25. godzina

25. godzina (ang. 25th Hour) – film kryminalny produkcji amerykańskiej, nakręcony w 2002 roku, w reżyserii Spike’a Lee. Scenariusz napisał na podstawie własnej powieści David Benioff.

Uwaga: W dalszej części znajdują się słowa powszechnie uznawane za wulgarne!

Wypowiedzi postaci

Pozwól, że cię uświadomię. Miałeś kilo dragów w swojej sofie. Taka ilość kwalifikuje cię jako przestępcę najwyższej wagi. Minimum 15 lat za pierwsze wykroczenie. A teraz, z takimi zarzutami, sędziowie zgodzą się z oskarżycielami. Więc jeśli żona oskarżyciela spaliła jego kotlety tego ranka, jesteś udupiony. Odejdziesz na zawsze. Jeśli będziesz miał szczęście… naprawdę wielkie szczęście… powiedzmy, że był w dobrej formie noc wcześniej. Może ci złagodzi karę o jeden stopień.
- Opis: przestroga przyjaciela dla Monty’ego przed procesem.
- Zobacz też: narkotyki

(Monty wchodzi do toalety. Patrzy w lustro, w rogu ktoś napisał „Pieprz się”) Pieprzyć mnie? Pieprzyć ciebie. Pieprzyć ciebie i to całe miasto i wszystkich jego mieszkańców. (…) Pieprzyć sikhów i Pakistańczyków, tłoczących się w alejkach w swoich złomiastych taksówkach (…). Terroryści na pierdolonych szkoleniach. Zwolnijcie kurwa trochę! (…) Pieprzyć Koreańczyków ze sklepów spożywczych z ich piramidami przecenionych owoców (…). Dziesięć lat w naszym kraju, ale nadal nie umieją mówić po angielsku.
Pieprzyć Rosjan na Plaży Brighton. Gangsterów i bandytów przesiadujących w kafejkach, popijając herbatę w małych szklaneczkach, z kostkami cukru między zębami. (…) Wracajcie kurwa tam, skąd przyszliście! (…) Pieprzyć to miasto i wszystkich jego mieszkańców. Tych z domków szeregowych w Astorii oraz tych z apartamentów na poddaszu w Park Avenue. (…) Tych z wielopoziomowców w Staten Island. Niech trzęsienie ziemi je rozkruszy. Niech ognie szaleją. Niech spłoną do pieprzonego popiołu, a potem niech powstaną wody i zatopią to całe zaatakowane szczurami miejsce. Nie. Nie. Pieprzyć cię, Montgomery Brogan. Miałeś to wszystko i zrezygnowałeś z tego, ty tępy pierdolcu!
(Monty bierze wdech i próbuje zetrzeć napis)
- Opis: monolog w restauracyjnej łazience przed lustrem.
- Postać: Monty Brogan

– Co tu się, kurwa, dzieje? Czego on naprawdę chce?

– Nie wiem.

– Przejechałeś taki kawał drogi tylko po to, żeby mi powiedzieć, że nie wiesz?

– Wiecie, ta sofa nie jest zbytnio wygodna.

– Może źle usiadłeś. Ułożenie ciała jest bardzo ważne.

– Jest bardzo niewygodna. Jest jakby… jakby nierówna.

– Wiesz, po prostu tego nie rozumiem.

– Wygląda na taką porządną sofę. Ile pani za nią zapłaciła, panno Riviera?

– Może to wina wyściółki.

– Bingo! Być może to wina wyściółki.

– Tak. Prawdopodobnie to wyściółka. No dalej. Skończcie z tym.

– Jest tutaj coś nierównego, panie Brogan. Wie pan, to dobrze, że to znalazłem. Teraz będzie się na niej o wiele wygodniej siedziało.

– A niech mnie!

– Panie Brogan, w rzeczy samej, jest pan udupiony. Całkowicie.

Naturelle: Wiesz, jestem bardzo dumna z mojego dziedzictwa.

Monty: Tak, ale co to znaczy? Że powinienem wytatuować sobie irlandzką flagę na mojej dupie, tylko dlatego, że moi dziadkowie stamtąd pochodzą?

Naturelle: Nie ma wystarczająco dużo miejsca na twojej chudej, białej, płaskiej dupie, na flagę Irlandii.