Kazimierz II Sprawiedliwy

Kazimierz II Sprawiedliwy (1138–1194) – książę wiślicki, sandomierski i krakowski.

O Kazimierzu II Sprawiedliwym

Kazimierz Sprawiedliwy to pierwsza w Polsce ofiara manii obchodzenia w Krakowie jubileuszy. Podczas uroczystości dziesięciolecia sprowadzenia z Włoch do Krakowa relikwii św. Floriana władca zmarł nagle po wypiciu kielicha wina. Mógł doczekać przynajmniej jakiejś poważniejszej rocznicy. Już z samego obchodzenia tej rocznicy widać, że był z Krakowem blisko związany. Pewnie nikt lepiej niż on nie wiedział, że takie rocznice potrafią zatruć życie. Dlaczego jednak obdarzono go przydomkiem Sprawiedliwy, nie wiadomo. Bardziej zasadne byłoby Usprawiedliwiony. Opłacił bowiem napisanie przez Wincentego Kadłubka własnej wersji historii, w której każdy jego czyn jako władcy został odpowiednio wytłumaczony. Nawet to, że skończył życie po wypiciu wina (…). Jeśli więc coś można mu zarzucić, to tylko to, że pił za mało.
- Autor: Michał Ogórek, Poczet królów polskich, Agencja Wydawnicza Grobla IV, Gdańsk 2007, ISBN 9788392274940, s. 27.

Nadzwyczaj szlachetna [jest] wytworność tak [jego] postaci, jak rysów twarzy oraz sama wysmukła budowa ciała, nieco przewyższająca wysokością ludzi średniego wzrostu. Spojrzenie jego ujmujące, nacechowane jednak jakąś pełną szacunku godnością. Mowa zawsze skromna, zaprawiona jednak wytwornym dowcipem.
- Źródło: Mistrza Wincentego Kronika polska, tłum. K. Abgarowicz, B. Kürbis

Odznaczał się wielkimi przymiotami umysłu, walecznością i sprawiedliwością tak przykładną, że nazwano go Sprawiedliwym.
- Autor: Michał Bobrzyński, Dzieje Polski w zarysie

Wojak, myśliwy, miłośnik niewiast, nieprzebierający w towarzystwie, jest zarazem wielkim mądrości miłośnikiem. Kocha się w rozmowach uczonych, w obcowaniu z ludźmi rozumnymi i oczytanymi; pobożny, rad śpiewa w kościele i sam sobie na organach przygrywa.
- Autor: Józef Ignacy Kraszewski, Wizerunki książąt i królów Polski