Zorza polarna

Zorza polarna – zjawisko świetlne obserwowane w górnej atmosferze w pobliżu biegunów magnetycznych planety, która posiada silne pole magnetyczne o charakterze dipolowym (dwubiegunowym).

Święta w Longyearbyen są przede wszystkim ciche. Pierwsza gwiazdka, jak zaświeciła w listopadzie, tak świeci do teraz. To miasto jest niczym prezent obwiązany zieloną wstążką zorzy polarnej, którą ktoś na końcu przeciągnął nożyczkami, zawijając finezyjnie końce. Zorza daje pewność, że słońce skrywa się gdzieś tam, za górami. Wokół ciemno i bezpiecznie. Horyzont zniknął na dobre i nie pozostaje nic innego, jak tylko wygodne się umościć. Teraz nie ma już rozróżnienia na dzień i noc. Po zmianie położenia gwiazdozbiorów na niebie można mniej więcej określić porę dnia, ale to tylko przy bezchmurnej pogodzie. Księżyc nie zachodzi i kręci się nad miastem, duży i przyjacielski. W jego świetnie góry wyglądają jak odlane z gipsu. Wszystko zwalnia i jest spokojnie.
- Autorka: Ilona Wiśniewska, Białe. Zimna wyspa Spitsbergen, op. cit., s. 110.
- Zobacz też: noc polarna, Longyearbyen

Wreszcie doczekałem się zorzy polarnej – aurora australis: przyćmiona nieco światłem księżyca falująca kurtyna, ślad wiatru jonosferycznego plazmy słonecznej w strefie zakrzywiania się magnetosfery w sąsiedztwie bieguna magnetycznego.
- Autor: Krzysztof Birkenmajer, Lodospady szmaragdowe, Wydawnictwo Literackie, Kraków-Wrocław 1987, ISBN 8308013805, s. 179.

Zorza polarna
lodowa tęcza
łamie galaktyczne igły światła
i trzaskają wokół
kolorowe skry
- Autor: Mira Kuś, Kandelabry mroźnego powietrza w zbiorze wierszy Między tym a tamtym brzegiem, Collegium Columbinum, Kraków 2010