Zygmunt I Stary

Zygmunt I Stary (1467–1548) – król Polski i wielki książę litewski.

Nie turbuj się waszmość, czego to ludzie nie plotą!
- Opis: gdy pewien magnat, chcąc zostać kanclerzem, rzekł do króla: „Ludzie plotą, że mam zostać kanclerzem”.
- Źródło: Melania Sobańska-Bondaruk, Stanisław Bogusław Lenard (oprac.), Wiek XVI-XVIII w źródłach. Wybór tekstów źródłowych z propozycjami metodycznymi dla nauczycieli historii i studentów, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997, ISBN 8301124385, s. 119.

O Zygmuncie I Starym

Od najmłodszych lat był gorliwy w nabożeństwie i czcił Boga, odznaczał się wielkim szacunkiem dla starszych, dobrocią i łagodnością dla poddanych, miłosierdziem dla biednych. Tak był sprawiedliwy i bezstronny, że żadne namowy nie mogły go sprowadzić ze słusznej drogi. Tak dalece był słowny, że niczego nie stawiał wyżej ponad dotrzymanie obietnicy. Wytrzymały na głód i zimno, gdy zaszła tego potrzeba, znakomity wojownik, przez całe życie był wstrzemięźliwy i sam nigdy nie używał więcej jadła niż tego wymagała potrzeba organizmu, a u drugich potępiał to z oburzeniem.
- Autor: J.L. Decjusz, Księga o czasach króla Zygmunta. Przekład według wydania W. Czermaka 1901 zespół pod kierunkiem K. Kumanieckiego. Warszawa 1960

Urody był to pan krasnej i siły wielkiej, tak iż powrozy targał, podkowy łamał; niewiele rad mówił, ale z baczeniem; (…) w czepcu za młodu chadzał, włosy długo nosił, brodę postrzygał, w lecie w wieńcu różanym rad chodził bez czapki.
- Autor: M. Bielski, Kronika (…) niegdyś w Krakowie drukowana teraz z nowu z doprowadzeniem aż do Augusta III przedrukowana. Warszawa 1764

Włosy miał ciemne, duże brwi, groźne wejrzenie, policzki zabarwione naturalnym rumieńcem; cała postawa wzbudzała szacunek, a roztropna natura nie pominęła niczego, co się łączyło z pełnią ludzkiej urody.
- Autor: J.L. Decjusz, Księga o czasach króla Zygmunta. Przekład według wydania W. Czermaka 1901 zespół pod kierunkiem K. Kumanieckiego. Warszawa 1960