Lars Ulrich

Lars Ulrich (ur. 1963) – duński perkusista, członek amerykańskiego zespołu Metallica.

Uwaga: W dalszej części znajdują się słowa powszechnie uznawane za wulgarne!

Ci pieprzeni goście z Van Halen – po prostu nie mogę w to uwierzyć jacy oni są świetni. Tak długo już grają, a mimo to palma im nie odbiła i wciąż są niezwykle równi.

Heavy metal jest bardzo konserwatywny. Jest jak mała zamknięta przestrzeń, z której nikt nie próbuje wyjrzeć, aby dostrzec inny aspekt sprawy. Na tym małym obszarze jest bardzo bezpiecznie. Przyjmuje się odpowiednią pozę, produkuje takie same piosenki w tempie 4/4 i jest już O.K. Jest to bardzo wygodne, więc trudno się dziwić, że mało kto próbuje wyrwać się ze stada. Dla nas robienie czegoś innego stanowi rodzaj wyzwania i jest czymś znacznie ciekawszym.

Japonia jest najbardziej zabawnym miejscem na każdym tournée. Wszystkie koncerty zaczynają się tam około 18.00 a kończą około 20.15. O tej porze w stanach nie zdążymy jeszcze nawet wyjść na scenę.

Każdy idiota potrafi napisać: „Budzę się rano i zabawiam ze sobą przez pięć minut”. Jednak o wiele ciekawsze jest spróbować wyrazić, co myślisz o tym co cię otacza i o niektórych sprawach składający się na rzeczywistość.

Ludzie mogą interpretować nasze teksty jak im się tylko podoba. Zawsze staramy się podkreślać w wywiadach, że nie chcemy nikomu mówić co ma myśleć albo jak odczuwać jakąś konkretną sprawę. Jest tylko jedna rzecz, którą chcemy przekazać. „Bądź niezależny, nie słuchaj nikogo, nie słuchaj nawet nas”.

Nie martwimy się o to, jak ludzie zareagują, albo zinterpretują to co robimy. Nie ma na to czasu, jest tylko zapieprzaj na okrągło przez cały dzień

Niektórzy ludzie z innych zespołów mają „dryfujący” stosunek do wszystkiego i po prostu cały czas płyną tam, gdzie niesie ich prąd. Być może niektórym to odpowiada, ja jednak cieszę się, że jesteśmy bardziej świadomi tego, co się wokół nas dzieje.

Pozdrawiam wszystkich fanów Metalliki – widzimy się na koncertach! I pozdrawiam fanów Napstera – widzimy się w więzieniu, gdzie zaliczycie na sobie zbiorowy gwałt!

Próbujemy sięgnąć po coś innego niż po oklepane frazesy. Sam seks nie jest nudny, ale piosenki o nim owszem tak.

Staramy się unikać w tekstach typowych heavy metalowych slangów, jak seks czy satanizm, który dla mnie jest największym komunałem jaki pojawił się w muzyce. Nie jestem przeciwko temu z przyczyn religijnych, sprzeciwiam się ponieważ jest to jeden wielki bzdet.

To się stało takie łatwe. Nakładasz makijaż, stroszysz włosy, wychodzisz, śpiewasz o seksie i jeździe szybkimi samochodami, i już sprzedajesz 2 miliony płyt.

Według mnie Iron Maiden uczynił więcej, niż ludzie są skłonni mu przyznać. Myślę, że otworzył w latach 80. drzwi dla skrajnie ostrej odmiany heavy metalu. Iron Maiden jest jednym z moich ulubionych zespołów od ukazania się ich pierwszej płyty. Bardzo go szanuję.

Wspaniale jest zobaczyć nazwę takiego zespołu jak Metallica na plakacie, który mówi, że wystąpi Deep Purple, potem Dio, a potem Metallica – co wydarzyło się w 1988 roku, To była wielka chwila.

Zawsze wierzyliśmy, że jest zapotrzebowanie na muzykę takiego zespołu, jak nasz. Walczyliśmy i przedzieraliśmy się przez cały brud i nonsens businessu i teraz wspaniale jest móc powiedzieć: „Odp***cie się” i „Zrobiliśmy to po swojemu!” Zawsze mieliśmy swoje sposoby załatwiania spraw.

Z pisaniem utworów nie wiążą się żadne ciekawe historie. Kiedy mamy nagrać płytę, po prostu siadamy razem i tworzymy najlepszą muzykę, na jaką nas stać. Nie mamy magicznej recepty, nie mamy momentów objawienia. Przynosimy kilka pomysłów, kilka riffów gitarowych nagranych na taśmie, wybieramy te najciekawsze i tworzymy z nich możliwie najlepsze piosenki. (…) To żmudny i bardzo pracochłonny proces, nie ma w nim żadnej, nie ma w nim żadnej magii. Nigdy mi się nie zdarza, żebym jadąc samochodem, nagle doznał olśnienia: widzę wyłaniające się zza wzgórza światło, które każe nazwać nowy album …And Justice for All. Przygotowywanie materiału do albumu traktujemy trochę jak pracę w biurze: od jutra przez cały tydzień będziemy się spotykać o drugiej i pisać. Nie ma w tym nic szczególnego.
- Opis: z wywiadu dla Radiowej Trójki – 15 maja 1999.
- Źródło: Piotr Kaczkowski, 42 rozmowy, Prószyński i S-ka, Warszawa 2004, ISBN 83-7337-709-3, s. 198.

Zobacz też