Blade Runner 2049
Blade Runner 2049 – amerykański film noir science fiction z 2017 roku w reżyserii Denisa Villeneuve’a, stanowi kontynuację Łowcy androidów z 1982 roku. Autorami scenariusza są Hampton Fancher i Michael Green.
Uwaga: W dalszej części znajdują się cytaty ze szczegółami fabuły lub z zakończenia utworu.
.jpg)
Spis treści
Wypowiedzi postaci[edytuj]
- Czasami kochać kogoś, znaczy trzymać się od niego z daleka.
- Postać: Rick Deckard
- Myślałeś, że to ty jesteś tym jedynym?
- Postać: Freysa, przywódczyni replikantów
- Opis: do policjanta K.
- Nasze światy dzieli mur. Powiedz którejś stronie, że muru nie ma… Wywołałeś wojnę.
- Postać: porucznik Joshi
- Opis: do policjanta K.
- Zawsze wiedziałam, że jesteś wyjątkowy.
- Postać: Joi, cyfrowa projekcja kobiety obdarzona sztuczną inteligencją
- Opis: do policjanta K., replikanta, który wierzy, że się urodził.
Dialogi[edytuj]
- K: Czy ten pies jest prawdziwy?
- Rick Deckard: Zapytaj go.
O filmie[edytuj]
- Mam mocne przekonanie, że równie obłędnego wizualnie filmu od bardzo dawna nie widziałem. (…) „Blade Runner” jest poniekąd malarstwem o filozoficznym wydźwięku.
- Autor: Krzysztof Varga, „Blade Runner 2049”. Łowca emocji, czyli być androidem, „Duży Format”, wyborcza.pl, 16 października 2017.
- Tak, dzisiaj nawet przemoc, a może szczególnie przemoc i perwersyjne fiksacje są dziecinne i sentymentalne, a zza barokowego kostiumu brutalności nie wyłania się głębsza myśl o człowieczeństwie: im więcej dekapitacji, tym w istocie wszystko to dosłownie bez głowy robione. Na tym tle „Blade Runner 2049” jawi się jako skończone arcydzieło, a do tego optymistyczna antyutopia – za 30 lat nie dość, że ludzkość wciąż będzie istniała, to jeszcze nie wszyscy jej przedstawiciele będą dokumentnie skretyniali.
- Autor: Krzysztof Varga, „Blade Runner 2049”. Łowca emocji, czyli być androidem, „Duży Format”, wyborcza.pl, 16 października 2017.
- W ciągu dwudziestu lat, jakie w świecie filmu dzielą pierwszego i drugiego Blade Runnera w Stanach doszło do wybuchu jądrowego, który zniszczył niemal wszystkie istniejące elektroniczne zapisy. Kryzys ekologiczny jeszcze bardziej się pogłębił. Na tej pustyni dobrze ma się jedynie władza korporacyjnego kapitału i sprzężonego z nią policyjnego aparatu. Kto może ucieka do ziemskich kolonii położonych w innych układach planetarnych. Patrząc na ten ekranowy świat nie sposób nie poczuć dojmującego przygnębienia. Ekranowa dystopia to przecież nasz świat tylko trochę bardziej. (…) Ale w świecie Blade Runnera od tego koszmaru można przynajmniej uciec w gwiazdy. My dobrze wiemy, że w 2049 roku nigdzie nie polecimy. Podróże międzygwiezdne – jeśli w ogóle okażą się kiedyś możliwe – pozostają kwestią bardzo odległej przyszłości.
- Autor: Jakub Majmurek, Nic się tak nie starzeje jak filmowa futurologia, krytykapolityczna.pl, 10 października 2017.
