Alphonse de Lamartine

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Alphonse de Lamartine

Alphonse Marie Louise Prat de Lamartine (1790–1869) – francuski prozaik, poeta i polityk.

  • Ja pierwszy zmusiłem poezję do zejścia z Parnasu i dałem muzie tiarę, w której zamiast siedmiu konwencjonalnych strun wprawiono struny ludzkiego serca, poruszane niezliczonymi drganiami duszy i natury.
    • Je suis le premier qui ai fait descendre la poésie du Parnasse, et qui ai donné à ce qu’on nommait la muse, au lieu d’une lyre à sept cordes de convention, les fibres mêmes du cœur de l’homme, touchées et émues par les innombrables frissons de l’âme et de la nature. (fr.)
    • Opis: z przedmowy do Dumań poety z wydania z 1849.
    • Źródło: Jerzy Adamski, Historia literatury francuskiej. Zarys, Wrocław 1989, s. 117.
  • Jest ludzkim kochanie, aby być kochanym, lecz kochać dla samej miłości jest anielskie.
  • Najlepsze, co może człowiek ofiarować po krwi, to łza.
  • Naród wolny może mieć oswobodziciela, naród ujarzmiony może mieć tylko innego ciemiężcę.
  • Nawet Pan Bóg potrzebuje bicia dzwonów.
    • Źródło: „Przekrój”, tom 1, Krakowskie Wydawnictwo Prasowe, 1995, s. 87.
    • Zobacz też: Bóg
  • Sumienie bez Boga to trybunał bez sędziego.
  • Tak więc zawsze ku nowym brzegom popychani,
    Na wieki otoczeni wiecznej nocy mgłą,
    Nigdyż nie będziem mogli na czasu otchłani
    Kotwicy wrazić w dno?
    • Źródło: Jerzy Adamski, Historia literatury francuskiej. Zarys, Wrocław 1989, s. 117, tłum. Zenon Przesmycki.
  • Ten, co może tworzyć, gardzi zniszczeniem.
  • Wystarczy nieobecność jednej, bliskiej osoby, aby cały świat wydawał się wyludniony.