Boris Vian

Boris Vian

Boris Vian (ps. Vernon Sullivan; 1920–1959) – francuski prozaik, poeta, tłumacz, muzyk, aktor i scenarzysta; z wykształcenia inżynier.

Jesień w Pekinie

(fr. L’Automne à Pékin; tłum. Krystyna Dolatowska)

• – Może króciutką modlitwę? – zaproponował.
  – Kto niepomny na skutki samochodzik swój sprzedał…
  – Na próżno, biedaczyna, ciśnie potem na pedał…
  – W rzeczy samej. Amen – zakonkludował ksiądz.

• Na stacji Mysiadło piętnaście gęsi wsiadło… I my z nimi też. Amen.

Inne

Uwaga: W dalszej części znajdują się słowa powszechnie uznawane za wulgarne!

• Ja pierdolę!
  • Opis: ostatnie słowa.
  • Źródło: Boggio s. 461

• Krzyknijmy wodzom dość, wystarczy zabijania
  Odmawiam wykonania rozkazu, wolę śmierć
  Potrzebna panu krew, nich swoją krew pan da.
  Pan lepszą ma niż ja. Nie będę walczył, nie.
  
  Żandarmom krzyknę w twarz, gdy w końcu mnie dogonią
  Dezerter gardzi bronią, zabijcie dranie mnie
  A panu powiem, gdy otoczą mnie żandarmi
  Pan mi chce mi ich rękami wpakować kulę w łeb.
  • Źródło: Le déserteur (1954), przeł. Roman Kołakowski
  • Opis: utwór objęty cenzurą we Francji do roku 1962.

• Śmieszność jeszcze nikogo nie zabiła, a w Ameryce można się na niej wzbogacić.
  • Źródło: Stephen Clarke, 1000 lat wkurzania Francuzów, tłum. Stanisław Kroszczyński, Wydawnictwo WAB, Warszawa 2012, s. 449.

• W dzisiejszych czasach, żeby zrobić interesy, trzeba być Amerykaninem. Ale jeśli komuś wystarczy, że jest inteligentny, może być po prostu Francuzem.
  • Źródło: Stephen Clarke, 1000 lat…, op. cit., s. 449.