Anna Romantowska, odtwórczyni roli Wiktorii (2007)
Matki, żony i kochanki – polski serial obyczajowy w reżyserii Juliusza Machulskiego. Autorami scenariusza I serii (odc. 1–12) są: Paweł Trzaska, Zdena Šišová, Ryszard Zatorski, Juliusz Machulski, serii II (odc. 13–22) – Juliusz Machulski i Ryszard Zatorski.
Ten artykuł ma chronologiczny układ cytatów.
(Po jeździe motorem). Filip: Możesz mi przypomnieć, jak się nazywam? Hanka: Wystraszony Filip. A jak się nazywam? Filip: Stuknięta Hanka.
Źródło: odcinek 1.
No to spóźnisz się godzinę piętnaście. (…) I tak będziesz pierwsza. Spotkanie trzydziestu kobiet nie może odbyć się punktualnie.
Postać: Adam
Źródło: odcinek 1.
Jan Padlewski: Dlaczego ty zawsze przyjeżdżasz sama? Klara: A z kim mam przyjechać? Jan Padlewski: Nie wiem, z mamą, z tatą… Jakoś tak bardziej w gromadzie… Klara: Jak chcę przyjechać, to przyjeżdżam, nie muszę się gromadzić. Jan Padlewski: O… Bo jesteś całkiem dorosła? Klara: Ty to powiedziałeś i – o dziwo – masz rację. Jan Padlewski: Po kim ty jesteś taka pyskata, co? Klara: Po kądzieli.
Źródło: odcinek 1.
Robert: Siedź w tym swoim gabinecie po szesnaście godzin, to ten twój małolat też cię puści w trąbę. Hanka: Przynajmniej wiadomo, w co zostałam puszczona.
Źródło: odcinek 1.
Maria: Chcę, żebyś skończył swój romans. Zjesz trzy kanapki czy więcej? Jerzy: Proszę?! Coś ty powiedziała? Maria: Zjesz trzy kanapki czy więcej?
Źródło: odcinek 1.
Myślisz, że ja bym zrywał z tobą po to, żeby mieć te same kłopoty z kim innym?
Postać: Jerzy
Opis: do Ewy, swojej kochanki.
Źródło: odcinek 2.
Sympatyczne rozmowy są obłudne. Już nie chcę prowadzić sympatycznych rozmów.
Postać: Jerzy
Opis: do Ewy.
Źródło: odcinek 2.
Hanka: Ten Filip to mnie musi kochać, naprawdę. W lutym nie było mnie trzy tygodnie w Warszawie i przez ten czas ten wariat napisał 57 listów. Popatrz, raz… dwa… pięć bitych stron. (…) Ja wypracowanie maturalne napisałam na cztery. Wanda: (…) To prawie trzy listy dziennie! (…) To on siedział i pisał, nic innego nie robił? Hanka: Nie no, czasem jeszcze wybiegał na pocztę. Wanda: A czy ty do niego napisałaś chociaż raz? Hanka: Zwariowałaś. Ja nie nadążałam z czytaniem.
Źródło: odcinek 3.
Gdyby wszyscy znali się dobrze przed ślubem, to by w ogóle nie było małżeństw.
Opinie polskiej krytyki filmowej tak dalece rozmijają się z gustem inteligentnego widza, że to nie może być żadne kryterium wyboru.
Postać: Klara
Źródło: odcinek 4.
Niedługo żywi aktorzy nie będą potrzebni. Komputer spreparuje ich postać i wkomponuje ją w nową akcję.
Postać: Klara
Źródło: odcinek 4.
Jeśli mam być z kimś, kto truje mi dupę, to wolę być sama.
Postać: Hanka
Źródło: odcinek 4.
Czy to możliwe, żeby cztery baby przyjaźniły się przez tyle lat? Nie, to niemożliwe.
Postać: Dorota
Źródło: odcinek 4.
Jak pan chce rozpierniczyć ten balon, to przygotuję nożyce.
Postać: trener tenisa
Opis: do Filipa, który w złym nastroju wyżywał się, mocno odbijając piłki.
Źródło: odcinek 4.
Dorota: Co ty byś zrobiła na twoim miejscu? Wiktoria: Na twoim miejscu to nie miałabym kochanka. Dorota: No wiesz…? Ty to jesteś! Postaw się na moim miejscu z kochankiem! Wiktoria: Na twoim miejscu z kochankiem – to bym zerwała z kochankiem. Dorota: Przecież zerwałam! Wiktoria: Nie. To on z tobą zerwał. Dorota: No wiesz! Miałaś kochanka, zerwałaś z kochankiem, mąż nie chce cię przyjąć! Co robisz dalej? Wiktoria: Powinnaś wrócić do domu i prosić go o przebaczenie. Dorota: Przecież wróciłam, cholera jasna, wróciłam do domu! Wiktoria: I co, prosiłaś o przebaczenie? Dorota: Nie. Poprosiłam o samochód. Wiktoria: To jest pewna różnica…
Źródło: odcinek 5.
(…) nie wiem, czy on był zdrajcą, czy patriotą. A powinnam wiedzieć, bo mam wyższe wykształcenie.
Jerzy: Na co jeszcze masz uczulenie? Wiktoria: Na sierść zwierząt. Jerzy: Futra odpadają. No ale zoo też. Na co jeszcze? Wiktoria: Na trawę. Jerzy: Mieszkanie raczej w mieście. Wiktoria: Na kurz. Jerzy: Zawsze musi być posprzątane. Wiktoria: Na chamstwo, przemoc, niesprawiedliwość… kłamstwo… Jerzy: A ja kiedyś okłamałem ciebie? Wiktoria: Nie. Jerzy: Zachowałem się po chamsku? Byłem brutalny, niesprawiedliwy? Wiktoria: Nie, dlaczego pytasz? Jerzy: Bo chcę wiedzieć, że nie masz na mnie alergii.
Źródło: odcinek 5.
Nie żal ci twojego scyzoryka do otwierania butelek?
Postać: Jurek
Opis: do Jerzego.
Źródło: odcinek 6.
Dorota: A co, zostawił cię Filip? Hanka: Zostawił nie zostawił, ale go nie ma.
Źródło: odcinek 6.
Jak się igra, to się doigra.
Postać: Janek
Źródło: odcinek 6.
(Dorota odwiedziła ojca po długim czasie niewidzenia się). Dorota: Przepraszam, przepraszam, uklęknę i posypię sobie głowę popiołem… Jan: Ja ci dam popiołem! Ja tu mam posprzątane!
Źródło: odcinek 6.
Filip: Bo jak wyglądam? Ewa: Jak półtora nieszczęścia. Filip: To się poprawiłem, bo ostatnio wyglądałem jak siedem zmartwień.
Źródło: odcinek 6.
Dorota: (…) powiedz mi, co my tu robimy?! (…) Co my nie mamy swoich mieszkań, swoich mężów, swoich dzieci?! Wanda: Mamy, mamy… Ty przeprosisz swojego, ja przebaczę swojemu i wszystko będzie jak dawniej.
Źródło: odcinek 8.
Wanda: Zjedli kolację? Janek: To robią bezbłędnie.
Opis: o synach.
Źródło: odcinek 8.
Dorota: Chciałabym zostać. Mogę zostać? Przepraszam cię. Michał: To jest twój dom… Nie mogłaś wybrać lepszego momentu, żeby wrócić… Dorota: Żartujesz czy mówisz serio? Michał: Serio… Dorota: Ty jesteś niesamowity, ja cię zostawiam, wyprowadzam się z domu, a ty nic… Michał: No. A ja nic. Dorota: No właśnie, to jest niesamowite. Michał: Wróciłaś na dobre i na złe? No? Dorota: Na dobre i na złe. Michał: Wychodzi na to, że w najbliższym czasie będzie tylko złe… Dorota: Coś się stało! Michał: No!
Źródło: odcinek 8.
Pójdziemy do adwokata i urwiemy mu jaja.
Postać: Dorota
Opis: o Jakubie.
Źródło: odcinek 8.
Jeżeli to była kiedyś stolica Polski, to musiałoby być bardzo dawno.
Postać: Jurek
Opis: o Gnieźnie.
Źródło: odcinek 8.
To jest okropne. Stoisz naprzeciwko takiego faceta, niby też jesteś facetem, wiesz, że powinieneś mu dać w mordę i… ale wiesz, że nie masz szans, więc nawet nie próbujesz. Ale trzeba spróbować, żeby nie mieć do siebie obrzydzenia.
Postać: Michał
Źródło: odcinek 9.
Dziwny ktoś ten Adam, spędziliśmy ze sobą pół życia, a on mi nic nie powiedział, nawet nie wspomniał, że jest chory.
Postać: Dorota
Źródło: odcinek 9.
Trzeba mówić, co się czuje, o czym się myśli, czy się coś podoba, czy nie.
Postać: Teresa
Źródło: odcinek 9.
Tadeusz: Wiedziałem, że cię kiedyś dopadnę. Jerzy: Ja się nie ukrywałem. Tadeusz: A ja cię nie szukałem.
Źródło: odcinek 10.
Każdy może zrobić jakieś głupstwo od czasu do czasu.
Postać: Wiktoria
Źródło: odcinek 10.
Wyższe wykształcenie może ci się jeszcze kiedyś przydać.
Postać: Robert
Źródło: odcinek 10.
Mężczyzna musi być skuteczny, przede wszystkim, nawet jakby miał być brutalny.
Postać: Robert
Źródło: odcinek 10.
Nie wygłupiaj się! Nie możesz powiedzieć, że chce mi się siusiu? Co to za goście, z Watykanu czy z Wiednia?
Postać: Maria
Źródło: odcinek 10.
(…) kobiet nie zostawia się samych w aucie.
Postać: Maria
Źródło: odcinek 10.
Klara: Tato, co znaczy „pauperyzacja”? Michał: Co? Klara: Pauperyzacja. Michał: Dziecko, to jest to, co się z nami dzieje od kilku dni.
Źródło: odcinek 10.
(…) ludzie zbyt często zapominają o najprostszych obowiązkach.
Postać: Waldek
Źródło: odcinek 11.
Jeżeli jeszcze raz powiesz „wow”, to ci i Schwarzenegger nie pomoże! Czy ty nie umiesz się zachwycać po polsku?
Postać: Dorota
Opis: do Klary, córki.
Źródło: odcinek 11.
Kupię pistolet, bo na to mnie jeszcze stać, wejdę tam, wystrzelam wszystkich po kolei…
Postać: Michał
Źródło: odcinek 11.
Cezary: Czy ja mogę zadać Wiktorii jedno pytanie? Wiktoria: Jeżeli jest to pytanie o nowy temat w moim życiu, to tak.
Źródło: odcinek 11.
No to głupio się umówiłam, bo zawsze lepiej umawiać się pod dachem.
Postać: Wiktoria
Źródło: odcinek 11.
Dorota: Skąd wziąłeś na to pieniądze? Jan: Wyczarowałem. Wyczarowałem pięćdziesiąt baniek więcej, to sobie pozwoliłem.
Źródło: odcinek 11.
Tato, ale jak można nie pamiętać, gdzie się położyło pół miliarda?!
Postać: Dorota
Źródło: odcinek 11.
Zejdź na ziemię, tak jest lepiej. Wszystko stanie się normalne, będziesz miała swoje obowiązki, swoje zajęcia. Jurek będzie miał ojca.
Postać: Wanda
Opis: do Wiktorii o jej małżeństwie z Cezarym.
Źródło: odcinek 12.
(…) z kimś trzeba być.
Postać: Wanda
Źródło: odcinek 12.
Facet z walizką pieniędzy od razu nabiera pewności siebie.
Postać: Waldek
Źródło: odcinek 12.
Ty się tak do mnie nie przytulaj!
Postać: Waldek
Opis: do wyprowadzającego go policjanta.
Źródło: odcinek 12.
Wanda: Podobał ci się ślub Wiktorii? Janek: Lubię, jak ludzie sobie coś obiecują. Wanda: Ja lubię, jak dotrzymują obietnicy. Janek: To jest ważniejsze. Wanda: Jak sobie radzisz bez nas? Janek: Z trudem. Wanda: Ale jakoś sobie radzisz. Janek: Nie radzę sobie.
Źródło: odcinek 12.
Sprawianie przykrości nie jest trudną sprawą.
Postać: Wanda
Źródło: odcinek 12.
Jerzy: Przyszłaś tu jako kto? Wiktoria: Nie rozumiem. Jerzy: Przyszłaś jako żona Cezarego? Wiktoria: Nie. Jerzy: Przyszłaś tu jako matka Jurka? Wiktoria: Nie. Jerzy: Przyszłaś jako kto? Wiktoria: Przyszłam tu jako twoja kochanka.
Źródło: odcinek 12.
Wielkie rzeczy, ty dałeś mi w mordę, kiedyś ja ci dam w mordę, tak to bywa między przyjaciółmi.
Postać: Leszek
Źródło: odcinek 13.
Na plombach, kosmetykach i okularach się nie oszczędza.
Postać: Klara
Źródło: odcinek 13.
Dorota: Ale my tu nie przyszliśmy się urżnąć. Michał: Ale ja się urżnąłem w filharmonii.
Źródło: odcinek 13.
Michał, ty jesteś dobry człowiek, tylko masz pecha. A jeżeli masz pecha, pomogą ci przyjaciele. Możesz na mnie liczyć.
Postać: Waldek
Źródło: odcinek 14.
Wolałabym, żebyśmy prezenty dla mnie kupowali ze mną.
Postać: Hanka
Źródło: odcinek 14.
Wanda: A ile to lat kończymy? Hanka: Tyle, co ty skończyłaś w zeszłym roku.
Źródło: odcinek 14.
Ja jestem niezadowolona. Ale to zmienię. (…) chciałabym się tak urządzić, żeby nie pracować, a zarabiać pieniądze.
Postać: Dorota
Źródło: odcinek 14.
Hanka: Wejdź, wejdź, Michale, lepiej późno niż wcale. Robert: Raczej – „wejdź, wejdź, Robercie, ty moje szczęście”. Hanka: To się nie rymuje.
Źródło: odcinek 14.
Robert: (…) to był (…) najczarniejszy czwartek w moim życiu. (…) Dorota: Nie pamięta pan, że Wiktoria, a pamięta pan, że czwartek. To ciekawe.
Źródło: odcinek 14.
Płoszysz mi gości.
Postać: Hanka
Opis: do byłego męża, Roberta.
Źródło: odcinek 14.
Nigdy nic nie wiadomo.
Postać: Robert
Źródło: odcinek 14.
Koszula powinna być koszerna. A propos, czego się napijesz?
Postać: Piotr Rafalik
Źródło: odcinek 14.
Wiktoria: Dostałeś pewną propozycję. Jurek: Nie no, „Od przedszkola do Opola” odpada.
Źródło: odcinek 14.
Wanda: No przecież powiedziałeś, że robi prawo jazdy…! Leon: Chyba na drutach!
Źródło: odcinek 15.
Matki nie muszą widzieć, żeby wiedzieć.
Postać: Hanka
Źródło: odcinek 15.
Całe życie starałam się, żeby być zagadkowa (…).
Postać: Dorota
Źródło: odcinek 15.
Nie radzę nikomu mówić do mnie Mietek. Mnietek. Sławek jestem!
Postać: Mieczysław
Źródło: odcinek 15.
Michał: Chciałbym być w twoim wieku i uczyć się hiszpańskiego. Klara: A w twoim wieku nie możesz się uczyć hiszpańskiego?
Źródło: odcinek 15.
Na przykład pan z biblioteki patrzy się na mnie tak, jakbym co najmniej miała osiemnaście lat.
Postać: Klara
Źródło: odcinek 15.
Ty we wszystkim musisz się dopatrzyć czegoś pozytywnego?
Postać: Michał
Opis: do żony, Doroty.
Źródło: odcinek 15.
No to dlaczego miałbyś nie robić tego, co lubisz?
Postać: Klara
Opis: do ojca, Michała.
Źródło: odcinek 15.
Nazywam się Szymon Majewski i mówię wam, że jestem dobry.
Jan: A jak wnuczka? Dorota: Uczy się hiszpańskiego, gra w tenisa i pewnie po kryjomu spotyka się z jakimś chłopcem. Jan: To dobrze! Czy źle…?
Opis: o Klarze.
Źródło: odcinek 15.
Michał: A ty tu co? Dorota: Krzesiwo.
Źródło: odcinek 15.
Wszystko zrobię, tylko nie płacz.
Postać: Michał
Opis: do Doroty, żony.
Źródło: odcinek 15.
Nie umiemy się dzielić tym, co mamy. Bez przerwy się nam wydaje, że mamy za mało, żeby się podzielić. A to nie jest prawda. Wszystko da się podzielić. Idziesz sobie kupić płaszcz, a po drodze nie dasz żebrakowi drobnych (…).
Postać: Dorota
Źródło: odcinek 15.
Tam za rogiem mój dom, mój mąż i moje dziecko, tam jest moje miejsce, niezależnie od uczucia, jakie nas łączy.
Postać: Wiktoria
Opis: do Jerzego.
Źródło: odcinek 16.
Jak kobieta idzie z facetem i… chcą tylko jeść, to umawiają się na lunch. No… to nic nie znaczy. A przyjąć zaproszenie na kolację, to coś znaczy. No a potem taki ktoś zaproponuje ci, żebyście poszli do niego albo gdzieś i nie wypada odmówić.
Postać: Hanka
Źródło: odcinek 16.
Co to za goście, co nie jeżdżą samochodem? Czy widziałaś, żeby ktoś do mnie przychodził na piechotę?
Postać: Cezary
Źródło: odcinek 16.
Dziś już nie ma takich facetów.
Postać: Hanka
Opis: o zmarłym ojcu.
Źródło: odcinek 16.
Czy jesteś pewna, że to jest twoje dziecko?
Postać: Robert
Opis: do Magdy, byłej kochanki, która poinformowała go, że jest w ciąży.
Źródło: odcinek 17.
Stary kazał mi iść do technikum kolejowego. Wyglądałem w tej czapce z daszkiem jak siódme dziecko Baby Jagi i stróża. Ale moja była żona się nabrała na ten mundur. A jak się jorgnęła, że ze mnie żaden kolejarz, to sobie wzięła prawdziwego kolejarza. Teraz ma tak. Darmowy bilet PKP, trójkę dzieci… Jorgnęła się… Ładnie się kiedyś mówiło, nie? A teraz wyścig szczurów – kto ma ładniejszą gablotę, kto ma lepszą giwerę… No i coraz trudniej w gastronomii…
Postać: Waldek
Źródło: odcinek 17.
Waldek: Ty grasz w nogę? Michał: W nogę? Waldek: No ale kiedyś grałeś? Michał: No grałem… Waldek: No. A na jakiej pozycji? W obronie czy w ataku? Michał: Na obronie… Waldek: A grałeś w obronie dlatego, że byłeś najlepszy w obronie, czy dlatego, że byłeś najgorszy w ataku? Michał: Byli lepsi. Waldek: A widzisz! A ja byłem w defensywie, dlatego że byłem najlepszy w drużynie i to ja sobie wybrałem tę pozycję. Taka jest między nami różnica.
Źródło: odcinek 17.
Waldek: Dzisiaj jest strasznie mało konkretny dzień – ani wtorek, ani czwartek… Michał: Ale jak najbardziej konkretna środa. Waldek: A i niech se minie!
Źródło: odcinek 17.
Dorota: Zabiłeś go? Wyglądasz jak Raskolnikow. Michał: Ano śmiej się, śmiej! Śmiej się, proszę bardzo, śmiej się, ile chcesz! Dorota: Ale mu dołożyłeś? Michał: Nie. Dorota: No to powiedz, co się stało. Michał! Michał: No nic się nie stało, no! Właśnie o to chodzi, że… że nic. Dorota: Coś musiało się stać. Michał: Nic. O to chodzi, że… że nic. Dorota: Ale przedstawiłeś mu nasze stanowisko? Michał: Nic mu nie powiedziałem. Dorota: Chociaż spotkaliście się? Michał: Wyprowadził mnie na jakieś podwórko… Tam jest takie… takie podwórko za pizzerią… I zaczął mi opowiadać… Ja byłem taki nabuzowany… Miałem przygotowane każde zdanie… w kilku wariantach – w zależności od… od sytuacji… A on zaczął gadać! O swoim dzieciństwie, o jakiejś szkole kolejarskiej, o… o żonie, o fryzjerze, o piłce nożnej… Okazuje się, że grał w obronie tak samo jak ja. Dorota: Michał, ty grałeś w obronie?! Ja przez całe życie myślałam, że w ś… w środku ataku! Michał: Prawda jest taka, że całe życie mnie stawiali na bramce. Dorota: No bo to jest najbardziej odpowiedzialna funkcja! Michał: Jak tak gadał, to czułem, że uchodzi ze mnie powietrze… W końcu napiliśmy się piwa i wróciłem do domu…
Źródło: odcinek 17.
Każdy robi jakieś błędy w życiu, ale to nie znaczy, że jest gangster, nie? (…) Czasami się musisz bronić przed bandytami i przekraczasz granice dobrego smaku.
Postać: Waldek
Źródło: odcinek 17.
Się rozchorowali jak zwykle – oba dwa we dwóch naraz.
Postać: Waldek
Źródło: odcinek 17.
Wanda: Dzisiaj przyszedł, jak wychodziłam do pracy, z papugą. Hanka: Wychodziłaś do pracy z papugą? Wanda: Nie, on przyszedł z papugą. (…) W tym samym czasie przyszedł Janek z rowerem.
Źródło: odcinek 17.
Dwa zęby mu wybiłem! O, tym byczkiem! Teraz dopiero ci się spodoba.
Postać: Janek
Opis: do żony o Leonie.
Źródło: odcinek 18.
Krzesimir: Słuchaj, a co właściwie znaczy to ndk? Hanka: W odniesieniu do czasowników to znaczy, że to jest forma niedokonana? Krzesimir: A my, a my w jakiej formie jesteśmy w stosunku do siebie? Hanka: My? My jesteśmy dk. Krzesimir: To znaczy? Hanka: Dokonana. To znaczy… zostały przełamane pierwsze koty za płoty.
Źródło: odcinek 18.
Hanka: Dorota, powiedz tylko, jak ci pomóc. Dorota: Nie mów nikomu.
Opis: na temat kiepskiej sytuacji finansowej Doroty i jej rodziny.
Źródło: odcinek 18.
Michał: Ładna… w szlafroczku… z mokrą głową… Dorota: Prosto z Makuszyńskiego, tak? Michał: Raczej z Nobokova…
Opis: o Bronce.
Źródło: odcinek 18.
Dorota: Dlaczego nic nie powiedziałeś, że byłeś chory. Adam: To była wyłącznie moja sprawa.
Źródło: odcinek 19.
Dorota: I co teraz? Wszystko już w porządku? Adam: Brakuje mi czegoś… Kawałek… Ale widocznie całość nie jest niezbędna. Dorota: Wiesz co? A mój ojciec reperował kiedyś radio, rozłożył je, potem złożył i zostało mu sześć elementów i dwie śrubki, a radio grało. Adam: Bo było radzieckie. Dorota: Tak. Tak, to znaczy, że twój organizm też jest radziecki. Adam: No, nie zaprzeczam.
Źródło: odcinek 19.
Wandziu, z takimi cyferkami nie ma życia (…).
Postać: Belmondo
Opis: o wynikach badań Wandy.
Źródło: odcinek 19.
(…) najważniejsze w życiu jest życie.
Postać: Krzesimir
Źródło: odcinek 19.
Janek: A jak tam te twoje role, synu? Władek: No, ogólnie zajebiste! Janek: Co? Jakie? Władek: Zajebiste. Janek: Jakie? Zajebiste? Jak ty mówisz?! Władek: A co? Janek: Przecież, Władek, to jest straszne przekleństwo! Władek: Tata, no nie żartuj, przecież tak piszą w „Ślizgu”, piśmie dla skate’ów, co wiesz, czytają małolaty w typie naszego Józka. Janek: To może piszą, że powinny być… czyste? Władek: Czyste? Czyste role – przecież to jest obciach! Janek: To piszą, że ruchy na rolach powinny być posuwiste… nie wiem… zamaszyste…? Władek: Piszą tak, jak mówię – zajebiste! Chodź, pokażę ci. (…) Może oni nie wiedzą, że to jest brzydkie słowo?!
Źródło: odcinek 19.
To taki drugi Robert.
Postać: Wanda
Opis: o Krzesimirze.
Źródło: odcinek 20.
Że też ja nie mogłem być nigdy zagadkowy, zawsze wszystko wymalowane na dziobie… Żadnej tajemnicy…
Postać: Filip
Opis: reakcja na słowa Doroty o Krzesimirze, że ten jest zagadkowy.
Źródło: odcinek 20.
Szkoda was, magistrów, do takiej roboty.
Postać: Waldek
Źródło: odcinek 20.
W mieście jest spalony – to tak, jakby nie żył.
Postać: Waldek
Źródło: odcinek 20.
(…) każdy w życiu powinien robić to, co umie najlepiej. Zastanów się, co umiesz robić najlepiej. I nie zapomnij mi o tym powiedzieć, może będę mógł ci pomóc.
Postać: Waldek
Opis: do Doroty.
Źródło: odcinek 20.
(Przy bramie). Waldek: Jest Piotrek? Ochroniarz Rafalika: Kto pyta? Waldek: Waldi. Ochroniarz Rafalika: A jak jest, to co? Waldek: To powiedz mu, że jestem. Ochroniarz Rafalika: Kto? Waldek: Łysy z Ochoty. (W willi). Piotr Rafalik: Co jest? Ochroniarz Rafalika: Przyszedł pan Łysy. Piotr Rafalik: Jaki łysy? Ochroniarz Rafalika: Z Ochoty. Piotr Rafalik: A to mało łysych na Ochocie? Ochroniarz Rafalika: Waldek. Piotr Rafalik: Trzeba było tak od razu.
Źródło: odcinek 20.
Ta też – „wysłucha”! Co to jest, konfesjonał?!
Postać: Hanka
Opis: do Magdy.
Źródło: odcinek 21.
Hanka: Łyso wam? Wiktoria: Łysi ci? Dorota: A ci?
Źródło: odcinek 21.
Lubię, jak Elżbieta przychodzi, bo wtedy coś się zmienia w naszym życiu.
Postać: Jurek
Źródło: odcinek 21.
Jurek: Wiesz co? Oni już nie są małżeństwem! Jerzy: Kto? Mama z Cezarym? Jurek: No przecież nie Diana z Karolem!
Źródło: odcinek 21.
(…) w mojej biografii nie ma miejsca na porażki.
Postać: Robert
Źródło: odcinek 21.
(…) jeżeli coś się nie układa od samego początku, to lepiej nie brnąć w to dalej.
Postać: Elżbieta
Źródło: odcinek 21.
Wanda: Nie mam w ogóle błony śluzowej… Hanka: A potrzebujesz?
Źródło: odcinek 21.
Fajni chłopcy nie robią włamań. (…) nie dają się namówić. A jak się dają namówić, to nie dają się złapać.
