Arminius

Arminius (18 lub 17 p.n.e.–21 n.e.) – wódz germańskiego plemienia Cherusków toczący walkę z Rzymianami na przełomie milleniów.

• Pójść za Segestesem do hańbiącej niewoli lub z Arminiuszem ku chwale i wolności.
  • Opis: ultimatum dane Cheruskom po kłótni ze skłóconym teściem Segestesem.
  • Źródło: Nigel Cawthorne, Dowódcy i generałowie. Prawdziwe historie, Grupa Wydawnicza Foksal, Warszawa 2014, s. 29.

• Walczę otwarcie, nie zdradziecko, i przeciw uzbrojonym mężczyznom, a nie ciężarnym kobietom. W germańskich lasach wciąż wiszą rzymskie orły i sztandary, które zawiesiłem ku czci bogów naszych ojców.
  • Źródło: Nigel Cawthorne, Dowódcy i generałowie. Prawdziwe historie, op. cit., s. 29.

O Arminiusie

• Młodzian znakomitego rodu, odważny, bystrego pojęcia, przenikliwy jak nie na łonie ciemnoty zrodzony, z którego twarzy i oczu można było wyczytać zapał wojenny, niedostępny w naszych poprzednich wyprawach towarzysz, co za prawem obywatelstwa rzymskiego uradowany i do grona ekwestrian zaliczony.
  • Autor: Wellejusz Paterkulus, Historii rzymskiej księgi pozostałe, ks. II, 118

• Zaczepiony orężnie, ze zmiennym walczył szczęściem i padł wskutek podstępu swoich krewnych – bezsprzecznie oswobodziciel Germanii, on, który nie zawiązek potęgi narodu rzymskiego, jak inni królowie i wodzowie, lecz państwo w najwyższym rozkwicie zaczepił, w bitwach nie zawsze szczęśliwy, w wojnie niezwyciężony.
  • Autor: Tacyt, Roczniki, II 88