Ciotka Julia i skryba

Ciotka Julia i skryba (hiszp. La tia Julia y el escribidor) – powieść z wątkiem autobiograficznym Mario Vargasa Llosy. Tłumaczenie – Danuta Rycerz.

Chociaż, czy to miało jakieś znaczenie, co ludzie sobie myślą?

Człowiek powinien zachowywać się jak dżentelmen wśród dżentelmenów i jak kanalia wśród kanalii. Na tym polegał „właściwie rozumiany honor”, reszta znaczyła być idiotą.

Dobro i zło mieszają się jak kawa z mlekiem.

Faktem jest, że – zagadki brukują szlaki historii.

(...) miłość trwa krótko, jeżeli opiera się tylko na związku fizycznym. Wtedy wraz ze zniknięciem elementu nowości, wraz z pojawieniem się rutyny pociąg seksualny maleje i w końcu (zwłaszcza u mężczyzny) zamiera, tak więc związek dwojga ludzi przetrwać może tylko wówczas, gdy istnieją w nim inne siły przyciągania: duchowe, intelektualne, moralne. Dla tego rodzaju uczucia wiek nie odgrywa roli.
– To ładnie brzmi (…) – Ale to kłamstwo od początku do końca. Strona fizyczna ma być czymś drugorzędnym? To najważniejsze, co musi być, aby dwie osoby znosiły się nawzajem, Varguitas.
- Postać: Mario i Julia

Kiedy ludzie przeciwstawiają się swoim naturalnym instynktom, później mają pretensję do własnego ducha, a ten mści się, powodując senne koszmary, chorobliwe lęki, kompleksy, udręki, depresje. (…) Nie można walczyć z samym sobą, bo w takiej walce tylko jeden ponosi klęskę (…) Niech się pan nie wstydzi tego, kim pan jest, proszę się pocieszyć myślą, że wszyscy ludzie to hieny, a być dobrym, oznacza po prostu udawać.

Kto czeka, ten traci nadzieję.

Ludzi gubi lęk przed prawdą oraz duch przekory.

Obowiązkiem słońca jest rzucać promienie, cóż zrobić, jeśli to spowoduje jakiś pożar?

Przyjemność znajduje się w różnorodności, proszę państwa.

Uczucie miłości odbiera strach przed śmiercią.

Wiadomo jednak, że sztuka i pieniądze to śmiertelni wrogowie, tak jak świnie i margerytki.