Łucja Król

Łucja Król – postać fikcyjna, główna i tytułowa bohaterka powieści Matka Królów z 1957 oraz jej ekranizacji pod tym samym tytułem z 1982 w reżyserii Janusza Zaorskiego.

• Inni mieli jeszcze cięższe.
  • Opis: kiedy wozak Cyga powiedział jej, że miała ciężkie życie.
  • Źródło: Matka Królów, 1982, reż. i scen. Janusz Zaorski

• Przeszłam w życiu niejedno, żeby synów wychować, i wiem, co to jest bieda. Podobno prostym ludziom ma się teraz polepszyć. Więc czemu spotkała mnie krzywda? W przekonaniu moim syn został oskarżony niewinnie. Nic złego nie mógł uczynić. Zwracam się do Obywatela Prezydenta, by przez pamięć swej matki, pewnie już nieżyjącej, wejrzał w nasze zmartwienie i wyjaśnił tę niesprawiedliwość.
  • Źródło: Kazimierz Brandys, Matka Królów, 1957; cyt. za: Wiesław Kot, Sto najważniejszych scen filmu polskiego, Wydawnictwo Poznańskie 2014, s. 276.

• Wstawisz się za Klemensem do Lewena? Dlaczego [nie]? Dziewczyno, co oni z tobą zrobili... Jak świat światem, kiedy aresztowali chłopa, to baba wrzeszczała – niewinny!
  • Źródło: Matka Królów, 1982, reż. i scen. Janusz Zaorski

O Łucji Król

• Łucja Król nie wydaje mi się osobą głupią, bo wielokrotnie z gruntu mylnie ocenia ludzi, z którymi się styka, oraz sytuacje, w jakich się znajduje: czy to w kontaktach z Lewenem, z własnymi synami, z adoratorem-taksówkarzem, czy wreszcie w stosunku do jedynego przyzwoitego człowieka – wozaka, przekonująco zagranego przez Pieczkę. Przecież gdyby Łucja, matka kilkorga nieletnich dzieci, wiedziała, co czyni, to nie wdawałaby się w przedwczesne romanse z Lewenem, tylko wyszła za wozaka...
  • Autorka: Anna Tatarkiewicz, tygodnik „Polityka”, 1988.
  • Źródło: Wiesław Kot, Sto najważniejszych scen filmu polskiego, Wydawnictwo Poznańskie 2014, ISBN 978-83-7177-942-8, s. 276.