Nienawiść (film)

Nienawiść (fr. La Haine) – dramat produkcji francuskiej z 1995 roku, w reżyserii Mathieu Kassovitza i według jego scenariusza.

Wypowiedzi postaci

Jest taki kawał o facecie, spadającym z pięćdziesiątego piętra. Facet spada i powtarza sobie dla otuchy: Jak na razie, nie jest źle, jak na razie, nie jest źle, jak na razie, nie jest źle. Ale nie chodzi o to jak spadasz, tylko jak lądujesz.
- C’est l’histoire d’un homme qui tombe d’un immeuble de cinquante étages. Le mec, au fur et à mesure de sa chute il se répète sans cesse pour se rassurer: jusqu’ici tout va bien, jusqu’ici tout va bien, jusqu’ici tout va bien. Mais l’important n’est pas la chute, c’est l’atterrissage. (fr.)

Mam dość tego miasta. Mam dość. Chcę uciec. Chcę stąd uciec.
- J’en ai marre de cette cité, j’en ai marre. Il faut que je parte. Il faut que je parte d’ici. (fr.)

Uwaga: W dalszej części znajdują się słowa powszechnie uznawane za wulgarne!

Popatrz na tych frajerów, którzy poddają się systemowi. Popatrz na tego samotnego w kurtce ze skóry z koziej dupy. Ci są najgorsi. Zatrzymują się na schodach ruchomych, płyną na fali systemu, głosują na Le Pena chociaż nie są rasistami. Strajkują, kiedy schody ruchome przestają działać. To najgorsze ścierwo.
- Regarde-les tout ces veaux qui s’laissent porter par l’système… Regarde-le çui-là! Il a pas l’air méchant tout seul dans son cuir en peau d’fesse de chèvre. Mais c’est la pire des races! Tu vois ceux qui s’arrêtent de marcher dans les escaliers mécaniques? Ceux qui s’laissent porter par l’système? C’est les même qui votent Le Pen mais qui sont pas racistes. C’est les même qui font les grèves pour protester dès qu’les escalators y tombent en panne. La pire des races! (fr.)
- Zobacz też: Jean-Marie Le Pen

W szkole nauczyłbyś się, że nienawiść rodzi nienawiść.
- Si tu étais allé à l’école, tu saurais que la haine attire la haine. (fr.)
- Opis: do Vinza.

(Stojąc przed lustrem) Do mnie to mówisz? Do mnie mówisz? Do mnie mówisz, skurwysynu? Do mnie mówisz? Wow, wow, wow! Do mnie mówisz? (Udaje, że zwraca się do osób obok.) Ej, chłopaki on do mnie mówi. Ten kutas śmie do mnie mówić! (Odwraca się do lustra) Do mnie w ten sposób mówisz? (Udaje, że ma broń i strzela.)
- C’est à moi que tu parles? C’est à moi que tu parles? C’est à moi que tu parles, enculé ? Hein, c’est à moi que tu parles, là ? Woaw woaw woaw c’est à moi que tu parles. Les mecs c’est à moi qu’il parle c’t’enculé, c’est à moi qu’il parle putain. C’est à moi que tu parles comme ça mec? (fr.)
- Zobacz też: Taksówkarz

Jestem z ulicy i wiesz czego nauczyła mnie ulica? Nauczyła mnie, że kto nadstawia policzek, ten daje dupy.
- J’suis d’la rue moi, et tu sais c’qu’elle m’a appris la rue à moi? Elle m’a appris que si tu donnes ta joue, tu t’fais niquer ta mère et puis c’est tout! (fr.)
- Opis: do Huberta.

Arab na komisariacie nie wytrzyma nawet godziny.
- Un arabe dans un commissariat il ne tient pas plus d’une heure (fr.)
- Opis: do Samira.

To brat Abdela. Mają strzelbę. Zabawa trwa.
- C’est le frère d’Abdel, ils ont un fusil à pompe. C’est la fête… (fr.)

Samir: Dranie, którzy załatwili Abdela pójdą za to siedzieć. Możesz mi zaufać.

Vinz: Marzyciel

Samir: Mają za zadanie chronić Abdela i jego rodzinę.

Les connards qui ont tabassé Abdel vont être condamnés. Tu peux me faire confiance.

Tu rêves!

Les autres la haut ils sont la simplement pour proteger Abdel et sa famille. (fr.)

Vinz: (krzycząc) Jeszcze wiem, kim jestem, i skąd pochodzę.

Głos mężczyzny: To wracaj i zamknij ryj.

Vinz: Idź pieprz swoją matkę!

Je sais qui je suis et d’où je viens!

Retournes-y et ferme ta gueule!

Va niquer ta mère! (fr.)

Nienawiść była ostrzeżeniem. Dzisiaj żyjemy w innej rzeczywistości. Zrobiliśmy krok ku przepaści. I jeśli nic się nie zmieni, będziemy się pogrążać dalej.
- Autor: Mathieu Kassovitz
- Źródło: rozmowa Barbary Hollender, Starzy twórcy utonęli w dumie, „Rzeczpospolita” nr 65 (11005), 19 marca 2018, s. A11.

Starałem się w Nienawiści powiedzieć, że jeśli nie będziemy szanować ludzi, to za jakiś czas znajdziemy się w totalnym bagnie.
- Autor: Mathieu Kassovitz
- Źródło: rozmowa Barbary Hollender, Starzy twórcy utonęli w dumie, „Rzeczpospolita” nr 65 (11005), 19 marca 2018, s. A11.