

• Nie należy sądzić książki po obwolucie.
  • Zobacz też: książka

Henry Kuttner – niedoceniony mistrz

• Obracając się w środowiskach uniwersyteckich, wśród intelektualistów i słuchając nazwisk, które padają w czasie rozmów o książkach, ciągle słyszy się:
  Tolkien, Lovecraft, Heinlein, Sturgeon, Wells, Verne, Orwell, Vonnegut oraz, przepraszam za wyrażenie, Bradbury.
  A nieczęsto – Kuttner.
  Dlaczego tak jest?
  Dlaczego Henry Kuttner po śmierci stał się pisarzem zapomnianym?
  Czy był równie dobry jak tamci?
  Tak.
  Czy napisał wiele?
  Więcej niż niejeden z nich.
  Czy był pisarzem jak owoc granatu – pełnym nasion-pomysłów?
  Tak.
  Czy dorównywał pozostałym błyskotliwością?
  Może nie zawsze.
  Czy dął w swój własny róg?
  Rzadko.
  Może jego prace były zbyt różnorodne i obejmujące wiele rodzajów fantastyki?
  Możliwe.

• Wybaczcie mi bluźnierstwo, ale nie przebaczę Bogu, że zabrał Kuttnera z tego świata tak wcześnie, w 1958 roku. To jego śmierć sprawiła, że źle wspominam ten rok. Szczególnie źle dlatego, że jego talent był specyficzny i niepowtarzalny.
  • Opis: Los Angeles, 11 lipca 1974.
  • Zobacz też: talent, Henry Kuttner

Ilustrowany człowiek i inne opowiadania (2003)

(ang. Bradbury stories. 100 of his most celebrated tales; tłum. Anna Gren)

• Czy wszyscy umierający ludzie czują się tak, jakby nigdy nie żyli?

• Istotnie, wszystko odeszło. Kiedy życie się kończy jest jak mignięcie barwnego filmu, ułamek sekundy na ekranie – wszystkie niechęci i namiętności skoncentrowane i przez moment płonące w przestrzeni, i zanim człowiek zdąży krzyknąć Oto szczęśliwy dzień, oto nieszczęśliwy, oto zła twarz, a to dobra, z filmu zostaje jedynie popiół, ekran ciemnieje.

• Jedyną osobą, która odczuwała chłód w promieniu wielu mil, była panna Frostbite, asystentka podróżującego magika. Stała na wystawie od trzech dni, zamknięta w bryle lodu, i, jak mówili ludzie, nie oddychała, nie jadła i nie mówiła. Uważałem, że pozbawienie kobiety tego ostatniego przywileju było szczególnym okrucieństwem.

Inne

• Każde wymarłe miasto ma swoje duchy. To znaczy wspomnienia.
  • Źródło: Ciemnoskórzy byli i złotoocy