Elżbieta Drużbacka

Elżbieta Drużbacka

Elżbieta Drużbacka (1695–1765) – polska poetka.

• Częstokroć ludzie te rzeczy miłują, Które na ich miłość nie zasługują.

• Człowiek rozumny jest rządcą języka.
  Bez woli jego nic z ust nie wynika.

• I tak cokolwiek rodzi się pod słońcem,
  Ledwie żyć pocznie, aż początek końcem.

• Kto cierpieć nie chce, nie będzie panował.

• Ktokolwiek tylko rodził się człowiekiem,
  Równo w nim rośnie utrapienie z wiekiem.

• Miłość to niemoc, a niemoc tak wielka, że gdy się wzmoże, na nic rada wszelka.

• Oko opatrzne wdzięczności nas uczy,
  nie tylko konia, lecz cały świat tuczy.

• Poznać głupiego łatwo z wielomówstwa i z szumu.
  • Źródło: Księga aforyzmów, myśli, zdań, uwag i sentencji ze stu pisarzy polskich wybranych, wyboru dokonał Władysław Bełza

• To sztuka być lwem mocnym, a schować pazury
  I owieczce nikczemnej nie potargać skóry.

• To, co świat dał, wiatr z plewą rozwieje.

• Ty bądź pierwszym Adamem swojego imienia.
  • Źródło: Księga aforyzmów, myśli, zdań, uwag i sentencji ze stu pisarzy polskich wybranych, wyboru dokonał Władysław Bełza

• Uciekaj, kędy możesz, od złego człowieka.

• Zły to pan, który wtedy sługę karesuje,
  Gdy w złym razie pomocy jego potrzebuje.

• Życie bierze w depozyt człowiek, gdy się rodzi.