Metro 2034

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów

Metro 2034 (Метро 2034) – druga część postapokaliptycznej trylogii Dmitrija Głuchowskiego, opisująca życie ludzi chroniących się po wojnie atomowej w moskiewskim metrze.

  • Cała rzecz w muzyce, nie inaczej.
  • Kiedy jeden dzień jest podobny do drugiego, to lecą tak szybko, iż zdaje się, że ostatni z nich jest już całkiem blisko. Boisz się, że nie ze wszystkim zdążysz. I każdy z tych dni wypełnia tysiąc drobnych spraw, załatwiłem jedną, odpocząłem – czas brać się za następną. Nie zostaje ani sił, ani czasu na to, co rzeczywiście ważne. Myślisz sobie: to nic, zacznę od jutra. A jutro nie nadchodzi, wciąż jest tylko jedno, niekończące się dzisiaj.
  • Lecz żeby zabierać ludziom życie, nie trzeba wielkiej potęgi. Zaś przywrócić go umarłym nie potrafi nikt.
  • Minęło ledwie dwadzieścia lat odkąd to się wydarzyło, ale człowiek nie jest już Panem Ziemi. Stwory zrodzone z promieniowania są znacznie lepiej przystosowane do nowego świata. Epoka człowieka dobiega kresu.
  • Nadzieja to jak krew. Dopóki płynie w twoich żyłach, żyjesz.
  • Pozostać człowiekiem też nie jest łatwo.
  • (...) spojrzenie w puste oczodoły wieczności zmusza do działania (...).
  • Strach i przerażenie to zupełnie nie to samo. Strach popędza, zmusza do działania, tworzenia. Przerażenie paraliżuje ciało, blokuje myśli, pozbawia ludzi człowieczeństwa.
  • (...) Warto więc być tak dumnym, że u naszych dzieci widzimy wypukłość czy wklęsłość, którą przywykliśmy nazywać swoją, ale tak naprawdę już od pół miliona lat wędruje po tysiącach ciał?
  • (...) Zwyczajny człowiek. Okrutny, głupi, mściwy. Jak wszyscy.

Zobacz też: