Giulio Andreotti

Giulio Andreotti

Giulio Andreotti (1919–2013) – włoski polityk, pisarz i publicysta, członek Chrześcijańskiej Demokracji, premier Włoch.

• Interesy, które dotyczą przyszłości, są ważniejsze od tych, które dotyczą teraźniejszości.
  • Źródło: G. Pallotta, Andreotti. Il Richelieu della Politica Italiana, Rzym 1988, s. 71, cyt. za: Marek Bankowicz, Demokraci i dyktatorzy, Krakowski Instytut Wydawniczy, Kraków 1993, ISBN 8390038503, s. 32.

• Mówią, że jestem prawicowcem, aby przymocować mnie do siodła i nie pozwolić mi się poruszać. Jeśli już to wolałbym, aby nazywano mnie konserwatystą, bowiem zawsze jest coś doprego do zachowania i ocalenia.
  • Źródło: G. Pallotta, Andreotti. Il Richelieu della Politica Italiana, op. cit., s. 163, cyt. za: Marek Bankowicz, Demokraci i dyktatorzy, op. cit., s. 32.

• Nie istnieją stanowiska indywidualne w życiu politycznym. Istnieje gra drużynowa, która jest później grą partii.
  • Źródło: G. Pallotta, Andreotti. Il Richelieu della Politica Italiana, op. cit., s. 24, cyt. za: Marek Bankowicz, Demokraci i dyktatorzy, op. cit., s. 29.

• Nie żyjemy w ziemskim raju przed grzechem pierworodnym, nie jesteśmy też świętymi lub aniołami.
  • Źródło: G. Pallotta, Andreotti. Il Richelieu della Politica Italiana, op. cit., s. 27, cyt. za: Marek Bankowicz, Demokraci i dyktatorzy, op. cit., s. 31.

• Ostrożność jest cenną zaletą, ale niepewność jest wielką wadą i to zarówno w życiu prywatnym, jak i publicznym.
  • Źródło: G. Pallotta, Andreotti. Il Richelieu della Politica Italiana, op. cit., s. 121, cyt. za: Marek Bankowicz, Demokraci i dyktatorzy, op. cit., s. 32.

• Powiedziałbym, że prawo do snu jest jednym z najważniejszych praw człowieka.
  • Opis: gdy dziennikarze zapytali go, co zrobiłby, gdyby o godzinie 3. w nocy zatelefonowała do niego Ilona Staller.
  • Źródło: G. Pallotta, Andreotti. Il Richelieu della Politica Italiana, op. cit., s. 39, cyt. za: Marek Bankowicz, Demokraci i dyktatorzy, op. cit., s. 34.

• Są dwa typy błędów. Jeden polega na tym, że wszystko widzi się na różowo, a drugi – przeciwstawny – że wszystko się widzi źle.
  • Źródło: G. Pallotta, Andreotti. Il Richelieu della Politica Italiana, op. cit., s. 71, cyt. za: Marek Bankowicz, Demokraci i dyktatorzy, op. cit., s. 32.

• To spotkanie było czymś przełomowym; zrozumiałem, iż de Gasperi miał rację i w sytuacji, kiedy Włochy i świat były poddane tragicznej zawierusze, byłoby lepiej, gdybym zajął się sprawami trochę mniej błahymi i ekstrawaganckimi.
  • Opis: wspominając spotkanie z Alcide De Gasperim w 1938, kiedy ten zwrócił mu uwagę w Bibliotece Watykańskiej, że nie powinien zajmować się badaniami na temat papieskiej floty handlowej, gdyż Europa zagrożona jest rosnącym w siłę faszyzmem.
  • Źródło: R. Orfei, Andreotti, Mediolan 1975, s. 7, cyt. za: Marek Bankowicz, Demokraci i dyktatorzy, op. cit., s. 25.

• Trzeba być spokojnym i nie martwić się zanadto. W naszym kraju wcześniej czy później wszystko się ułoży.
  • Źródło: „Europeo”, 24 maja 1991, cyt. za: Marek Bankowicz, Demokraci i dyktatorzy, op. cit., s. 33.

• Twarz, również oczy. Proszę mnie nie uważać za hipokrytę, ale zwracam uwagę na osobowość. Estetyka jest ważna, lecz nie jest wszystkim.
  • Opis: gdy dziennikarze zapytali go, jaka jest pierwsza rzecz, na którą spogląda u kobiety; drugie zdanie wypowiedział, gdy zapytali go o drugą rzecz.
  • Źródło: G. Pallotta, Andreotti. Il Richelieu della Politica Italiana, op. cit., s. 38, cyt. za: Marek Bankowicz, Demokraci i dyktatorzy, op. cit., s. 34.

• W pierwszych dniach nie wiedzieliśmy, czy porwanie Moro jest odosobnionym incydentem, czy elementem zbrojnej rewolty w całym kraju
  • Opis: oświadczenie z 27 września 1982.
  • Źródło: Michael Golay, Proces członków Czerwonych Brygad w: 100 najsłynniejszych procesów pod redakcją Edwarda W. Knappmana, tłum. Jarosław Mikos, wyd. Świat Książki, Warszawa 1998, ISBN 8372270570, s. 380.

• Wielu zwyciężałem, ale emocja jest zawsze nowa.
  • Źródło: „Corriere della Sera”, 11 listopada 1985, cyt. za: Marek Bankowicz, Demokraci i dyktatorzy, op. cit., s. 31.

• Władza zużywa tego, kto jej nie ma.
  • Opis: jego słynne powiedzenie.
  • Źródło: G. Pallotta, Andreotti. Il Richelieu della Politica Italiana, op. cit., s. 16, cyt. za: Marek Bankowicz, Demokraci i dyktatorzy, op. cit., s. 31.

• Z małżeństwem nie ma żartów. Nie można powiedzieć: rozwodzę się, zawieram inne małżeństwo, a potem jeszcze inne. Nie powinno się.
  • Opis: z wywiadu udzielonego Orianie Fallaci w marcu 1974 w Rzymie.
  • Źródło: Oriana Fallaci, Wywiad z historią, tłum. Agnieszka Czepnik, Anna Osmólska-Mętrak, Joanna Ugniewska, wyd. Sfery, Warszawa 2012, ISBN 9788377990391, s. 348.

O Giulio Andreottim

• Poznał poprzez bezpośrednie uczestnictwo wszystkie formuły rządowe, z którymi eksperymentowała Republika Włoska: centryzm w stylu De Gasperiego, rządy Fanfaniego o szerokiej podstawie, rządy o nachyleniu w kierunku skrajnej prawicy, centrolewicę organiczną i nieorganiczną, dwa rządy pod kierunkiem socjalistów, rządy pięciopartyjne po wyborach 1987 roku oraz liczne rządy jednopartyjne.
  • Autor: G. Pallotta, Andreotti. Il Richelieu della Politica Italiana, op. cit., s. 14.
  • Źródło: Marek Bankowicz, Demokraci i dyktatorzy, op. cit., s. 28.

• W powszechnej opinii Andreotti uznawany jest za męża stanu. Zgadzają się z tym nawet ci, którzy za nim nie przepadają. Jest bowiem politykiem mającym olbrzymie wyczucie spraw państwowych, a przy tym obdarzonym olbrzymią wiedzą. Do włoskiej polityki wprowadził Andreotti cechy wcześniej w niej nie występujące, a mianowicie konkretność, realizm i pragmatyzm. Ma on też opinię świeckiego kardynała i współczesnego Richelieu. Niektórzy uważają, że odpowiada opisowi Księcia Machiavellego. Sam Andreotti uznaje Machiavellego za prekursora nowoczesnego myślenia o polityce i stanowczo oponuje przeciwko postrzeganiu makiawelizmu jako zdegenerowanej formy politycznej. Człowiek, który powołuje się na kardynała Richelieu i Machiavellego z pewnością musi być politykiem niezwykłym. Andreotti jest właśnie politykiem niezwykłym w pełnym tego słowa znaczeniu. Należy on również do grona najciekawszych osobistości politycznych powojennej Europy.
  • Autor: Marek Bankowicz, Demokraci i dyktatorzy, op. cit., s. 35.