Przejdź do zawartości

Pożegnanie

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Uścisk dłoni

Pożegnanie – czynności mające związek z rozstawaniem się, jak ukłon, objęcie czy podanie ręki.

  • Był wyjątkowo serdeczny, jak ci, co odchodzą. Mam w uchu pożegnanie: – „Do widzenia, kochana pani Anno!”
    Dziś stałam na warcie u jego trumny. Zdawało mi się, że upadnę. Wtedy bardzo dobitnie zaczęłam w sobie powtarzać „Ojcze nasz”.
  • Kiedym cię żegnał, usta me milczały
    I nie widziałem jakie słowo rzucić,
    Więc wszystkie słowa przy mnie pozostały,
    A serce zbiegło i nie chce powrócić.
  • Nie znoszę pożegnań. Mają w sobie tyle utajonego dramatyzmu i tego, co może się stać, i tego, czego najczęściej nie można już odwołać.
  • O drogę moję pytasz się i zżymasz,
    Że ta wykracza poza słońc twych sfery.
    Nie chcę cię łudzić; widzisz: jestem szczery,
    Nie pójdziesz za mną, lecz mnie nie powstrzymasz.
  • Ogniska już dogasa blask,
    Braterski splećmy krąg.
    W wieczornej ciszy, w świetle gwiazd,
    Ostatni uścisk rąk.
  • Żegnano się stokrotnie, po polsku, w pokoju, na progu, we drzwiach, w sieni, w ganku, na wschodkach, u bryczki, na bryczce… i potem jeszcze rękami i czapkami.
Źródło: „https://pl.wikiquote.org/w/index.php?title=Pożegnanie&oldid=582690”