Dziwożona

Dziwożona – demon żeński z wierzeń dawnych Słowian.

• Gdy żaby płaczą, na górach powstają mgławice i wtedy wszystko, co leśne zasypia. Tak się i teraz stało. Z gór zaczęły długim korowodem zstępować lekkie mgły. Otulały wyniosłe drzewa i pochylały się nad każdą trawką i kwiatem. I wszystko, co leśne, zasnęło. Zasnął las, zasnęły żaby, zasnęły też wracające z gór dziwożony.
  • Autor: Antonina Zachara-Wnękowa, Jak szedł Franuś w dzikie strony do mieszkania dziwożony, Rozdział: U dziwożon, ze zbioru Baśnie spod Gorców

• Jest tu w głębi lasu dąb pewien, krewniak mój dawny, a w tym dębie – dziupla, a w tej dziupli – pszczoły. Dziwożona łasa jest na miód i pszczołom go stale wyjada. O tej właśnie godzinie i w tej właśnie dziupli zazwyczaj przebywa i nie zważając na ukąszenia pszczół, najsutsze plastry miodu pożera.
  • Autor: Bolesław Leśmian, Podlasiak z cyklu Klechdy polskie

• Wielu czarowników, kapłanów i guślarzy zastanawiało się dlaczego łagodnym i pełnym uczucia Dziwożonom nadali Bogowie taką pokraczną postać. Stało się tak chyba po to, by ludzi dobitnie przekonać, że często rzeczy mają się inaczej niż wyglądają po wierzchu; i że to, co w głębi, jest stokroć więcej warte niż to, co na zewnątrz.
  • Autor: Czesław Białczyński, Stworze i Zdusze czyli Starosłowiańskie boginki i demony

• zobacz też: czarownica, wiedźma