Zajn al-Abidin ibn Ali

Zajn al-Abidin ibn Ali (1936–2019) – tunezyjski generał i polityk; premier Tunezji od października do listopada 1987, prezydent kraju w latach 1987–2011.

Kiedy zostałem powołany do rządu jako minister spraw wewnętrznych po rozruchach głodowych w 1984 r., zdałem sobie sprawę ze stopnia zdegenerowania struktur państwowych. Obcując z szefem państwa [Habibem Burgibą] byłem świadkiem jego degrengolady.
- Źródło: Pierre Accoce, Pierre Rentchnick, Chorzy, którzy nami rządzą, tłum. Marta Kubiak, Wydawnictwo Test, Lublin 1992, s. 20.

Musieliśmy interweniować w sposób funkcjonowania państwa. Tak dłużej trwać nie mogło. Władza była właściwie izolowana od społeczeństwa. Pałacowe intrygi zastąpiły politykę, rząd i administracja nie mogły efektywnie pracować.
- Opis: w wywiadzie dla „Le Monde” podczas swej pierwszej wizyty oficjalnej we Francji we wrześniu 1988.
- Źródło: Pierre Accoce, Pierre Rentchnick, Chorzy, którzy nami rządzą, op. cit., s. 20.

Tłumaczyłem prezydentowi, że staniemy się drugim Libanem, utopimy kraj we krwi.
- Opis: o decyzji prezydenta Habiba Burgiby, który chciał naruszyć niezawisłość sądu, by ukarać śmiercią trzydziestu fundamentalistów muzułmańskich.
- Źródło: Pierre Accoce, Pierre Rentchnick, Chorzy, którzy nami rządzą, op. cit., s. 19.

O Zajnie al-Abidinie ibn Alim

(…) odsuwając znienawidzoną nomenklaturę, obudził w rodakach wielkie nadzieje. (…) W orędziu radiowym Ibn Ali obiecał państwo prawa, demokrację, wolność prasy i stowarzyszeń. Pierwsze decyzje zdawały się świadczyć, że zamierza dotrzymać słowa: uwolnienie więźniów politycznych, powrót opozycjonistów, ograniczenie aresztu, zakaz stosowania tortur, zniesienie dożywotniej prezydentury. Odwilż nie będzie jednak trwała długo. Wybory z 1989 roku przynoszą pierwszą zmianę. Islamiści nie mają prawa do własnej partii, dlatego zaczynają ostro krytykować władzę. Ta zaś zaczyna się bać. W latach 1990–1991 policja organizuje pierwsze łapanki, zwłaszcza w kampusach uniwersyteckich. To wciąż wydaje się niczym w porównaniu z dramatem w Algierii, ale obrońcy praw człowieka, którzy protestują przeciwko torturom i nadużywaniu aresztu, znajdują się na celowniku władzy. Przełom następuje w roku 1992. Reżim się chwieje.
- Autor: Dominique Lagarde, Czy ktoś uratuje Ibn Alego? w: Ostatnie dni dyktatorów, Znak Horyzont, Kraków 2014, tłum. Anna Maria Nowak, s. 246.

Przyszły satrapa, obdarzany przez Bourguibę olbrzymim zaufaniem, był hodowaną przez niego na własnym łonie żmiją, która nie tylko przyprawiała mu rogi. Knuła również i ostatecznie obaliła go, przejmując władzę w Tunezji w 1987 roku.
- Autor: Monika Jaruzelska, Towarzyszka panienka, Czerwone i Czarne, Warszawa 2013, ISBN 978-83-7700-124-0, s. 177.