Maria Valtorta

Maria Valtorta (1897–1961) – włoska pisarka religijna i mistyczka.

Poemat Boga-Człowieka

 Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Poemat Boga-Człowieka.

Zeszyty z 1943

Centro Editoriale Valtortiano, bmw 2012

• Za pierwszym razem mój Ojciec, by oczyścić ziemię, zesłał strumień wody, za drugim razem zesłał strumień krwi, i to jakiej Krwi! Ani pierwsze, ani drugie obmycie nie posłużyło, by uczynić ludzi dziećmi Bożymi. Teraz Ojciec jest zmęczony i dopuszcza, by rozszalały się kary piekielne i zgubiły rodzaj ludzki, ponieważ ludzie woleli piekło nad Niebo, a ich pan, Lucyfer, torturuje ich, chcąc skłonić do bluźnienia Nam, żeby uczynić ich w pełni swymi synami.
  • Źródło: s. 9–10.

• Och! Gdyby ludzie potrafili jeszcze zwrócić się do Mnie, który jestem zbawieniem! Pragnę jedynie tego i płaczę, ponieważ widzę, że nic nie jest w stanie sprawić, by podnieśli głowę ku Niebu, skąd Ja wyciągam ramiona.
  • Źródło: s. 10.

• Och! niech ojcowie i matki nie profanują swoimi przekleństwami niewinnej ofiary tych ściętych kwiatów! Niech wiedzą ojcowie i matki, że ani jedna łza tych maleństw, ani jeden jęk tych niewiniątek złożonych w ofierze nie pozostają bez echa w moim Sercu. Dla nich otwiera się Niebo, bowiem nie różnią się niczym od swych odległych braciszków i siostrzyczek zabitych przez Heroda z nienawiści do Mnie.
  • Źródło: s. 12–13.

• (…) umiem powiedzieć Jezusowi „dziękuję”, kiedy mi udzieli jakiejś łaski. Tak niewielu jest tych, którzy potrafią Mu powiedzieć owo „dziękuję”, którego nie odmawia się nawet śmieciarzowi, zamiatającemu nam chodnik!… Traktuje się dobrego Boga jak sługę, mającego obowiązek nas zadowolić…
  • Źródło: s. 28.

• Aby nie popełniać błędów, powinnaś postępować w taki sposób: patrzysz na swojego bliźniego? Pomyśl, że patrzysz na Mnie. Mówisz do bliźniego? Pomyśl, że rozmawiasz ze Mną. Wyświadczasz jakąś przysługę, wykonujesz jakąś pracę dla bliźniego? Pomyśl, że to Ja cię o nią poprosiłem. Wtedy będziesz robić postępy.
  • Źródło: s. 43–44.

• Smutek zawiniony to ten, który wynika z niemożności wytrzymania rzeczy i krzyży. Tych pierwszych ludzkich, drugich – nadprzyrodzonych. Smutek grzeszny to pragnienie uciechy, bogactw, pragnienie, które nie jest zaspokojone i was zasmuca, lub pragnienie, które po zaspokojeniu rodzi w was jeszcze większy smutek niż wcześniej, bowiem płacze w was sumienie. To jest smutek, który ja potępiam.
  • Źródło: s. 64.

• (…) pragnąłbym jednak, aby człowiek przychodził do Mnie nie tylko prosić, ale także aby dawać.
  • Źródło: s. 67.

• Całe dobro, jakie czynicie, nawet jeśli bardzo rozległe, jest niewartą uwagi drobnostką, jeśli porównać je z nieskończonym Dobrem, jakim jest Bóg; a także wasze najdoskonalsze, wedle miary doskonałości ludzkiej, dzieła w oczach Boga pełne są niedociągnięć. Lecz jeśli ofiarujecie je w połączeniu z moimi zasługami, oto nabierają one cech, które podobają się Bogu, zyskują na doskonałości, rozległości i stają się zdolne do odkupienia.
  • Źródło: s. 71.

• Widzisz, Mario, jeśli wziąć pod uwagę myśl: 'Zostanę świętą', i myśl: 'Niemożliwe, żebym została świętą', bardziej niebezpieczna i najbardziej przeciwna Mnie jest ta druga. Pierwsza nie jest aktem pychy, jeżeli wspierana jest całym wysiłkiem woli, aby osiągnąć świętość.
  • Źródło: s. 81.

• O wy, którzy Mnie kochacie, rozwiążcie swą miłością moje skrępowane Ręce! Nagradzajcie, nagradzajcie, o moi umiłowani, przyjaciele i dzieci moje najdroższe, zniewagę zadaną Rękom waszego Boga, Ojca i Odkupiciela. Miłość jest ogniem, który trawi łańcuchy i spala pęta, przywracając wolność moim związanym Rękom. Zlitujcie się, wy, którzy Mnie kochacie, nad moim cierpieniem i nad waszymi trędowatymi braćmi, których jedynie moje Ręce mogą uleczyć.
  • Źródło: s. 124.

• Bycie kuszonym nie jest złem. Złem jest uleganie pokusie.
  • Źródło: s. 127.

• Pamiętaj: nie należysz już do siebie. Jesteś ofiarą. A więc, przez wzgląd na miłość i dla dochowania wierności swojemu posłannictwu, nie pobłażaj sobie. Każda pokuta to odjęcie jednej rany twojemu Bogu – ty otrzymujesz ją za Mnie. Każda pokuta to światło, które zapala się w jednym sercu. Ja odejmę ci pokutę, kiedy uznam, że wystarczy cierpienia, i włożę ci w rękę palmę. Tylko Ja. Jestem twoim Panem.
  • Źródło: s. 140.

• Pater noster jest modlitwą doskonałą.
  • Źródło: s. 152.

• W miastach i większych wioskach powstały dobroczynne stowarzyszenia 'Dawców krwi', które gromadzą ochotników oddających na apel lekarzy własną krew dla wykrwawionych cywilów i wojskowych. W ten sposób uratowanych zostało wiele istnień, a ci wielkoduszni są wychwalani, wskazywani narodowi jako przykład, wspomagani w przezwyciężaniu słabości będącej konsekwencją tego aktu. Krótko mówiąc, otacza ich aura zaszczytów.
  Jest to słuszne. Ich miłość jest wielka, a skoro obiecałem nagrodę temu, kto w Imię moje poda szklankę wody, niewątpliwie potrafię znaleźć większą nagrodę dla tego, kto potrafi oddać swoją krew z miłości do bliźniego i nie zniweczy zasługi swojej miłości grzechami ciężkimi.
  • Źródło: s. 156–157.

• Troje zmarłych z Ewangelii zostało przywróconych do życia, ponieważ nie potrafiłem oprzeć się łzom ojca, matki, siostry. Dusze ofiarne i apostolskie powinny być siostrami, matkami i ojcami dla biedaków, którzy umarli dla łaski, i przyjść od Mnie ze zwłokami nieszczęśnika na rękach, niosąc je niczym swój najcięższy krzyż, i cierpieć za niego, dopóki Ja nie wypowiem słów Życia.
  • Źródło: s. 170.

• Bądźcie Janami lub Mariami, a staniecie się głosem Głosu. Wykorzeńcie grzech i pychę. Pielęgnujcie miłość, pokorę, czystość, wiarę, skruchę. One są roślinami, przy których Nauczyciel siada, aby pouczać swoje owieczki.
  • Źródło: s. 182.

• Kiedy w grę wchodzą sprawy nieba, nie można się wahać co do sposobu postępowania, bowiem owoc będący wynikiem naszych słów jest wieczny. Człowiek, istota z ciała i krwi, nie potrafiłby zdobyć się na odwagę wobec pewnych heroicznych wyznań. I właśnie dlatego człowiek z łatwością się wypiera. Lecz istota, która żyje według ducha, posiada odwagę ducha, ponieważ Ja jestem z tym, kto walczy przeciwko światu i przeciwko własnej słabości.
  • Źródło: s. 203.

• Kiedy natura ludzka potrafi pamiętać o swoim pochodzeniu tak iż potrafi żyć w nadprzyrodzoności, staje się wznioślejsza od anielskiej i jest dla aniołów przedmiotem podziwu.
  • Źródło: s. 240.

• Ja jestem Bogiem i nie potrzebuję pośredników, to prawda. Lecz właśnie dlatego, że jestem pod każdym względem doskonały, tak w inteligencji, jak i w miłości, wiem, czego wam potrzeba, aby was pobudzić i dać wam odczuć, jak was kocham. I ta prośba o waszą współpracę w dokonywaniu cudów nie jest dowodem słabości z mojej strony czy niezdolności do działania w pojedynkę, lecz jest dowodem miłości i mądrości.
  • Źródło: s. 247.

• Wolę niedoskonałą duchowość od doskonałego człowieczeństwa.
  • Źródło: s. 282.

• Niech mój znak będzie rzeczywiście odciśnięty w żywych tkankach waszych serc, a nie na frontonie pustych świątyń, do których nie przychodzicie, by się modlić, lub przychodzicie z duszą wzburzoną przez wszystkie niepotrzebne troski i plątaninę waszych niskich instynktów.
  • Źródło: s. 294–295.

• (…) czyż nie wiecie, że lepiej jest powstrzymać się od jednego szorstkiego słowa niż od wystawnego posiłku?
  • Źródło: s. 368.

• Wasz dobry Bóg wzywa was, żeby was obudzić, prosi, byście Go przyjęli, ukazuje się wam, strudzony szukaniem, i prosi o serce, aby mógł się w nim schronić. A czy nie wiecie, że najpiękniejszym tabernakulum dla waszego Pana jest wasze serce?
  • Źródło: s. 422.

• Popełniliście błąd, dwa błędy, dziesięć błędów. Zesłałem na was kary, zesłałem wam radości, posłałem moich świętych, aby was przywiedli do Dobra. Na kary odpowiedzieliście buntami, radości wykorzystaliście do celów ludzkich, niekiedy zakazanych, moich świętych wyśmialiście. Stawaliście się coraz coraz gorsi. Ja pomnażałem dobrodziejstwa, aby was przyciągnąć, a wy wdzięczyliście się do nieprzyjacielskiego ducha. Tak iż można powiedzieć, że w tym narodzie i w jego przywódcach 'nie ma już rozwagi', nie ma 'roztropności', a jedynie wyniosłość, drwiny, lekkomyślność, grzech.
  • Źródło: s. 445.

• Kto dobrze pracował w ostatniej godzinie, zostanie przyjęty do Królestwa jak ten, który kierował pługiem, dopóki przy nim nie padł, od swojego świtu po przedwczesny zmierzch. Nie będziecie żałować, że macie inne mieszkanie w niebie; tam nie istnieje małostkowość ludzkiej zazdrości. Ale zdobądźcie to Niebo, które dla was stworzyłem i które was otwarłem przez swą śmierć na Krzyżu. Przyjdźcie do Pana, nim Pan przyjdzie do was w swym majestacie Sędzi.
  • Źródło: s. 464.

• Nie, nie będę surowy w stosunku do tego, kto nie wiedział, kim był Bóg. Lecz dla was, chrześcijanie, którzy jesteście Judaszami, będę bezlitośnie surowy.
  • Źródło: s. 487.

• Często wystarczy umieć popatrzeć na duszę spojrzeniem prawdziwej miłości, aby ją zdobyć. Często dusze nie są tak złe, jak sądzicie. Są zniechęcone, chore, zawstydzone. Zdegustowane tym, co świat, a w nim duchowieństwo mieli im do zaoferowania. Chore, ponieważ Szatan wykorzystał ich słabość. Zawstydzone swoją chorobą. Pragną być uleczone, lecz wstydzą się wyznać swe choroby.
  Dajcie im to, czego nie miały: świętą miłość. Wyjdźcie do nich. Nakłońcie je, aby otworzyły się bez wstydu. Są opornymi kwiatami. Lecz jeśli miłość je ogrzeje, otworzą się.
  • Źródło: s. 517–518.

• Czy widziałaś kiedyś, jak zachowuje się dwoje małżonków, którzy naprawdę się kochają? Żona, gdy jest w domu, co chwilę patrzy na zegarek, podbiega do okna (…) aby zobaczyć, czy małżonek wraca z pracy. Mąż, gdy tylko może, spieszy, by powiedzieć jakieś serdeczne słowo swej małżonce. Ledwie ją opuścił, a już przypomina sobie, że jeszcze coś mógł jej powiedzieć, aby ją uszczęśliwić, i gdy tylko może, biegnie, by jej to powiedzieć. To miłość ich ponagla.
  • Źródło: s. 580.

• Zaprawdę mówię wam, że nawet jeśli pościcie ustami, a nie pościcie sercem, wzbraniając sobie szkodzenia waszemu bliźniemu uczynkami, słowami, a także myślami, wasz post jest dla Mnie obelgą, i śmiercią dla waszej duszy, bowiem praktyki pozbawione miłości są jedynie stosem kamienia dla ukamienowania waszej wiecznej przyszłości.
  • Źródło: s. 612–613.