Zwierzenia Georgii Nicolson

Zwierzenia Georgii Nicolson – seria powieści dla nastolatek autorstwa angielskiej pisarki Louise Rennison.

• Albo wyjaśnienie od Robbiego: „Cześć Georgia. Przestań za mną łazić, bo się ośmieszasz. Zakochałem się w pewnej torbaczce, którą poznałem w Krainie Kangurów, i tylko dla niej gram na gitarze, stojąc w rzece. Skomponowałem dla Gayleen (tak ma na imię moja ukochana) piosenkę, której tekst dołączam. Jej tytuł: Jesteś moją torbaczką, włochatą całowaczką, dla ciebie chcę żyć i o tobie śnić, o ma piękna kangurzyco, niech ucałuję twe kosmate lico”.

• Chłopcy żyją w świecie swoich umysłów. A co to niby ma znaczyć? Ja nie żyję w świecie swojego umysłu, za duży tam bałagan.

• – Chyba przemieniam się w kowboja – mruknęłam do Rosie i Jools.
  – Może po kolacji pozaganiamy trochę bydło, żeby wypełnić czymś czas przed powrotem do cywilizacji i naszych chłopaków?
  – W porzo.
  Po babeczkach z owocami idziemy szukać jakichś krów.

• – Ciekawe, czy dokonałam dobrego wyboru – powiedziałam do Rosie. – Może jednak Masimo podoba mi się bardziej niż Robbie?
  – W życiu trzeba kierować się priorytetami – odparła.
  O kurczę, mówi całkiem mądrze jak na osobę z milionem warkoczyków na głowie i z doczepioną sztuczną brodą.
  – To znaczy? – spytałam.
  – To znaczy: który z nich całuje lepiej?

• – Czekamy na ciekawe historie i obserwacje, które klasa dziesiąta przywiezie z wycieczki.
  Och, zapewne z wielkim przejęciem będziemy opowiadały, jak zobaczyłyśmy borsuka, który drapał się po tyłku.

• Dave nie jest ani Bogiem Seksu, ani Bogiem Miłości. Jest Bogiem Dave'em. A takiego boga nie ma na liście bogów.

• – Dokąd idziesz?
  – Do Jas.
  – Z toną makijażu i w najkrótszej spódnicy, jaką masz?
  – Mamo, odpuść. Zapomniałaś, jak sama byłaś młoda? Na pewno w jakichś papirusach przeczytasz, jak wtedy było.

• Drzwi do mojego pokoju otworzył się hukiem.
  – Mamo, śpię – mruknęłam.
  – To znaczy, że nie chcesz tego listu?
  Usiadłam na łóżku.
  – Jakiego listu?
  Podała mi kopertę.
  – Tego. Leżał na wycieraczce. Schowałam go do torebki i zupełnie o nim zapomniałam. Pewnie ktoś przyniósł go osobiście, bo na kopercie jest tylko twoje imię.
  – Dawaj! Nie wolno przetrzymywać listów Jej Wysokości, czyli moich.
  – Jak myślisz, kto go przyniósł?
  – Pewnie Święty Mikołaj. Albo ktoś z zaświatów. Mamo, nie mam pojęcia, bo ciągle go trzymasz.

• Ellen wydukała, że interesuje ją praca pielęgniarki. Pierwsze słyszę. Coś wam powiem: nie chciałabym trafić na izbę przyjęć, w której pracowałaby Ellen. Wyobraźcie sobie; przychodzicie z ręką wiszącą na kawałku skóry, a Ellen pyta: „Yyy... chodzi o lewą rękę, czy... hmmm... coś się stało z prawą?”.

• – Georgia, odbiło ci czy jak? Zobaczysz, skończysz jak wujek Eddie.
  – Jasne. Przemienię się w łysego wariata na motorowerze, bo chciałam wyprostować sobie włosy. Trzeba ostrzec wszystkie kobiety.

• Jaki ładny dzień. Ptaszki bzyczą, pszczółki ćwierkają, a Seksmaszyna Angus baraszkuje w porannym słońcu z Naomi. Jeśli lizanie nawzajem swoich odbytów jest wyznacznikiem miłości, to oni muszą się naprawdę ogromnie kochać.

• Libby jak na małą dziewczynkę puszcza potwornie śmierdzące wiatry. Jej bąki są jak wystrzały z pistoletu i koszmarnie cuchną. Gdyby ktoś wtedy zapalił zapałkę, cały dom wyleciałby w powietrze. I zostałoby wystarczająco dużo gazu, żeby na nim gotować do końca roku.

• – Lindsay, twoje włosy wyglądają niesamowicie naturalnie – zauważyłam. – Naprawdę bardzo ci do twarzy w tej fryzurze. Podkreśla zwłaszcza twoje kolana.

• – Ładne dziewczyny nie mają lekko – westchnęłam.
  – Kogo masz na myśli?
  – Oczywiście siebie.
  Udała, że mnie policzkuje i powiedziała:
  – Nie świruj.

• Łubudubu! Aaaaa! Matko, co znowu tam się dzieje? Usłyszałam uroczy głos mojego ojca:
  – Cholera jasna, ten przeklęty kot znowu wbił pazury w mój tyłek!
  Życie w moim domu to czysta rozkosz. Panuje tu tak dystyngowana atmosfera jak w Dumie i uprzedzeniu Jane Austen.

• Masimo też nie dzwoni. Może rzeczywiście myśli, że jestem psychiczna? Albo że złapałam tamten pociąg i wyjechałam na parę dni. W takim razie to on jest psychiczny.

• – Musimy opracować jakiś plan – mruknęłam. – Może powinnyśmy mieć wypadek?
  – Jaki wypadek? – spytała Mabs.
  – Mogłybyśmy wpaść do dołu.
  – Jakiego dołu? – zdziwiła się Jools.
  – No, możemy same go wykopać.
  – Wykopać dół i potem do niego wpaść?
  – Tak.
  – Świetny pomysł – przyznała Rosie. – Kompletnie szurnięty, nawet jak na ciebie.

• – Musimy zwołać walne zebranie Drużyny Asów – oświadczyłam.
  – Myślałam, że wybiorę się z Tomem nad rzekę i...
  – No to źle myślałaś.

• Namiot się zapadł. Obudziłam się, przywalona jakby wielką kołdrą, nic nie widząc. Słyszałam tylko przytłumione głosy i pisk Rosie:
  – Oślepłam! Oślepłam!!!

• No, ale moje motto brzmi: żyj i pozwól żyć innym. Herr Kamyer rzucał cień, a my musiałyśmy odgadnąć, co to za zwierzę. Jas okropnie się napaliła: odgadła królika, orła i tak dalej. Ciągnęło się to z milion godzin. Nie wiem, skąd miałyśmy się domyślić, co to za zwierzęta, skoro widziałyśmy tylko dłonie Herr Kamyera. W końcu powiedział ze swojego namiotu:
  – No, dziewczęta, chyba już dosyć na dzisiaj.
  Włożył rękę do plecaka, żeby coś wyjąć. Wciąż było widać zarys jego sylwetki na tle oświetlonej ściany namiotu.
  – Słoń! – zawołałam.
  – Ach, nie, już skończyłem – odparł. – Już nie robię zwierząt. – I wyszedł z namiotu ze szczoteczką do zębów.
  – Lama na wakacjach. – powiedziała Rosie.
  Herr Kamyer ruszył do „toalety”.
  – Nein, nein, koniec zabawy.
  Krzyknęłyśmy za nim:
  – Ktoś z rodziny Kochów!
  On jednak nie usłyszał. Ale za to Jas usłyszała. Jas, reprezentantka Klubu Miłośników Przyrody Wielkiej Brytanii, odezwała się:
  – Georgia, przestań się wygłupiać. Idę do kryjówki, żeby wypatrzeć jakieś borsuki. Ktoś idzie ze mną?
  Zwariowała czy jak?

• Noc była piękna, niebo poczerniało, a gdzieś w oddali cicho pohukiwała sowa. W innych okolicznościach tylko by mnie to zirytowało, ale teraz pomyślałam: „Dobranoc, panie Sowo, mam nadzieję, że tej nocy pani Sowa dotrzyma ci towarzystwa... chyba, że to ty jesteś panią Sową, a skoro tak, to życzę ci miłych chwil spędzonych z panem Sową. A jeśli jesteś samotna, zawsze możesz przespać się w łóżku Jas. Jeśli lubisz wypchane sowy, czeka cię odlotowa zabawa!”.

• – No i? No i? – spytałam. – Jak było?
  Spojrzała na mnie i jak co rano zaczęła przygładzać sobie grzywkę. Strasznie mnie to irytuje.
  – Wybiegłaś jak idiotka. – powiedziała.
  – Tak, wiem, byłam przy tym.
  – Tak, ale potem cię nie było i na tym polega problem. Wszyscy mnie pytali: „Co tej Georgii się stało? Zwariowała czy jak?”
  – Jas, jeśli przyniosę ci herbatkę i coś na ząb, postarasz się zachowywać normalnie i opowiesz mi, co się działo po moim wyjściu? To kwestia życia i śmierci. TWOJEGO życia i TWOJEJ śmierci.

• O kurczę, myślałam, że Heidi jest nudna – jak okiem sięgnąć nic tylko ser, kozy i zrzędliwe dziady – ale Kopciuszek bije ją na głowę. Oto jej historia: Kopciuszek mieszka z brzydkimi przyrodnimi siostrami, które jej nienawidzą, bo jest ładna. W sumie trudno im się dziwić. Jak patrzę na tego ślicznego Kopciucha, to sama miałabym ochotę zrobić jej kocówę. Przeczytałam bajkę jak najszybciej, żeby już mieć to z głowy. Kopciuch sprząta. Jakiś przystojniak w peruce zaprasza brzydkie siostry na bal. Kopciuszek nie może iść, bo łazi w szmatach, ale pojawia się jakaś szurnięta kobita ze skrzydełkami i przemienia jej łachy w suknię balową, a koty, myszy i dynię w karetę i konie. Męczydusza (czyli Kopciuszek) tańczy z jakimś innym przystojniakiem w peruce (nie tym pierwszym), wychodzi o północy, przymierza pantofelek i wychodzi za Księcia Perukę. Koniec bajki.

• Pani profesor, w jakim zawodzie może pracować narzeczona wikinga? Interesuje mnie zwłaszcza praca z reniferami i kadziami na wino.

• Podeszli do naszego stolika i zaczęła się męska gadka.
  – Cześć, jak tam?
  – Spoko.
  – Tak?
  – No. A u ciebie?
  – Też spoko.
  Co za brednie! Nie wiem, dlaczego się uważa, że to dziewczyny są powierzchowne i rozmawiają tylko o kosmetykach. Chłopcy są o niebo gorsi! Nigdy nie mówią wprost. Nawet jeśli się pobiją i pourywają sobie głowy, potem powiedzą (z pewnym trudem z powodu pourywanych głów): „Nie, słuchajcie, jest spoko. Szacun”.

• Rosie rajstopami przywiązała bizonie rogi do łba owcy i spróbowała jej dosiąść jak mustanga. Owca się przesunęła, więc Rosie zaszła ją od tyłu, przez sekundę zdołała utrzymać się na jej grzbiecie, po czym spadła prosto w owczą kupę. Zabawa jak w remizie.

• Rosie zaplata sobie cieniutkie warkoczyki.
  – Wyglądasz w nich jak przygłup – powiedziałam.
  – Naprawdę? Aż tak ładnie?

• – Skoczę zobaczyć, co robią krowy w ten piękny wieczór.
  Rosie i Jools zerwały się na równe nogi, mamrocząc:
  – Idziemy z tobą.

• – Szukam swojego wewnętrznego ja.
  Matko kochana. Jej wewnętrzne ja to pewnie sowa.

• Tata Jas jest albo wyjątkowo uprzejmy, albo chory psychicznie. Trudno orzec. Pozwolił Angusowi wnieść gazetę do domu i nawet się nie wkurzył, kiedy Angus ją zjadł.

• – Tato...
  – Georgio, pojedziesz na tę wycieczkę i koniec dyskusji. Zawieziemy Libby do dziadka i trochę sobie z mamą odpoczniemy.
  – Mama z tobą nie odpocznie, bo ty ciągle bredzisz bez sensu, podpalasz własne bąki i tak dalej. Błagam, nie każ mi jechać. Norniki pożrą mnie w tym lesie.
  – I bardzo dobrze.

• – Tom mówi, że jeśli szczęście nam dopisze, może zobaczymy nawet lisy!
  – Hurra! – mruknęłam z ironią, ale przypomniało mi się, że mam u niej nocować, więc zmieniłam swoją wypowiedź na: – Hurra, mam nadzieję, że zobaczymy lisy, może nawet jakieś... te... kozy.
  – Kozy? Kozy nie żyją w lesie, tylko na farmach.
  – Może im się znudzi spokojne życie na farmie i przyjdą do lasu, żeby zawrzeć nowe przyjaźnie?
  – Nabijasz się ze mnie.
  – Jas, stwierdzam tylko fakt, że to niesprawiedliwe, że lisy, borsuki i inne dzikie zwierzęta, które nie kiwną palcem w bucie, żeby pomóc innym, mogą sobie chodzić luzem po lesie, a biedne stare kozy, które dają mleko i tak dalej, muszą siedzieć w zamknięciu. Tylko tyle chciałam powiedzieć.
  – Muszę już kończyć.
  I odłożyła słuchawkę.

• W pewnej chwili rozległ się dzwonek roweru i podjechał Sven na dziecięcym rowerku.
  – Czadu, dziewczyny!!! – Przejechał kawałek na tylnym kole i wpadł na drzewo. Zostawił rower na ziemi, złapał Rosie i posadził ją sobie na barana. Widać jej było majtki. – Jestem dziki!!! – wydarł się na całe gardło.
  W sumie mówił prawdę. Rosie dodała z góry:
  – No to papatki! Idziemy się trochę poprzytulać.
  I Sven pobiegł do parku z garbem w kształcie dziewczyny.

• Wreszcie nasz namiot stoi, a my w nim siedzimy. I to wszystko? Tyle hałasu o nic? Mam siedzieć pod jakąś szmatą i gapić się na pole?

• Wtedy weszła mama, ciągnąć ze sobą Josha i Libby. Spełniły się wszystkie moje najgorsze obawy. Josh wyglądał jak drag queen. I to z irokezem. Mama była wpieniona.
  – Co powie jego mamusia? Ty niegrzeczna dziewczynko! Przecież zabroniłam ci bawić się nożyczkami.
  Libby też się rozzłościła.
  – Jestem już duza i wsystko mi wolno.
  – Nie tym tonem moja panno – odezwał się tata.
  Libby oparła dłonie na biodrach i wrzasnęła:
  – To ty nie tym tonem, moja panno!!!

• Z listu Robbiego udało mi się odczytać tylko tyle: „Tom mi opowiedział o Twoim wspaniałym tańcu do melodii IMCA... jesteś bardzo sympatyczną skończoną świruską”. Spodziewałam się większego wyrafinowania.

• – Zadzwoniłam.
  – Jas.
  – Co?
  – To ja.
  – A to ja.
  – Nie zaczynaj.
  – Wcale nie zaczynam.
  – No i dobrze.
  – Sama widzisz.
  – Widzę.
  I odłożyłam słuchawkę. Ale jej nagadałam!

• Zadzwoniła Rosie.
  – Biorę ze sobą rogi.
  – Po co?
  – Poćwiczymy wikińskie disco, a poza tym przydadzą się na wypadek, gdyby nas zaatakowały wściekłe krowy.
  Matko kochana.

• – Zanim skończysz dwadzieścia pięć lat, twoje włosy będą wyglądały jak z nylonu!
  – Mamo, co mnie to obchodzi, jak będę wyglądać w wieku dwudziestu pięciu lat? Wtedy już i tak kompletnie zeświruję, jak ty.
  Gdybym nie wykazała się refleksem i nie wykorzystała swoich akrobatycznych umiejętności, odniosłabym poważne rany od szczotki do włosów, którą we mnie rzuciła. Ona jest strasznie rozchwiana emocjonalnie.