Miłość platoniczna

Miłość platoniczna – miłość wzniosła, wyidealizowana, wolna od seksu i zmysłowości, przyjacielska, bezinteresowna, lojalna i wierna; wywiedziona z pism Platona.

• Platon zgoła nie wykluczał fizycznych zbliżeń między ludźmi, którzy się kochają. Miłość u Platona to mniej więcej tyle co bardzo głęboka, szczera, bogata przyjaźń, ilulstrowana, jeżeli tego ludzie bardzo pragną, nielicznymi zbliżeniami fizycznymi, bez niczyjej krzywdy. Nie: walka dwóch egoizmów, nie: drapieżna i zachłanna chęć posiadania drugiej osoby na niepodzielną własność i nie: pociąg dwóch płci…
  • Autor: Władysław Witwicki
  • Źródło: Co wiem o miłości?, wywiad z Władysławem Witwickim, „As. Ilustrowany magazyn tygodniowy”, nr 45/1937, 7 września 1937, s. 13.

• Przed ślubem często byłam zakochana, jak wszystkie dziewczęta w moim wieku. Darzyłam miłością platoniczną zwłaszcza takich aktorów, jak Jeffrey Hunter, Robert Wagner i James Dean.
  • Autorka: Zofia Grecka
  • Źródło: Pilaro Urbano, La Reina, Paryż, 1996, cyt. za: Tadeusz Pasierbiński, Monarchie świata. Poczet rodów królewskich i książęcych, wyd. Iskry, Warszawa, 2002, ISBN 83-207-1705-1, s. 61.