Kabaret Tey

Tey – polski kabaret, utworzony przez Zenona Laskowika, Krzysztofa Jaślara i Aleksandra Gołębiowskiego. Występowali w nim m. in. Janusz Rewiński, Bohdan Smoleń.

Skecze i monologi

Benefis Zenona Laskowika, czyli Z tyłu sklepu

– A to ja nie wiem, co robić, no!
– Dzieci rób, jak nie wiesz, co robić!

– Dzień dobry, jesteśmy z telewizji! Już? Dzień dobry.
– Dobry!
– Czy może nam pani powiedzieć, na terenie jakiego zakładu się obecnie znajdujemy?
– Tego ni mogę powiedzieć, bo to jest tajemnica państwowa! Mogę tylko powiedzieć, że mam 5 złotych od bombki.
– Jak pani ma na imię?
– Pelagia! Jestem starszą pracownicą w tym zakładzie. Pracuję już tutaj ho-ho-ho-ho… a może i dłużyj. Mój mąż i dzieci też tu pracują, a ich zdjęcia są za zakładem.
– Przed zakładem.
– Za, bo się rozbudowujemy.
– Znaczy za starym.
– Stary też tam wisi. Z zakładem jesteśmy bardzo związani, szczególnie przez kasę zapomogową…
– Pani się uspokoi, to wszyscy tak mają, prawda. Pani Pelagio, czy pani jeszcze może…
– No pewno.
– Czy pani jeszcze może nam powiedzieć, jakie bombki produkujecie?
– Panie, różne, różniste. Tu się robi tak: kuliste, w kształcie grzyba i cygara.
– Cały czas mowa o o bombkach choinkowych.
– Też. A, a wie pan, jaki mamy asortyment? Od A do N…
– Cicho!
– To się wytnie…
– Cicho! Pani Pelagio, eee, tutaj widzę ma pani napisane tutaj na karteczce, eee, brygadzist… brygadzistka oraz miszcz zmia… no „mistrz” się inaczej pisze.
– Sama pisałam. Jak coś czasem kombinuję, jak tak siądę i myślę…
– Głupieje na starość, ja wiem. Niech pani nam powie, ile pani sama takich bombek zrobi.
– Sama jak siądę i robię, to zrobię gdzieś tak… dwieście osiemdziesiąt trzy.
– To jest norma dzienna?
– A dla kogo ten wywiad?
– To jest dla telewidzów dziennika wieczornego.
– O, to bez kozery powiem pińćset! Dziesięć tysięcy! Pięćdziesiąt! Milion!

– Ege szegedre ciokolo masajo osto kudo chojo todo buroki!
– Coś ty powiedział? Że co?
– No tak gość powiedział w Budapeszcie i buraki kupił.

Nie ma… Nie ma… Ale to jest fucha! Ludzie! Osiem godzin nie ma, nie ma, nie ma, bracie… Nie ma, nie ma Taka fucha a 3200 jest na koniec, hy, prawda…

– Nie wiemy co przychodzi.
– Nie wiemy kiedy przychodzi.
– I nie wiemy gdzie przychodzi.
– No nie wiemy.
– Taka firma.
– Jaka?
– Społem. Społem i za późno wstołem.
– Społem, bo się przepracowołem…

No co ty… No co ty uczysz… No coo tyy… Wiesz kim ty jesteś? Klientem! Rozumiesz? Próbuj. No gdzie, prz… Jesteś klientem, patrz. Patrz jak klient wygląda! Masz, ja cię – oj, co za… Masz, patrz, uważaj! Tu, wchodzę do sklepu, jestem na ulicy, już na ulicy jestem już myślę co będę robił, rozumiesz? Miękko w kolanach, ręce po sobie, niziutko, skromniutko… Wchodzisz, lekko, rozglądasz się, bracie. Jesteś – nie ma cię, taki jesteś (pokazuje mu wielkość na palcach) Taki, rozumiesz? Taa, taki szczurek jesteś. Jesteś, wiesz? Tak nie ma cię taki, taa, no dawaj!

– Panie kierowniku…
– Co jest?
– Ja mam taki mały interes…
– To nie moja wina, nie?

Poczekajcie, zanim się wypnę, najpierw się zapnę.

– Wy się tak chichracie i chichracie, a wy wiecie jak wyjść z kryzysu?
– Przecież oni nie wiedzą jak wyjść, wiedzą jak wejść.
– Dlatego myśmy weszli też na scenę, żeby… to jest ostatni dzwonek żeby wejść na te mównice i zaapelować! no…
– Teraz się na ambonę wchodzi…
– Stój… na mównice, a nie na ambonę! Gdzie ambonę, ambona jest wyżej… co ty?!
– Przez to dalej się niesie…
– (śmiech) No śmieją się z ciebie… Z ambony się nie niesie… no… (oklaski) A ja mówię o mównicy! Mównicy! Nie widziałeś mównicy? Stoją tam te…
– Katiusze!
– Taa – nie katiusze! Ojeej! Mikrofony stoją! Tu szklanka, tu zagrycha, nie widziałeś mównicy?
– No, jaka zagrycha jak tam w szklance jest woda?
– Byłaby woda by się gupot nie gadało, nie? (oklaski)
Tak jak na tym ostatnim… przedostatnim, ósmym, słynnym ple – ple – ple – ple – ple–
– Tyle godzin ple – ple – ple – ple – ple – ple – ple – ple – (oklaski)

– Więc uwaga – mamy pomysł. Trza zrobić ściepę narodową…
– I kupić bombę atomową!
– Załadować ją na antka!
– Antek nie da rady…
– i lecimy… co?? To na iła…
– IŁ przeleci..
– I lecimy… oj Bodzio…
– Musi być taki żeby miał z tyłu… no te… kadafi
– Jakie kadafi??
– Żeby z dokładnością do jednego biurka (pink)
– Bodzio… Kadafi nie ma… Kadafi jest tutaj wczesnego ostrzegania… tu jest kadafi…
– Kadafi ma tuuu… (śmiech)
– Tu ma samolot śmigło… nie widziałeś samolotu??
– No widziałem ale był taki malutki to gdzie mu będę zaglądać no..
– Oj nie kłóćmy się znowu… To na kukuruźnik…
– Lot nad kukułczym gniazdem
– tak takim ostatnim… bez jaj… lecimy frrrrrr
– A wiesz gdzie?
– Nie bo w przyczepie lecę. (śmiech)
– I nie zapytasz się??
– Łączy mnie niezerwana więź przyjaźni
– Lecimy na Antarktydę!
– A dlaczego na tantarktydę?
– No bo tam naprawdę warunki dyktuje lód! No, co ty, nie wiedziałeś o tym? (śmiech i oklaski)
– To ja już wiem dlaczego u nas czasami na 1 Maja pada śnieg (śmiech i oklaski)
– Przyroda mam cały czas podpowiada tylko my jej czytać nie umiemy. Indian żeśmy się pozbyli i chodzimy jak te cepy.
– Jakich Indian??
– No górale wyjechali, nie ma kto pogody przepowiadać. Lecimy. frrrrrrr
– Lecicie z nami?? To trzymajcie się. Zapiąć pasy. Ty też.
– Ja rękach trzymam (śmiech)
– I nagle te bombę…
– Sruuuuu
– Antarktydzie się nic nie stanie, bo na lód nie ma siły, tylko góra pójdzie w powietrze! nabierze tej energii kinetycznej wysoko, wysoko, wysoko, wysoko i nagle w tę Szwecję…
– Sruuuuu
– Szwecja jak lód zobaczy załamie się, pęknie, odskoczy ślizgaczem przez Bałtyk przeleci i prosto w nas…
– Uderzy…
– I my z tego bloku wyskoczymy, a Szwedzi w to miejsce wpadną! (śmiech i oklaski).
I jak oni przez 45 lat dadzą sobie radę to my wszystkich przeprosimy i wrócimy na swoje miejsce!!! (śmiech i oklaski) A jak nie…
– To sruuuu…

Dom Pracy Tworczej

– Bawiliśmy się w różne zabawy, nikt nam nie zabraniał…
– Ordynator mówił, że to są szajbogry…

Byliśmy w takim domu wczasowym i nam zostało… Dom Pracy Tworczej się nazywał… Nie ma się z czego śmiać. Jak tak dalej pójdzie – wszyscy traficie. Ale się nie ma czego bać – tam jest wesoło.

– Jeszcze też była zabawa w telewizję.
– W telewizję! Ja byłem nuda.
– A ja byłem lipa.

– W radio to było głupie…
– Się wstydzi, bo był wtyczką.
– A on był kablem.
– Ale nie mieliśmy kontaktów.

Ludzie w mieście gadają…

A ja do miasta nie chodzę, bo po ryju można dostać… Pełno tych, co to Kochanowski fraszki o nich pisał… „Pełno ich, a jakoby nikogo nie było”.

A słyszałeś, że się jednemu chłopu zwiększyła wydajność? Wydał sąsiada, bo bimber pędził.

A Ślązacy byli tak pewni siebie, w piórka obrośli, że aż im przez czapki powychodziły.

Mi się podoba… Tylko że ja w Kanadzie nie byłem.

Mamuśka

Babcia będzie urządzać przyjęcie?… To niech babcia przesączy to przez chleb. Żeby to granatowe straciło…

I musztardę kupiłem. Uważajcie, żeby się nie zbiła, to będzie piąta szklanka do zastawy.

Ja się już z tatusiem umawiałem: ja idę na dziewiątą, tatuś na dziesiątą, ja mu buty zostawię!

Kolację ja zostawiłem tatusiowi przecież! Kaszanka jest w lodówce. Jak: w jakiej? Między oknami, tak się umawialiśmy!

Mamuśka, nikt mnie nie zamknie, mam klucze!

Oj, ja wiem, jak się mieszka w suterenie to musi być wilgoć. Przeproś tych, co pod nami mieszkają, że było głośno wczoraj.

Są ludzie… Ja wiem, jacy ludzie…? Skąd państwo są?… Taka zbieranina… Co? Mama mówi, że baranina…

Telewizję pooglądaj sobie. Telewizję! Czemu nie możesz? Firankę zasłonili, tak?

Ty pralkę zostaw! (…) Ja wiem, co tam jest. Tam nic nie ma, oczywiście! Ta blacha falista się wyprostowała.

W kredensie! Co? W kredensie! No na tej desce za tymi szmatami!

Wujek się wietrzy? A co się stało? (…) Całą drogę jechał w toalecie, taki ścisk był… (…) Wujek i tak miał szczęście. Szczęście miał, że mu zwrotnica nie zamarzła!

Monolog Janusza Rewińskiego, 1975

Cała muzyka poszła mi w bary, przez to jestem baryton.

Jedna baba drugiej babie
wsadziła do torby pińcet złotych. – Taki u nas dobrobyt jest.
- Opis: śpiewając na melodię ludową.

Joanna Ravensbrück.
- Opis: o piosenkarce Joannie Rawik.

Najwyżsiejszą szkołę muzyczną skończyłem. W Poznaniu jest ten taki… Dusigrosza? Stulistówa? Schowane pieniądze w każdym bądź razie. Z tej szkoły wiele wyniosłem… krzypce, fortepiany wynosiłem…

Prowadzę ogólnie zakrojoną działalność literacką. Półliteracką też czasem…

Układ choreograficzny leworęczny…

W Poznaniu, w Poznaniu koziołki na wieży,
panie sekretarzu, u nas na wsi nikt w Boga nie wierzy.
- Opis: śpiewając na melodię ludową.

Wyglądam, jakbym był z góry Synaj, ale to nieprawda.

Zespół Laskowicy pomaga…

Inne

Kup pan kuchenkę, odkręć pan gaz i opuść pan nas!

Odbiliśmy się od dna… i dno się oberwało!

U nas na biedę to już nie ma miejsca…

W naszej szkole nie można się było uczyć o węglu. Dyrektor się nazywał Brykiet.

Piosenki

A gdy na młodzież tę postawicie,
Pozwólcie zrzeszyć się niezrzeszonym,
Którzy w nadziei na inne życie,
Zechcą postawić na skreślonych.
- Źródło: Stawiajcie na młodzież

A nam to wszystko wisi
Jak warkocz panny Krysi!
- Źródło: A nam to wisi

Bo u nas to jest tak:
Kto? Co? Kogo? Czego? Komu? Czemu? Kogo? Co? Kim? Czym? O kim? O czym?
No jeszcze nie wiem
Ja pierniczę takie życie,
Co się na mnie tak gapicie,
Co ja wariat, ja wariat czy co?!
- Źródło: Ja pierniczę takie życie

Coś się z narodem dzieje
Niedobrego,
Nie ma za grosz poczucia humoru
Ludowego
- Źródło: Smutasy, mazgaje

Do północy było miło, o rysunkach się mówiło
I o śpiewie, kto ma piątkę, a kto nie
Tylko Rysio tam… wzrok miał mętny…
Zaczął coś o „pracach ręcznych”
- Źródło: Starych nie ma – chata wolna

Ma więc młodzież upragnione
Duże pole –
Do nauki…
- Źródło: Jadą szkoły

Mieszczanie wszystkich krajów,
dzielcie się, ale równo!
- Źródło: A nam to wisi

My z czarnobylskich pól,
Jądrowy znamy ból
(… Żarnowca…),
Jodyny smak,
Przyjaźni znak.
- Źródło: Pieśń kombatantów partyzantów, sł. Krzysztof Jaślar, Zenon Laskowik

Oj, czy zna, oj, czy wie,
Jak to z nami jest,
Oj, czy zna, oj, czy wie,
Czy nie zbłądzi gdzieś?
- Źródło: Oj-czy-zna, oj-czy-wie

Podniecać masy mogą tylko artystki
Albo nagą prawdą lub kokietować,
Ale gdy ktoś inny prawdę chce odkryć,
To fakt taki musi skonsultować.
- Źródło: Wielcy artyści

Starych nie ma – chata wolna, oj, będzie bal!
- Źródło: Starych nie ma – chata wolna

Ucz się dosypiania, ucz się już pomału,
Przyda ci się kiedyś taka rzecz w tramwaju.
- Źródło: Pobudka synka

Zgrywać to się mogą tylko artyści,
Wariata strugać, głupka udawać.
- Źródło: Wielcy artyści

Zrób raz inaczej – od poniedziałku weź się do pracy.
- Źródło: Zrób raz inaczej

O kabarecie

Jak z historii kart wynika,
Dawno trwa idylla:
Po „Zielonym Balonikiem”
Płynie ta flotylla!
A więc „Momus” i „Figielki”,
„Qui Pro Quo” i „Banda”
„Perskie Oko”, „Morskie Oko”,
Ech, wesoła granda!
„Siedem Kotów”, „Szpak” i „Dudek”,
„Wagabunda”, „Jama”,
„Owca”, „TEY”, „Hybrydy” lube
I „Piwnica” sama!
„STS”-y i „Stodoły”,
„Bimbomy”, „Pinezki”,
Rozgniewany, lecz wesoły
Kabareto-festyn!
- Autor: Jan Pietrzak, Pod egidą rozsądku (1986), cyt. za: Co jest grane, panie Janku... Wywiad Andrzeja Romana, Warszawa 1992, s. 5.
- Zobacz też: kabaret Dudek, kabaret Momus, Klub Hybrydy, Klub Stodoła, Piwnica pod Baranami, Studencki Teatr Satyryków

To była pierwsza demonstracja kabaretowa nowego stylu. Młoda, niepokorna inteligencja pojawiła się na piosenkowym festiwalu nie tylko po to, by pośpiewać, lecz z całym bagażem zastrzeżeń do rzeczywistości. Nie chodziło o dobrotliwy chichot, lecz o kontestację.
- Autor: Jan Pietrzak o debiucie kabaretu Tey na festiwalu w Opolu, „Dziennik Zachodni”, 11 czerwca 2008