Przysłowia tuwińskie

Muzyk tuwiński

Tuwińcy (tuw. Тывалар / Tywalar; dawniej Urianchajcy, Sojoci) – naród turkijski, żyjący w Tuwińskiej Republice Autonomicznej w południowej Syberii, a także w Mongolii i Chinach.

Kobierzec z gwiazd i półksiężyców

(wybór i tłum. Stanisław Kałużyński, Edward Tryjarski, Wiedza Powszechna, Warszawa 1967, seria Myśli Srebrne i Złote, oprac. części tuwińskiej: Stanisław Kałużyński)

• Dobry kowal nie uderzy się w palce.
  • Źródło: s. 127.
  • Zobacz też: kowal, palec

• Głupia głowa nie da odpocząć nogom.
  • Źródło: s. 126.
  • Zobacz też: głowa, głupota, noga

• Milczenie jest oznaką zgody.
  • Źródło: s. 126.
  • Zobacz też: milczenie, zgoda

• Nie dawaj wilkowi paść owiec i nie noś ognia w podołku.
  • Źródło: s. 127.
  • Zobacz też: ogień, owca, wilk

• Pochlebcy nigdy nie brakuje słów, a leniwemu wykrętów.
  • Źródło: s. 129.
  • Zobacz też: leń, pochlebstwo, wykręt

• W sytuacji bez wyjścia nawet cielę dobrze pływa.
  • Źródło: s. 126.
  • Zobacz też: cielę

• Zapalczywość podobna jest do piany.
  • Źródło: s. 127.
  • Zobacz też: piana, zapalczywość

• Złodziej nie lubi podwórzowego psa, a bajarz nie lubi sennego człowieka.
  • Źródło: s. 128.
  • Zobacz też: pies, złodziej