Giuseppe w Warszawie

Popiersie Zbigniewa Cybulskiego,
odtwórcy jednej z głównych ról

Giuseppe w Warszawie – polska komedia wojenna z 1964 roku w reżyserii Stanisława Lenartowicza. Autorem scenariusza jest Jacek Wejroch.

Wypowiedzi postaci

• Kanarki zżarły bociana… albo coś w tym stylu…
  • Postać: Staszek
  • Opis: podając (przekręcone) hasło.

• Nie, nie proszę państwa. Ja bardzo przepraszam, nie, nie, ja się kompletnie nie nadaję. Ja dziękuję. Nie, nie to nie dla mnie. Ja jestem marzyciel. Ja jeszcze mam parę obrazków w życiu do pomalowania. Ja sobie pochodzę po lesie. Pomaluję… Popracuję… Romantycznie.
  • Postać: Staszek
  • Opis: oddając granaty w partyzantce.

• Staszek! Do łazienki!
  • Postać: Marysia lub Giuseppe
  • Opis: omawiając konspiracyjne sprawy, o których Staszek nie chciał słyszeć.

O filmie

• Moją intencją było zrobienie filmu, który nieco inaczej pokaże okupację. Filmów martyrologicznych było już sporo, a mnie się wydawało, że pora w końcu pokazać, że Polacy umacniali swoją odwagę i swoje morale poczuciem humoru i robili Niemcom kawały. W jakimś stopniu to humor chronił społeczeństwo przed załamaniem. Polacy nie dali się psychicznie stłamsić, mieli poczucie humoru i dystans do tego wszystkiego, co straszne i niebezpieczne. Przecież na tym polegała nasza siła.
  • Autor: Stanisław Lenartowicz, „Kino”, cyt. za: culture.pl